Ο Γιώργος Τουρσουνίδης τα έχει ζήσει όλα στα ματς με τους Πειραιώτες και μιλώντας στη FORZA του Σαββατοκύριακου, μοιράστηκε μαζί μας τις αναμνήσεις του!
Για τα χρόνια που ο Ολυμπιακός ανέβαινε στην Τούμπα απλώς για να χάσει, για το σπάσιμο της 23χρονος παράδοσης, για τα παιχνίδια που ο αντίπαλος απολάμβανε της διαιτητικής εύνοιας, με κορυφαία περίπτωση τον Γιάννη Παπαπέτρου στο ντέρμπι της 31ης Οκτωβρίου 1998.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…
Ανήμερα της 25ης Μαρτίου 1990 ο ΠΑΟΚ υποδέχονταν τον Ολυμπιακό και ο Ρομπ Γιάκομπς του εμπιστεύονταν μια θέση στην αρχική ενδεκάδα, έστω κι αν δεν είχε συμπληρώσει τα 20 του χρόνια. «Για μένα ήταν ιδιαίτερο παιχνίδι, από τα πρώτα ντέρμπι στην καριέρα μου. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή, που προερχόμουν από τα σπλάχνα της ομάδας, έχοντας ζήσει και τέτοια ντέρμπι από την εξέδρα. Και ευτυχήσαμε να πάρουμε μια μεγάλη και άνετη νίκη με 4-1» θυμάται χαρακτηριστικά. Και συνεχίζει: « Ηταν μια εποχή, πάντως, που δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη σημερινή. Και ο φίλαθλος κόσμος ήταν διαφορετικός, ήταν πολύ πιο εκδηλωτικός και πιο παθιασμένος. Αλλά κι εμείς οι παίκτες αναπνέαμε για εκείνα τα ματς. Βγάζαμε ψυχή, να μη πω και μεγάλη …τρέλα. Οι περισσότεροι είμασταν καλοί φίλοι και εκτός γηπέδου, μια μεγάλη παρέα. Ξέραμε, άλλωστε, και τι σήμαινε για τους φιλάθλους μας να πετυχαίνουμε νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό».
Βίωσες, όμως, και τη διακοπή της ευνοϊκής για τον ΠΑΟΚ παράδοσης.
«Ηταν μια κακή στιγμή γενικότερα για τον σύλλογο. Είχε εδραιωθεί σε όλους η αντίληψη ότι ο Ολυμπιακός έρχεται στην Τούμπα απλώς από υποχρέωση, να χάσει και να επιστρέψει στον Πειραιά. Βέβαια, κάποτε θα έρχονταν το πλήρωμα του χρόνου για να σπάσει η παράδοση. Εκείνη η ήττα ήταν φαρμάκι για εμένα και τους τότε συμπαίκτες μου. Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να κρατάς τίποτα ισόβια. Σε μια εβδομάδα είχαμε παίξει τρεις φορές με τον Ολυμπιακό, αφού πριν και μετά το 1-2 της Τούμπας είχαν γίνει οι δύο τελικοί για το κύπελλο. Δεν το λέω ως δικαιολογία, αλλά εκείνη την περίοδο η ομάδα είχε τεράστια προβλήματα, διοικητικά και αγωνιστικά. Η κόντρα του Θωμά Βουλινού με τους οργανωμένους οπαδούς είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της, η Τούμπα ήταν σχεδόν άδεια, το έμψυχο υλικό δεν ήταν αντάξιο της εμβέλειας του ΠΑΟΚ και η ομάδα αδυνατούσε να ορθοποδήσει».
Πώς καταφέρατε να νικήσετε με 3-0, παίζοντας μάλιστα με παίκτη λιγότερο για ένα ολόκληρο ημίχρονο;
«Αναφέρεστε στο παιχνίδι του 1994, με προπονητή τον Αρι Χάαν. Ο ΠΑΟΚ ήταν συγκλονιστικός σε εκείνο το παιχνίδι. Και ήταν από τους αγώνες που λέγαμε ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην φθάναμε στη νίκη. Κι ας είχαμε μείνει με δέκα παίκτες πριν καν την ολοκλήρωση του πρώτου ημιχρόνου, εξαιτίας της αποβολής του Λαγωνίδη».
Προφανώς δεν φανταζόσουν ότι κάποια στιγμή θα υποδεχόσασταν τον Ολυμπιακό στα….Τρίκαλα, όπως συνέβη το 1995.
«Ηταν μια διαφορετική εμπειρία να δίνεις αγώνα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό σε ένα επαρχιακό γήπεδο, όπως ήταν εκείνο των Τρικάλων. Το τελικό 0-0, πάντως, έδειχνε και την ποιότητα του ποδοσφαίρου, που είχε παιχτεί. Ουσιαστικά, το μοναδικό ενδιαφέρων στοιχείο εκείνου του αγώνα ήταν η παρουσία οπαδών και των δύο αγώνων στις εξέδρες, με τους ΠΑΟΚτσήδες να είναι πλειοψηφία. Η ομάδα μας ήταν τιμωρημένη, επειδή λίγες μέρες πριν είχαν προηγηθεί τα επεισόδια και η διακοπή στο ντέρμπι με την ΑΕΚ».
Το πρώτο σου γκολ κόντρα στον Ολυμπιακό σε ματς της Τούμπας ….άργησε, αλλά είχε δώσει το τρίποντο.
«Το ντέρμπι της σεζόν 1997-98 είχε διεξαχθεί τέσσερις μέρες πριν το πρώτο παιχνίδι με την Ατλέτικο στη Μαδρίτη για τον β΄ γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Εκείνη την περίοδο είχαμε πραγματικά πολύ καλή ομάδα. Και είχαμε μπει στο παιχνίδι με την πεποίθηση ότι είμασταν ανώτεροι του Ολυμπιακού κι ότι θα παίρναμε οπωσδήποτε τους βαθμούς της νίκης. Βρεθήκαμε πίσω στο σκορ, αλλά πριν ολοκληρωθεί το πρώτο ημίχρονο, είχαμε κάνει την ανατροπή. Είχα πετύχει το νικητήριο γκολ, που ήταν και το μοναδικό στην καριέρα μου σε εντός έδρας ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και βάσει της εμφάνισης μας, θα έπρεπε η νίκη να είχε πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Δυστυχώς, θα περιμέναμε δεκατρία χρόνια για να νικήσει ξανά ο ΠΑΟΚ εντός έδρας τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα. Τι συνέβη τότε; Σε κάποια παιχνίδια όντως έκλεψαν τη νίκη από τον ΠΑΟΚ, υπήρχαν όμως και παιχνίδια, στα οποία, πράγματι, ο Ολυμπιακός υπερείχε αγωνιστικά, εξασφαλίζοντας το τρίποντο, χωρίς, μάλιστα, μεγάλες δυσκολίες. Και στα δικά μου χρόνια είχαμε αποτυχίες σε τέτοια ντέρμπι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αφήναμε τα παιχνίδια στην τύχη τους. Αντίθετα, …σκυλιάζαμε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα».
Η τελευταία σου εμπειρία σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήταν και η χειρότερη. Τι θυμάσαι περισσότερο από τον …Παπαπέτρου;
«Ηταν από τα ματς που λες ότι ο διαιτητής σου κλέβει τον ιδρώτα. Σε εκείνο το παιχνίδι ήμουν κι ο αρχηγός του ΠΑΟΚ. Αυτό που είχα αισθανθεί, όπως φυσικά και οι συμπαίκτες μου, ήταν ότι όσο καλά και να παίζαμε, ό,τι κι αν κάναμε μέσα στο παιχνίδι, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να βγαίναμε εμείς οι νικητές. Και πριν αποχωρήσουμε οριστικά για τα αποδυτήρια, έτρεξα προς τον Παπαπέτρου για να του παραδώσω τη φανέλα μου. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα τι του είχα πει: «Αφού μας τα πήρες όλα, πάρε και τη φανέλα και άντε και ….». Ηταν τεράστια η ένταση, είχα βγει εκτός εαυτού. Ποια ήταν η αντίδραση του Παπαπέτρου; Καμία απολύτως, ενώ κανονικά θα έπρεπε, χωρίς καμία καθυστέρηση, να μου δείξει την κόκκινη κάρτα. Γιατί, τι άλλο έπρεπε να κάνω για να με αποβάλλει, πέρα από το να του πετάξω τη φανέλα και να τον βρίσω; Φαινόταν, πάντως, να τα είχε εντελώς χαμένα. Προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά είχε χάσει εντελώς τον έλεγχο. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει παραπάνω εκείνος ο διαιτητής, αν δεν παίζαμε στην Τούμπα, μπροστά σε 30 χιλιάδες κόσμου, που θεωρητικά του ασκούσε κάποια πίεση. Κατάφερε, βέβαια, να μας προκαλέσει μεγάλο κακό. Και πρέπει να πω ότι στη δική μου εποχή ο ΠΑΟΚ είχε υποστεί πολύ μεγαλύτερες διαιτητικές αδικίες σε σχέση με τα τελευταία χρόνια».
Τι πιστεύεις για το κυριακάτικο ντέρμπι;
«Ο αγώνας της Κυριακής, πέρα από το γόητρο, θα είχε και βαθμολογικό ενδιαφέρον, σε περίπτωση που ο ΠΑΟΚ δεν άφηνε βαθμούς στο Καυτανζόγλειο κόντρα στον Ηρακλή. Εκεί που κανείς δεν το περίμενε, νικώντας τον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να…αγχώσει τον αντίπαλο του στις τελευταίες αγωνιστικές, ως προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Νομίζω ότι η έκβαση του αγώνα θα κριθεί από την απόδοση του ΠΑΟΚ. Αν δείξει τον καλό του εαυτό και βρεθεί στη μέρα του, θα πάρει και το τρίποντο. Προσωπικά, δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια τον Ολυμπιακό να βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση. Και από πλευράς ποιότητας του ρόστερ, όσο και συνολικής απόδοσης. Αυτό, πάντως, που με….τρελαίνει είναι να βλέπω τους παίκτες του ΠΑΟΚ να μπαίνουν στα ντέρμπι και να τα αντιμετωπίζουν σαν παιχνίδια της σειράς. Μπορεί να είναι δέκα, είκοσι βαθμούς πίσω από τον αντίπαλο, αλλά ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό είναι κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό. Με άλλα λόγια, πρέπει να μπαίνουν στο γήπεδο από το πρώτο λεπτό και να … ‘δαγκώνουν λαρύγγια».
ΤΟ 0-0 ΜΕ ΚΑΛΑΘΕΝΟ
Η παρεξήγηση
και η αλλαγή
στο β΄ μέρος
Το ντέρμπι της 20ης Απριλίου 1997 είχε λήξει χωρίς σκορ κι ο Τουρσουνίδης είχε παίξει αλλαγή στο β΄ μέρος. «Είχε γίνει μια παρεξήγηση μεταξύ του Αναστασιάδη και του Φρατζέσκου, με αποτέλεσμα να πάρω στο ημίχρονο τη θέση του Φρατζέσκου. Η Τούμπα ξεχείλιζε από κόσμο (σ. σ. είχε διατεθεί και το τελευταίο από τα 35850 εισιτήρια), αλλά δεν καταφέραμε να πετύχουμε έστω ένα γκολ. Και σχεδόν σ’ όλο το δεύτερο μέρος είχαμε παίξει με δέκα παίκτες εξαιτίας της αποβολής του Σιδηρόπουλου από τον Καλαθενό».
