Η συζήτηση με τον Γιάννη Γκαγκαλούδη ξεκινά λίγο μετά τις 19:30 το απόγευμα του Σαββάτου, με τον ίδιο να γυρίζει σπίτι του από τη νίκη επί του Ψυχικού. Άλλο ένα ματς έχει βαφτεί «κυανόλευκο» με τον Ηρακλή να ανεβαίνει στο 6-1.
Στο… βάθος ακούγεται η μικρή του κόρη που τον φωνάζει. Ο ίδιος ευγενικός, όπως πάντα, ξεκαθαρίζει πως θα έχουμε… παρεμβολές από την μικρή και χαμογελά. Την λατρεύει. Το καταλαβαίνεις στον τόνο της φωνής του.
Θα μπορούσε να μιλάει για εκείνη για ώρες. Η οικογένειά του, στην οποία αναφέρεται παρακάτω, είναι στο στήριγμά του. Η «αδυναμία» του είναι το μπάσκετ. Η «καψούρα» του, όπως την αποκαλεί, προτού εξηγήσει γιατί κάνει τον σταυρό του κάθε μέρα, πιάνοντας στο 100% τον παλμό της ελληνικής κοινωνίας.
«Όλοι βλέπετε ότι στον Ηρακλή γίνεται μια πολύ σοβαρή προσπάθεια φέτος. Έχουμε κάνει μια ανταγωνιστική ομάδα, που το δείχνει αυτό στο γήπεδο. Έχουμε 6-1 ρεκόρ. Το καλό είναι ότι δεν πετάμε στα σύννεφα.
Πήραμε τη νίκη, φύγαμε, πάμε στο επόμενο ματς. Το ίδιο κάναμε και μετά τον Πανιώνιο. Είμαστε έμπειροι,
Οι περισσότεροι από εμάς είναι 36+. Μεταξύ μας κάνουμε πλάκα, λέμε ότι είμαστε η παλιά Μίλαν στο ποδόσφαιρο! Είμαστε πολύ καλά. Αν έρθεις να δεις την προπόνηση και δεις πώς λειτουργούμε, θα το καταλάβεις.
Αν μας ζήσεις από μέσα, θα καταλάβεις τι εννοώ. Έχουμε την εμπειρία να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να διαχειριστούμε τις πιο εύκολες καταστάσεις. Αυτό είναι το ατού μας.
Μεγάλο ρόλο παίζει και το «έξω» από την ομάδα. Έχουμε έναν πρόεδρο δίπλα μας, κοντά μας. Είναι ένας σοβαρός και καλός άνθρωπος. Σπάνια βλέπεις τόσο καλό άνθρωπο σε τέτοια θέση. Όλα πάνε ρολόι.
Η ομάδα έχει ξεκινήσει καλά, έχουμε ξαναφέρει τον κόσμο στο γήπεδο. Όποιοι έχουν έρθει στο Ιβανώφειο ξέρουν πως είναι πολύ δύσκολο να νικήσουν με αυτόν τον κόσμο», αναφέρει ο ίδιος για την φετινή προσπάθεια που γίνεται στον «Ήρα».
Ηγέτης αυτής της προσπάθειας είναι ο κόουτς Αλεξανδρής. Οι εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών είναι λίγο – πολύ γνωστές… «Ο κόουτς είναι ένας άνθρωπος που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι ως παίκτης και ως προπονητής.
Έχει πολλές εμπειρίες. Αυτή η κατηγορία είναι… ψωμοτύρι για εκείνον. Με αυτή την ομάδα γίνεται πιο εύκολο το έργο του. Και για εμάς είναι καλό που τον έχουμε. Μπορούμε να αφομοιώσουμε τα «θέλω» του πολύ πιο εύκολα», λέει για να συμπληρώσει:
«Προσωπικά, η σχέση μου μαζί του είναι κάτι παραπάνω από προπονητή – παίκτη. Το έχουμε πει και οι δύο πολλές φορές, δεν χρειάζεται να τα λέμε και να γινόμαστε γραφικοί. Τον αγαπάω πάρα πολύ. Πήρα ένα ευρωπαϊκό μαζί του, έχουμε επιτυχίες μαζί.
Είναι ο πρώτος που με πίστεψε στον Άρη το 2002, όταν κάποιος άλλος με είχε «τελειώσει. Όταν ήρθε με έβαλε να παίξω, κάτι είδε πάνω μου, δεν ξέρω τι. Πάντα τον έπαιρνα τηλέφωνο και τον συμβουλευόμουν, ξέρω ότι με αγαπάει, νοιάζεται και θέλει το καλό μου».
«Μπορεί να αντέξει η ομάδα και να πάει για άνοδο; Πόσο λείπει ο Ηρακλής από την Α1;», τον ρωτάμε για να του δώσουμε την… ασίστ και να απαντήσει:
«Να σου πω κάτι ειλικρινά; Δεν κοιτάμε τόσο μακριά. Την έχουμε βάλει ως στόχο την άνοδο. Σε όποιον πούμε ότι δεν πάμε για την άνοδο, με το υλικό που έχουμε, δεν θα μας πιστέψει. Όμως, τώρα κοιτάμε το Παγκράτι.
Μετά έχουμε δύο ματς στην έδρα μας. Θέλουμε να πάμε στο 9-1. Ο στόχος μας είναι αυτά τα τρία ματς, να τα πάρουμε για να είμαστε καλά. Δεν μπορούμε να κοιτάμε σε βάθος χρόνου, είναι μεγάλο το πρωτάθλημα. Βάζεις ένα στόχο και σιγά – σιγά προσπαθείς να φτάσεις κοντά σε αυτόν.
Το πόσο λείπει από την Α1 δεν θα το ακούσεις μόνο από εμένα. Ο Ηρακλής δεν είναι για την Α2. Είναι για την Α1, όπως και ο Πανιώνιος. Πρέπει να βρίσκονται στην Α1, μιλάμε για ιστορικές ομάδες.
Οι ομάδες ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους, με τον κόσμο και την ιστορία τους. Θέλω να είμαι ένα κομμάτι αυτών που θα ξαναπάνε τον Ηρακλή στην Α1».
«Θα παίζω μέχρι τα 50»!
Όπως είναι λογικό, δεν γίνεται να… περάσει απαρατήρητο το γεγονός πως ο ίδιος συνεχίζει να διαπρέπει στην Α2, παρά το γεγονός πως πλέον είναι 38 ετών. Πώς τα καταφέρνει; Το σκέφτεται;
«Έχω πει πολλές φορές κάτι για εμένα. Δεν έχει παίξει ποτέ ρόλο η ηλικία, δεν νιώθω 38. Νιώθω παιδί φορώντας το σορτσάκι και τη φανέλα. Είμαι οικογενειάρχης, ζω καλά, κάνω καλή ζωή με την οικογένειά μου. Τους έχω παντού, με ακολουθούν. Έχω ηρεμία και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για το ότι είμαι 38 και παίζω έτσι; Τι να πω; Φτύσε με!», αναφέρει ευδιάθετος για να μην τον ματιάσουμε και ρίχνει τη… βόμβα:
«Ξαναλέω πως δεν σκέφτομαι την ηλικία μου. Ο Δέσπος είναι 40, τι πάει να πει αυτό; Κάνουμε καμιά φορά πλάκα και λέμε ο ένας τον άλλον παππού ή θείο. Εφόσον δεν υπάρχει γενιά από πίσω να μας πετάξει έξω, θα παίξουμε μέχρι τα 50! Αυτό λέμε μεταξύ μας, πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Λέμε ο ένας στον άλλον πως είμαστε μικροί και δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε.
Βέβαια, το θέμα είναι πώς νιώθει ο καθένας και πόσο αγαπάει το άθλημα. Το μπάσκετ δεν είναι απλά η δουλειά μου, ποτέ δεν το είδα έτσι. Είμαι από 9 ετών στα γήπεδα. Έχω δώσει στο μπάσκετ τα 3/4 της ζωής μου. Είναι κάτι το οποίο έχουμε εμείς οι αθλητές. Κάνουμε το χόμπι μας, την καψούρα μας, επάγγελμα. Είναι σημαντικό αυτό. Άλλοι άνθρωποι με πτυχία ψάχνουν να βρουν δουλειά με 400-500 ευρώ. Πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας».
πηγή: sdna.gr
