Το παιχνίδι στην Τρίπολη ήταν ίσως το πιο παράξενο φετινό του ΠΑΟΚ. Με την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, δεν μπορούσες να φανταστείς πως δεν θα το κερδίσει, κάπου γύρω στο 60′ είχαν καταλάβει όλοι ότι θα είναι μεγάλη έκπληξη αν δεν κερδίσει ο Αστέρας.
Όσο κι αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα βρει εξήγηση για την οβιδιακή μεταμόρφωση του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο.
Στο πρώτο ήταν μια συμπαγής ομάδα, που δεν έμενε εκτεθειμένη πίσω, που κυκλοφορούσε καλά τη μπάλα, δημιουργούσε πλεονεκτήματα στα άκρα, κυρίως στα δεξιά, έτσι έτυχε το γκολ στο 23′ με τον Πέλκα και θα καθάριζε το παιχνίδι αν οι επιθετικοί του ήταν λίγο οι ομαδικοί και σήκωναν το κεφάλι να δουν δίπλα τους, αυτόν που είναι σε καλύτερη θέση για να σκοράρει. Είτε ο επιθετικός λέγεται Μακ, είτε Ζαίρο…
Μάλλον μια έξαρση ατομισμού και τσιρκοποίησης του παιχνιδιού (πήρε τη μπάλα, αντί να πασάρει στον αφύλακτο Ροντρίγκεζ στα δεξιά, πήγε να την προωθήσει κάνοντας… τακουνάκι στον εαυτό του, ώσπου την έχασε) ήταν ίσως ο λόγος, που ο Τούντορ τα πήρε με τον Ζαίρο και τον έβγαλε στο ημίχρονο.
Ήταν μια αλλαγή, που χάλασε την ισορροπία στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ, ο Κλάους αυτή την εποχή δεν είναι στα καλά του, και βεβαίως δεν μπορεί να παίξει κυνηγώντας τη μπάλα μακριά από την περιοχή, με τον ΠΑΟΚ να κερδίζει.
Για κάποιον λόγο, ο ΠΑΟΚ έχασε την ισορροπία του στο παιχνίδι, ήρθε και η ισοφάριση νωρίς κι όταν το παιχνίδι στράβωσε, άρχισαν να βγαίνουν οι αδυναμίες του.
Αδυναμίες σε ομαδικό επίπεδο, με τον ΠΑΟΚ να χάνει τον προσανατολισμό του και το μυαλό του και να αφήνει τον Αστέρα να κάνει το παιχνίδι, αλλά και σε ατομικό επίπεδο, που όταν μια ομάδα αποσυντονίζεται, βγαίνουν πιο εύκολα (δεν ξέρω πόσο ακόμη θα πληρώνει την επιλογή να παίζει με τον Κόστα, που υπέγραψε ότι στραβό συνέβη στην περιοχή του).
Μετά από 9 αγωνιστικές, κι αφού ο ΠΑΟΚ έβγαλε όλα τα θεωρητικά δύσκολα παιχνίδια, είναι 13 βαθμούς πίσω από τον 1ο, και 5 βαθμούς πίσω από τον τραγικό Παναθηναϊκό, ο οποίος κλυδωνίζεται από τις αντιδράσεις των οπαδών του.
(εδώ ακριβώς υπάρχει ένα παράδοξο : Μια ομάδα μέτρια, με χτυπητές αδυναμίες και οικονομικά προβλήματα, όπως ο Παναθηναϊκός, είναι 8 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό και γκρεμίζεται το σύμπαν, ο ΠΑΟΚ με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ και μέσα και καλύτερους παίκτες, είναι 13 βαθμούς από την κορυφή και “πάμε παρακάτω”. Κάποιος θα πει ότι υπάρχει μια διάφορα ανάμεσα στην “μεγάλη ομάδα” και στην “καλύτερη ομάδα”).
Εν πάση περιπτώσει, ο ΠΑΟΚ έβγαλε τα ζόρικα παιχνίδια με πενιχρή συγκομιδή και τώρα έχει 5-6 παιχνίδια, που με στοιχειωδώς σοβαρή παρουσία, μπορεί να τα πάρει.
Φαινομενικά, τώρα αρχίζουν τα εύκολα, στην πραγματικότητα, όμως, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ο ΠΑΟΚ καλείται να κερδίζει, από εδώ και στο εξής κάθε απώλεια, θα είναι πραγματικά οδυνηρή και εκτός προγράμματος, και ταυτόχρονα, να κάνει αυτό που δεν έκανε ως τώρα.
Να δείξει ότι πραγματικά βελτιώνεται σαν ομάδα κι αυτό είναι το μυστικό για να μπορεί να συνεχίσει τον δρόμο του ήσυχος. Γιατί όπως είχε πει κι ο Τζιόλης μετά τον Παναθηναϊκό, μόνο όταν δείχνεις κάτι στον κόσμο, κερδίζεις την υπομονή του.
Μέχρι τώρα, με εξαίρεση κάποιες δυνατές αναλαμπές, ο ΠΑΟΚ δεν έχει πείσει ότι είναι σε μια διαδικασία συνεχούς προόδου. Η φιλοσοφία, που προσπαθήσει να εμφυσήσει ο Τούντορ είναι πράγματι καταπληκτική, στην πράξη, ωστόσο, υπάρχει ένα πρόβλημα.
Ο ΠΑΟΚ οφείλει φέτος να μεγαλώνει αγωνιστικά και να μεγαλώνει και ως ποδοσφαιρική οντότητα. Με κάτι παιχνίδια σαν κι αυτό της Τρίπολης, δεν δείχνει ότι μεγαλώνει σαν οντότητα.
Είναι γενικώς, μια δύσκολη χρονιά…
(που θα είναι πιο δύσκολη, αν ο ΠΑΟΚ χάσει στο Κράσνονταρ και τεθεί νωρίς νωρίς εκτός Ευρώπης).
