Πολλά λέγονται και γράφονται τις τελευταίες μέρες για τις σχέσεις του Ιβάν Σαββίδη με τα άλλα μέλη της Συμμαχίας για την αλλαγή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Που είναι η αλήθεια και που το ψέμα;
Η FORZA του Σαββατοκύριακου έχει όλο το ρεπορτάζ και το παρασκήνιο και ξεκαθαρίζει το τοπίο…
Μια σειρά δημοσιευμάτων τις τελευταίες ημέρες, έχουν φέρει στο φως κομμάτι από το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου, κανένα όμως από αυτά την πλήρη εικόνα. Και ως γνωστόν, αν επιλέγεις να φωτίσεις μονάχα μια πτυχή των γεγονότων και όχι την πλήρη εικόνα, είναι αδύνατον να καταφέρεις την σωστή ενημέρωση του κοινού. Η FORZA επιχειρεί έναν συνολικό απολογισμό στο μπρα ντε φερ που έχει στηθεί με φόντο τις εκλογές της ΕΠΟ. Μια διαδικασία δυο ετών, με πολλές αναταράξεις και δυνατό παρασκήνιο, με σχέσεις ανθρώπων να δοκιμάζονται, αλλά τον Ιβάν Σαββίδη –πέρα από κάθε αμφιβολία πλέον- να κρατά την μπαγκέτα των εξελίξεων.
Ιβάν – Τίγρης και στο (πολύ) βάθος Αλαφούζος
Οι δυο Πόντιοι ήταν αυτοί που πήραν την απόφαση να καταπολεμήσουν εις βάθος την διαφθορά στη ρίζα της. Εντεταλμένοι άνθρωποι γύρισαν όλη την επικράτεια και με κάθε κόστος κατάφεραν να πάρουν υπό την επιρροή τους την ισχυρή πλειοψηφία των Ενώσεων.
Λειτούργησαν στρατηγικά, αλλά και ο καθένας χρησιμοποίησε τα «όπλα» του. Δεν είναι κρυφό, ότι ένα από αυτά που χρησιμοποίησε ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν (και συνεχίζει να είναι) ο Θωμάς Μητρόπουλος, τον οποίο ο Ιβάν Σαββίδης δεν θέλησε να αποδεχτεί ποτέ. Ο Σαββίδης δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να φανεί ως κομιστής των ηθών της παλιάς «παράγκας» και δεν ήθελε η συμμαχία των τριών να φθαρεί από την παρουσία προσώπων που δημιουργούν απέχθεια στο ποδοσφαιρικό κοινό. Πείστηκε από τον Τίγρη πως σε κάποιες περιπτώσεις η παρουσία ανθρώπων που μιλούν τη γλώσσα των παραγόντων ήταν απαραίτητη και στην ουσία άφησε την πρωτοβουλία κινήσεων στον Μελισσανίδη σε κάποιες Ενώσεις που ο Θωμάς έχει ακόμη πέρασμα. Αυτές δεν είναι πάνω από τρεις, αλλά στην εποχή που ξεκίνησε η προσπάθεια, ο αριθμός αυτός φάνταζε σημαντικός.
Όλο αυτό το διάστημα ο Αλαφούζος έμεινε εκτός της μάχης άμεσης επιρροής Ενώσεων, δεν είχε και τη δυνατότητα να το κάνει, αλλά συνείσφερε στη συμμαχία τα επικοινωνιακά του όπλα, μέσω των δικών του ΜΜΕ, αλλά και των συνεργαζόμενων με τα δικά του…
Οι βασικές διαφωνίες
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο πρώτος βασικός στρατηγικός ρόλος διαφωνίας ανάμεσα στους δυο άνδρες ήταν η συμβολή του Θωμά Μητρόπουλου στο εγχείρημα. Ο Μελισσανίδης άφησε τον παλιό παράγοντα μακριά από τον Ιβάν και υποσχέθηκε πως δεν θα έχει κανέναν ρόλο στις ενέργειες της Συμμαχίας στο εξής. Όμως με την αυγή του 2017 και στις καθιερωμένες εκδηλώσεις των Ενώσεων (κυρίως της Αθήνας) ο Θωμάς έκανε την επανεμφάνισή του. Παράλληλα αυτό έδωσε το δικαίωμα σε αρκετά φιλο-ολυμπιακά ΜΜΕ να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν φθορά στην παράταξη Γραμμένου και να της ροκανίσουν το ηθικό πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει ενώ πολλές Ενώσεις της Συμμαχίας εμφανίστηκαν δυσαρεστημένες από την φανερή πλέον ενεργή συμμετοχή του.
Ο Ιβάν εξοργίστηκε, από τη στιγμή που είχε βάλει πλάτη, ανθρώπους και ενέργεια για να κερδηθούν όλες οι Ενώσεις της Βόρειας Ελλάδας και πολλές σημαντικές μακριά από αυτήν, βασικά πατώντας πάνω σ’ αυτό το ηθικό πλεονέκτημα της παράταξης Γραμμένου.
Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος ο Βαγγέλης Γραμμένος έγινε ο ηγέτης της αντιπολίτευσης αν και ο Δημήτρης Μελισσανίδης θα προτιμούσε τον Γρηγορίου. Παρόλα αυτά στήριξε και στηρίζει με όλες τις δυνάμεις του τον Γραμμένο ο οποίος, συν τοις άλλοις, έχει ευρεία αποδοχή από τις Ενώσεις, αλλά και διείσδυση στις μετριοπαθείς υποστηρίκτριες των παλιού συστήματος της ΕΠΟ.
Ένας άλλος λόγος έντασης ανάμεσα σε Σαββίδη – Μελισσανίδη, είναι η ασυλία που προσπάθησαν να δώσουν ΜΜΕ της επιρροής του δεύτερου (και του Αλαφούζου) σε διαιτητές όπως ο Καλογερόπουλος και να υποβαθμίσουν την παρουσία διαιτητών κατά τεκμήριο αντικειμενικών, όπως ο Σιδηρόπουλος. Αυτό δημιούργησε στιγμιαίες υπόνοιες πως σε κάποιες των περιπτώσεων ο καθένας χαράζει τη δική του γραμμή σε θέματα που θα έπρεπε να είναι κοινής αποδοχής.
Είναι δε δεδομένο πως ο Γιάννης Αλαφούζος δεν σταμάτησε να ακολουθή την τακτική του…γκρινιάρη, που δεν έβρισκε εξαρχής τους άλλους δυο σύμφωνους, με τον Μελισσανίδη όμως να δείχνει μεγαλύτερη διάθεση συνεργασίας μαζί του, απ’ ότι ο Ιβάν Σαββίδης που επιλέγει να διαφημίζει περισσότερο την δύναμή του, παρά την αδυναμία του.
Τελευταίο επεισόδιο ήταν οι εκλογές της ΕΟΕ, στις οποίες ο Σαββίδης δεν έδωσε αρχικά μεγάλη βαρύτητα και ενοχλήθηκε από την επιμονή πολλών κύκλων (πολιτικών, επιχειρηματικών, ποδοσφαιρικών) να επηρεάσουν την ψήφο του Βαγγέλη Γραμμένου. Ωστόσο άφησε τελικά την πρωτοβουλία στον τελευταίο, ο οποίος στήριξε την υποψηφιότητα Καπράλου έναντι του Κούβελου. Παρόλα αυτά δεν κατάλαβε ποτέ την σπουδαιότητα μιας τέτοιας ψηφοφορίας και ενοχλήθηκε από την διάσταση που δόθηκε. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέται γιατί δεν τον κάλεσε νωρίτερα ο Μελισσανίδης να συζητήσουν αυτό το θέμα αν για εκείνον ήταν τόσο σημαντικό…
Ρεύμα νίκης
Η πραγματικότητα είναι πως –έστω και μέσα από διαφωνίες- η Συμμαχία έφτασε να έχει «κλειδωμένες» τις εκλογές της ΕΠΟ, όποτε και αν αυτές γίνουν. Το μόνο διακύβευμα πλέον είναι η διαφορά και αν τελικά η αντίπαλη παράταξη (την οποία συντονίζει ο…Κονταρός) και το αν τελικά θα συνεχιστεί μέχρι τέλους η υποστήριξη στον Ελευθεριάδη, ή πριν τις εκλογές θα αποσυρθεί μια υποψηφιότητα χαμένη από χέρι. Στο σενάριο αυτό, ο Ιβάν δείχνει να είναι ο λιγότερο ρεβανσιστής. Θέλει να δώσει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να αποδεχτεί την ήττα του με αξιοπρέπεια και να του συμπεριφερθεί ανάλογα.
Οι άλλοι δυο φαίνεται να επιλέγουν την στρατηγική της εκδίκησης, που όμως συνορεύει οριακά με τον φόβο όλων των φιλάθλων ότι οι Σύμμαχοι πιθανόν απλά να θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Ο Σαββίδης δείχνει πολύ ευαίσθητος σε αυτό και δεν θέλει να δώσει την εντύπωση ότι θα χρησιμοποιήσει τη δεδομένη σχέση ισχύος του για να εκδικηθεί απλά τον Ολυμπιακό.
Αυτή τη στιγμή οι Σύμμαχοί διατείνονται (και επιβεβαιώνεται από παράγοντες των Ενώσεων) ότι έχουν συσπειρώσει τουλάχιστον 34 Ενώσεις γύρω από τον Βαγγέλη Γραμμένο. Κάποιοι προσπαθούν να χωρίσουν αυτές τις Ενώσεις σε σφαίρες επιρροής Σαββίδη, Μελισσανίδη και Αλαφούζου, αλλά αυτός ο διαχωρισμός είναι αδόκιμος και δύσκολος.
Πολλοί όντως ανήκουν στον σκληρό πυρήνα των προέδρων, αλλά αρκετοί επίσης συντάχθηκαν όταν διαφάνηκε το πνεύμα συνεργασίας των τριών, όπως και το ρεύμα νίκης. Στην υποθετική περίπτωση που ο κάθε ένας έβαζε έναν υποψήφιο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Ιβάν Σαββίδης θα είχε ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα και μεγάλο προβάδισμα (γύρω στις 24), αλλά και ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν επηρεάζει αμελητέα ποσότητα Ενώσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να φτάσουν σε διψήφιο αριθμό με ένα αισιόδοξο σενάριο. Σαφώς και ο Μαρινάκης διατηρεί τη δύναμή του με 20 Ενώσεις ενώ κάποιες από τη Συμμαχία ήδη άρχισαν να έχουν επαφή ξανά με τους παλιούς τους φίλους αφού διαφωνούν με πολλά…
Η σχέση με τον Μαρινάκη
Είναι αλήθεια ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να κοντράρει την Συμμαχία σε επίπεδο παρασκηνίου στις εκλογές των Ενώσεων. Στις –τελευταίες- εκλογές της Χίου προσπάθησε να υποστηρίξει αντίπαλο και εν τέλει δεν κατέβηκε καν με συνέπεια να προσφύγει στα δικαστήρια. Το ίδιο έκανε στην Ημαθία με άνθρωπο του Καραμελίδη, αλλά και στην Αχαϊα με τον Μπαλαφούτη. Η επιρροή του έχει μειωθεί δραστικά και μάλλον αναγνωρίζει και εκείνος ότι θα χάσει τις εκλογές και δραστηριοποιείται για την επόμενη μέρα.
Ένας από τους τρόπους του ήταν να μειώσει την ένταση της κόντρας του με τον Ιβάν, τον οποίο επέτρεπε στα στελέχη του να γελοιοποιούν 8-9 μήνες πριν. Τέτοιες τοποθετήσεις το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχουν, ενώ και τα «Παραπολιτικά» σταμάτησαν τα ειρωνικά άρθρα εναντίον του Ιβάν Σαββίδη και πρόσφατα σε δυο συνεχόμενες εκδόσεις έκαναν αντικειμενικά αφιερώματα για την επιχειρηματική εμβέλεια του ισχυρού άνδρα του ΠΑΟΚ.
Από την άλλη ο Ιβάν Σαββίδης, ακόμη και στις περιόδους της μεγάλης έντασης, μετά τους περυσινούς ημιτελικούς Κυπέλλου ήταν αυτός που συμφωνούσε εξ αρχής (σε αντίθεση με Μελισσανίδη-Αλαφούζο που υπονόμευαν τέτοια προσπάθεια) να γίνει μια συνάντηση των τεσσάρων ιδιοκτητών και να οδηγηθούν σε μια συμφωνία κυρίων, σε ένα μορατόριουμ ως τις εκλογές της ΕΠΟ, τις οποίες θα κέρδιζε.
Τα τελευταία δημοσιεύματα από δημοσιογράφο που είναι πιο κοντά στον κύκλο επιρροής των «ερυθρόλευκων» περί συμμαχίας Σαββίδη-Μαρινάκη, μόνο ως ανέκδοτο μπορούν να εκληφθούν. Ή στην καλύτερη περίπτωση προσπάθεια διάσπασης της Συμμαχίας, ως έσχατο τέχνασμα ανατροπής της κατάστασης.
Συμπέρασμα
Οι διαψεύσεις του δημοσιεύματος του Κώστα Καίσαρη από την πλευρά του ΠΑΟΚ και η ανάλογη δήλωση του Δημήτρη Μελισσανίδη ήταν πολύ προσεκτικές. Και οι δυο άνδρες δεν διέψευσαν πως βρίσκονται προσωπικά σε διάσταση απόψεων, αλλά και οι δυο συνεχίζουν να υποστηρίζουν το εγχείρημα της ανατροπής του συστήματος φανατικά.
Εξάλλου είναι φανερό πως το δημοσίευμα έγινε με σκοπό το «διαίρει και βασίλευε» και ενώ προσπαθεί να πατήσει σε γεγονότα (προσωρινή απόσταση μεταξύ Ιβάν και Τίγρη, ήπια αντιμετώπιση του Σαββίδη από τον Τύπο του Ολυμπιακού), καταλήγει σε ένα κίβδηλο συμπέρασμα: ότι αυτά τα γεγονότα οδηγούν σε ρήξη, άρα και αποτυχία, την παράταξη του Βαγγέλη Γραμμένου.
Είναι επίσης προφανές ότι ο Μαρινάκης κυνηγά μια ανακωχή με τον Σαββίδη, επιβεβαιώνοντας πως εκείνον θεωρεί αντίπαλο. Δεν προκύπτει όμως από πουθενά πως οι δυο τους μπορούν να οδηγηθούν σε Συμμαχία οποιουδήποτε είδους στο ποδόσφαιρο. Πρεσβεύουν διαφορετικά πράγματα και ηθική και όσο κι αν ο Ιβάν έχει δείξει μεγαλοψυχία, δεν θα μπορούσε να εκθέσει τους συνεργάτες που δούλεψαν τόσο σκληρά για να φέρουν μια ανατροπή στις Ενώσεις που στην αρχή φαινόταν αδύνατη.
Επιχειρηματικά, πολιτικά και κοινωνικά, δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που κινούν κεφάλαια στην Ελλάδα και μεταξύ αυτών είναι σίγουρα οι τρεις Σύμμαχοι, ο Μαρινάκης, η οικογένεια Βαρδινογιάννη. Σε αυτούς τους επιχειρηματικούς κύκλους είναι συχνά απαραίτητη η συνεννόηση και ήδη Σαββίδης και Μαρινάκης –αλλά και ο Αλαφούζος- (μέσω των επιτελείων τους αρχικά) έπρεπε να φτάσουν σε μια τέτοια με αφορμή τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες.
Το ποδόσφαιρο έχει περάσει σε μια νέα εποχή. Η διαφαινόμενη νίκη Γραμμένου, η παρουσία της ΦΙΦΑ και η αναβάθμιση του Σαββίδη στο ποδοσφαιρικό παρασκήνιο είναι αδιαμφισβήτητες προσωπικές του νίκες.
Η ανάγκη η νέα μέρα να είναι ελκυστική και πρόσφορη για επενδύσεις στον χώρο, κάνει τον Σαββίδη επιφυλακτικό με ό,τι θυμίζει το παλιό. Στην ουσία οι μεγάλοι παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου ετοιμάζονται ο καθένας να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ομάδας του σε ένα αντικειμενικότερο καθεστώς. Ο ίδιος ο Σαββίδης όμως δεν θέλει να απωλέσει το δικαίωμα να λειτουργήσει ως ο εμπνευστής, ο ηγέτης και ο διασφαλιστής της κάθαρσης.
Ο Ιβάν Σαββίδης άνοιξε τον πόλεμο στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον ακολούθησαν πιστά πολλοί. Ο Σαββίδης όμως άνοιξε τον πόλεμο για να φέρει ειρήνη. Αυτό το τελευταίο, ίσως ξενίζει σε όσους δεν ξέρουν το σκεπτικό του, αλλά ο ίδιος εμπράκτως αλλά και με τα λόγια του το έχει τονίζει πολλές φορές.
