Με αφορμή τα 102α γενέθλια του Άρη έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μία ματιά σε ιστορικά γεγονότα που αφορούν στο γήπεδο της ομάδας.
Την περίοδο που ιδρύθηκε ο Αρης, στην πόλη δεν υπήρχε κάποιο “σοβαρό” γήπεδο. Το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας, στις 15 Μαρτίου 1915 αποφάσισε να ζητήσει εκείνο της ισραηλιτικής ομάδας Ασοσιέσιονς, που βρισκόταν πίσω από το νοσοκομείο Χιρς (σήμερα Ιπποκράτειο). Ιδιοκτήτης ήταν ο Ιακώβ Μοδιάνο, επίτιμος πρόεδρος της ισραηλιτικής σχολής Αλλιάνς.
Στο γήπεδο αυτό γυμνάζονται οι ομάδες του Αρη μέχρι το Σεπτέμβριο του 1916, μέχρι δηλαδή την… κατάληψή του από το γαλλικό στρατό, ο οποίος κατασκεύασε, στρατιωτικές νοσοκομειακές εγκαταστάσεις.
Μέχρι το τέλος του πολέμου οι αθλητές του Αρη χρησιμοποιούσαν ως αθλητικές εγκαταστάσεις τις αλάνες της περιοχής της Αγίας Τριάδας, όπως για παράδειγμα ένας χώρος έξω από το ιταλικό στρατόπεδο, στην αρχή του συνοικισμού της Τριανδρίας εκεί που είναι σήμερα το Καυταντζόγλειο. Οι Ιταλοί είχαν δημιουργήσει ένα πρόχειρο ποδοσφαιρικό γήπεδο, στο οποίο έπαιζαν με τις συνοικιακές ομάδες.
Μετά το τέλος του πολέμου το μοναδικό γήπεδο που υπήρχε στην πόλη ήταν αυτό του Ηρακλή, όπου γίνονταν όλες οι αθλητικές εκδηλώσεις. Οι άλλες ομάδες, για να χρησιμοποιούν το γήπεδο, έπρεπε να πληρώνουν ενοίκιο ή ποσοστά από τα εισιτήρια των αγώνων. Εκτός όμως από τις επίσημες συναντήσεις, οι ομάδες χρειάζονταν αθλητικούς χώρους για να μπορούν να γυμνάζονται οι αθλητές. Ο Αρης ζήτησε από τον Ηρακλή επανειλημμένως το γήπεδο για προπονήσεις των ομάδων του. Ο Ηρακλής δεν έφερνε αντιρρήσεις. Τελικά οι “κίτρινοι” στράφηκαν προς το Πεδίο του Άρεως. Ηταν μια τεράστια στρατιωτική έκταση, την οποία χρησιμοποιούσε το Γ’ Σώμα Στρατού για ασκήσεις, παρελάσεις και διάφορες εκδηλώσεις. Το χώρο αυτό ζήτησε ο Αρης και το αίτημά του έγινε αποδεκτό.
Μετά την έξωση της ομάδας από το Πεδίο του Άρεως, το 1926 (δημιουργήθηκε ο χώρος για την ΔΕΘ) ο Αρης έμεινε και πάλι άστεγος. Το γεγονός όμως πως η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια Θεσσαλονίκης, με πολλούς φιλάθλους, βοήθησε ουσιαστικά κι έτσι Πολιτεία πρότεινε ένα οικόπεδο, ιδιοκτησίας του Γ’ Σώματος Στρατού, το οποίο βρίσκονταν δίπλα στην εκκλησία των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης. Οι άνθρωποι του Αρη ενθουσιάστηκαν με την προοπτική του γηπέδου και άρχισαν την προσπάθεια για να βρουν χρήματα ούτως ώστε να αρχίσουν αμέσως οι εργασίες. Το οικόπεδο βρισκόταν στην Λεωφόρο Στρατού, ενώ το υπό κατασκευή γήπεδο του Αρη καταλάμβανε την περιοχή, όπου σήμερα βρίσκεται ένα μέρος του Βελλίδειου Συνεδριακού Κέντρου, καθώς και των πρώτων περιπτέρων της Εκθέσεως.
Αμέσως μετά την παραχώρηση δημιουργήθηκε ειδική Επιτροπή εράνων για το νέο γήπεδο. Ο προϋπολογισμός ήταν 250.000 δραχμές και η Επιτροπή ζήτησε βοήθεια από φορείς της πόλης, οικονομικώς εύρωστους παράγοντες, αλλά και φίλους του Αρη. Επειδή όμως οι οικονομικές συνθήκες εκείνης της περιόδου δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές οι άνθρωποι του Αρη αποφάσισαν να ζητήσουν από τους φίλους και τους αθλητές της ομάδας να αρχίσουν μόνοι τους τα έργα στο γήπεδο.
Κι ενώ οι εργασίες προχωρούσαν με γρήγορους ρυθμούς, εμφανίστηκαν στρατιώτες του Γ’ Σώματος Στρατού και με εντολή του στρατηγού έδιωξαν από το γήπεδο τους ανθρώπους του Αρη και περιέφραξαν το χώρο. Στην τελετή έναρξης του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης, που έγινε παρουσία των αρχών της πόλης, ο Αρης σε ένδειξη διαμαρτυρίας δεν εμφανίστηκε. Τελικά με την επέμβαση του νέου διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού, στρατηγού Μανέτα, δόθηκε πίσω το γήπεδο.
Οι εργασίες συνεχίστηκαν και στις αρχές του καλοκαιριού του 1927 το γήπεδο ήταν πανέτοιμο. Ο Αρης για να γιορτάσει το γεγονός κάλεσε την ισχυρή ομάδα της Γιουγκοσλαβίας, Βοϊβοντίνα. Τα εγκαίνια του γηπέδου έγιναν στις 18 Ιουνίου 1927.
Το Φθινόπωρο του 1932 και ενώ ο Αρης είχε κατακτήσει εκ νέου το πρωτάθλημα Ελλάδος, η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε να ανακατασκευάσει το γήπεδο, γιατί η επιφάνεια του ήταν σκληρή και γεμάτη πέτρες, με αποτέλεσμα να τραυματίζονται οι ποδοσφαιριστές. Ολόκληρο το γήπεδο, 10.000 τ.μ. ανασκάφτηκε σε βάθος 70 εκατοστών με ειδικό μηχάνημα. Ο αγωνιστικός χώρος που δημιουργήθηκε ήταν ίσως ο καλύτερος στην Ελλάδα. Η εργασία ανακατασκευής κράτησε δύο μήνες και το κόστος έφτασε στις 80.000 δραχμές. Το 1939 όμως η Πολιτεία έδιωξε τον Αρη από το γήπεδό του…
Το γήπεδο Χαριλάου
Το αρχικό οικόπεδο παραχωρήθηκε επί κυβερνήσεως Μεταξά το 1948, μετά από μια δικαστική διαμάχη, με τον Χαρίλαο, που είχε στην κατοχή του εκατοντάδες στρεμμάτων στην περιοχή την οποία μάλιστα ονόμασε ο ίδιος Χαριλάου.
Πρωτεργάτης της προσπάθειας ήταν ο Μάνθος Ματθαίου, πατέρας του γνωστού προπονητή Φαίδωνα. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ο Αστέριος Γιοβανάκης πρόεδρος του Άρη, κατάφερε να εξασφαλίσει το ποσό των 300.000 δρχ, ώστε τα οικόπεδα στην περιοχή Χαριλάου να περάσουν στην ιδιοκτησία του συλλόγου. Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Εκείνη η γη, ήταν σκαμμένη από τους Γερμανούς για την δημιουργία καταφύγιων. Με πολύ προσωπική δουλειά τα καταφύγια καλύφθηκαν και το 1951 ήταν έτοιμη η πρώτη κερκίδα (η σημερινή θύρα 2).
Στο πλαίσιο της αναζήτησης χρηματικών πόρων, δόθηκε ένα φιλικό παιχνίδι μεταξύ Άρη και Ολυμπιακού, με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για την κατασκευή του γηπέδου Χαριλάου.
Είκοσι χρόνια μετά, ο αείμνηστος Καμπάνης πίεσε προς κάθε κατεύθυνση για την κατασκευή ενός επιβλητικού τσιμεντένιου σκέπαστρου. Χρειάστηκε να περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να τοποθετηθούν και προβολείς. Αυτό έγινε το 1993. Από κει και πέρα έγιναν κι άλλες βελτιωτικές εργασίες μέχρι το –σήμερα- γήπεδο “Κλεάνθης Βικελίδης” να πάρει τη σημερινή του εικόνα.
