Δύο γνωστοί Ηρακληδείς, το «μηχανάκι» της ομάδας Βαγγέλης Κουσουλάκης και ο πρώην δήμαρχος Βόλβης και φανατικός οπαδός του Γηραιού Δημήτρης Γαλαμάτης σε μια ιστορική φωτογραφία
Ενα κλικ μετά από 38 χρόνια στο Καυτατζόγλειο!
To ημερολόγιο έδειχνε 5 Νοεμβρίου του 1978 και στο Καυτατζόγλειο δεν έπεφτε καρφίτσα για τον αγώνα Ηρακλή-Ολυμπιακού. Ο 7χρονος τότε Δημήτρης Γαλαμάτης, φορώντας μια φανέλα του Ηρακλή, τριγυρνούσε για μια ακόμη Κυριακή στα αποδυτήρια για να ζήσει από κοντά τον παλμό ενός μεγάλου αγώνα, αλλά και για να βγει μια καλή φωτογραφία με κάποιον παίκτη του Γηραιού.
«Πήγαινε να βρεις τον Βαγγέλη τον Κουσουλάκη. Είναι σήμερα ο αρχηγός της ομάδας και θα βγεις μαζί του φωτογραφία», του είπε με νόημα ο πατέρας του και ο πιτσιρικάς έβαλε τα δυνατά του για να πετύχει το σκοπό του. Για τον από κούνια Ηρακληδέα και μετέπειτα βουλευτή Θεσσαλονίκης και δήμαρχο Βόλβης η ημέρα αποδείχτηκε ιστορική. Οχι γιατί το ματς ήταν νικηφόρο για τον Ηρακλή (έληξε 1-1 με γκολ του Γκέσιου και του Περσία), αλλά γιατί τρεις ημέρες μετά ο φωτογράφος του Καυτατζογλείου του έφερε τη φωτογραφία, όπου απεικονιζόταν αγκαλιά με τον Κουσουλάκη! Το επονομαζόμενο «μηχανάκι» του Ηρακλή.
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά η φωτογραφία αυτή (με αφορμή και τον πρόσφατο αγώνα Ηρακλή-Ολυμπιακού) βγήκε από το συρτάρι, ανέβηκε στο facebook (όπου δέχτηκε δεκάδες likes!) και χάρη στην «κυριακάτικη δημοκρατία» τραβήχτηκε ξανά. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές: τον 62χρονο πια Βαγγέλη Κουσουλάκη και τον 45χρονο Δημήτρη Γαλαμάτη, που συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο, δηλαδή στο Καυτατζόγλειο…
«Μόνο τα γυαλιά σε θυμίζουν, Δημήτρη», σχολίασε στο προαύλιο του γηπέδου ο Κουσουλάκης, που έδειξε έκπληκτος βλέποντας τη φωτογραφία. «Πρώτη φορά τη βλέπω», πρόσθεσε. Συμπτωματικά ήταν εκεί και ο Κώστας Αϊδινίου, μια άλλη μεγάλη μορφή του ποδοσφαιρικού Ηρακλή. «Τι θέλετε τέτοια ώρα εδώ; Βαγγέλη, τι κάνεις μαζί με το Δημήτρη; Έχουμε εκλογές και σε τρέχει;», ήταν τα λόγια του. Οταν άκουσε το λόγο της παρουσίας και των δύο στο γήπεδο έδειξε να το χαίρεται και αυτός.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες, παίξαμε λίγο μπάλα και μετά η κουβέντα ξεκίνησε από τις ποδοσφαιρικές αναμνήσεις της εποχής. Οπως σχολίασε ο Κουσουλάκης (που έπαιξε από το το 1971 μέχρι το 1979 στον Ηρακλή και στη συνέχεια για εφτά χρόνια στον Ολυμπιακό) δεν πηγαίνει συχνά στα γήπεδα. «Την μια σε βρίζουν και την άλλη σε αποθεώνουν», είπε. «Τι σου πρόσφερε το ποδόσφαιρο;», τον ρωτάμε. Απαντά μετά από σκέψη: «Χαρές κυρίως χαρές, αλλά και μερικές λύπες με τους τραυματισμούς. Είναι σημαντικό ότι ακόμη και σήμερα που είμαι 62 χρονών αισθάνομαι σαν 35άρης».
Θυμάται ένα παιχνίδι Ηρακλής -Παναθηναϊκός που έληξε 1-0 και στο γήπεδο ήταν 60.000 κόσμος, αλλά και το ότι τα πράγματα άλλαξαν πολύ μετά το 1979, όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό. «Εμείς τότε είχαμε μια ομάδα που έπαιζε ποδόσφαιρο, γιατί αγαπούσαμε αυτό που κάναμε. Οταν το ’79 έκανα χρήση της οκταετίας και πήγα στον Ολυμπιακό είπα στον Περτσινίδη, τον τότε πρόεδρο του Ηρακλή, που δεν με άφηνε να φύγω: »Πρόεδρε, τα φασόλια φασόλια, αλλά ο άνθρωπος χρειάζεται και λίγο κρέας»».
Τον ρωτάμε για τους συμπαίκτες του. «Σαφώς και ο Χατζηπαναγής είχε ένα απίστευτο ταλέντο. Ηταν για εκείνη την εποχή ένας διαφορετικός παίκτης. Είχε γλυκάδα, τεχνική, οξυδέρκεια και μυαλό. Για μένα ο Ηρακλής έπαιζε… με δέκα παίκτες και τον Βασίλη. Γιατί το κουπί το τραβούσαν οι δέκα. Ο Βασίλης ήταν για άλλα πράγματα. Δεν ήταν για να μαρκάρει», σχολιάζει. Και ο Αϊδινίου; «Του Κώστα του βγάζω το καπέλο. Είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Και ως παίκτης και ως άνθρωπος. Εκατοστάρης στην ταχύτητα, με τεχνική, επιτόπιο άλμα και με δύο πόδια. Ισως όχι ο πιο εργατικός παίκτης, αλλά αστέρι. Ο Δομάζος δεν είχε δυνατή κεφαλιά, ο Κούδας και ο Μίμης Παπαϊωάννου έπαιζαν με ένα πόδι, αλλά επειδή αγωνίζονταν σε μεγάλες ομάδες έγιναν σταρ», απαντά. Ωραία και η ατάκα του για τον Νικολούδη. «Καλός παίκτης. Και με όγκο. Οταν είχαμε δύσκολα παιχνίδια του λέγαμε: »Τάκη, πάρε την μπάλα και κράτα την!».
Τι λέει για το σημερινό ποδόσφαιρο: «Οταν δίνεις πολλά λεφτά δεν μπορεί να σε πλησιάσει κανείς. Ομως η δομή στην Ελλάδα είναι λάθος. Πρέπει να δοθούν λεφτά στις μικρότερες ομάδες, να βοηθηθούν οικονομικά και μετά ο οποιοσδήποτε που θέλει να κάνει την επένδυση ας την κάνει. Γιατί τώρα παίρνει μια καλή θέση στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός και εισπράττει 3.000.000 ευρώ και ο Ηρακλής που βγαίνει πιο κάτω 500.000. Δεν παλεύονται έτσι τα πράγματα. Σε αυτό πρέπει να βοηθήσει η πολιτεία. Δε γίνεται όμως μια ομάδα, όπως ο σημερινός Ολυμπιακός, να λέγεται ελληνική ομάδα, με είκοσι ξένους παίκτες. Μου θυμίζει τη Ρένα Βλαχοπούλου που έμπαινε στα αποδυτήρια και δεν ήξερε τι γλώσσα να μιλήσει. Πλαφόν για Ελληνες παίκτες, λοιπόν», τονίζει.
Τον ρωτάμε για τη σημερινή Ελλάδα. «Πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Aν αύριο αποφασίζαμε να σταματήσουμε το κύπελλο και το πρωτάθλημα θα είμασταν ικανοί να λύσουμε τα εσωτερικά μας προβλήματα; Δεν ξέρω. Δέστε και εμένα. Εκανα μια μικρή περιουσία, αλλά δεν μπορώ να ανταποκριθώ στους φόρους μου».
Με τον Γαλαμάτη μοιάζουν σε κάτι χαρακτηριστικά πέρα από το ότι είναι και οι δύο Ηρακληδείς. Είναι και οι δύο «πια εκτός». «Συχνά δρας πιο ωφέλιμα για τον τόπο σου αν σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως απλό, συνειδητό πολίτη. Ίσως σήμερα μπορεί κάποιος να προσφέρει περισσότερα, λειτουργώντας με όρους πολίτη του 2024, παρά με τους περιορισμούς πολιτευτή του 2016. Γιατί μπορεί εκτός των άλλων να παρακολουθεί πιο ελεύθερα την ομάδα μου, τον Ηρακλή, κάτι που δεν έκανα όταν ήμουν βουλευτής ή δήμαρχος, καθώς δεν ήθελα να μπλέκει το ένα με το άλλο, όπως δυστυχώς πολύ συχνά βλέπουμε να συμβαίνει», επισημαίνει. Μια πρόταση με την οποία φαίνεται να συμφωνεί και ο Κουσουλάκης…
Πηγή: Δημοκρατία
