Σαν σήμερα συμπληρώνονται 10 χρόνια από την μέρα που ο Θόδωρος Ζαγοράκης αποφάσισε να κρεμάσει οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να αναλάβει τη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Ήταν η ποδοσφαιρική επανάσταση, που έγινε στην Τούμπα, με τον ΠΑΟΚ να γεμίσει το γήπεδο, να ξεπερνά τα προβλήματά του και να διεκδικεί ακόμη και το πρωτάθλημα.
Ο Θόδωρος Ζαγοράκης μίλησε στην FORZA και θυμήθηκε τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε απ΄ αυτή την ωραία εποχή…
-Πέρασαν ήδη δέκα χρόνια! Τι σου έχει μείνει από εκείνη την εποχή…
«Αυτό που έμεινε σε όλους. Αυτός ο ενθουσιασμός, η προσέλευση η ενότητα, η κ**λα, όλα σε ένα. Όλα αυτά δεν ξεχνιούνται με τίποτα»
-Όταν σκέφτεσαι εκείνη την εποχή, ποιο είναι το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό;
«Η συσπείρωση. Όλοι γίναμε ένα. Όλοι μας τότε, όσοι κινούμασταν κοντά και γύρω από τον ΠΑΟΚ, αυτό κρατάμε. Ήμασταν όλοι μια γροθιά! Αυτό δεν συμβαίνει συνήθως, αλλά τότε έγινε. Υπήρχαν χρόνια αρκετά, που είχε να το νιώσει και να το κάνει αυτό ο ΠΑΟΚ. Ήταν μια συνολική προσπάθεια, δεν ήταν ένας, δύο ή τρεις άνθρωποι. Δεν ήταν ο Ζαγοράκης. Ήμασταν όλοι μας».
-Ήταν όλοι, αλλά έπρεπε κάποιος να δώσει το σύνθημα. Γιατί αποφάσισες να αναλάβεις αυτή την αποστολή;
«Έλα ντε… Τι απαντάς; Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, δεν υπήρχε κενό διάστημα καθόλου. Ούτε ένας μήνας από το τέλος του πρωταθλήματος. Όλη την προηγούμενη σεζόν υπήρχαν προβλήματα, τεράστια. Έγιναν όλα γρήγορα, η αλήθεια είναι πως δεν το σκέφτηκα και πολύ. Υπήρχε πρόβλημα μεγάλο, το βίωνα ως ποδοσφαιριστής. Δεν υπήρχε επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Δεν θα πω ότι δέχτηκα πιέσεις, ούτε κανείς μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Ήταν συνειδητή απόφαση κι έπρεπε να προχωρήσουμε όλοι μαζί».
-Θα το ξανάκανες; «Αυτό δεν το ξέρω! Δεν ξέρω… Ήταν μια περιπέτεια, είχε χαρές, είχε στεναχώριες, πιέσεις… Χίλια δυο, είχε. Για μένα ήταν κάτι σαν ένα μεγάλο σχολείο. Είναι άλλο να παίζεις ποδόσφαιρο, να κάνεις προπόνηση και να πηγαίνεις στο σπίτι σου να ηρεμήσεις, κι άλλο να είσαι παράγοντας, να έχεις τέτοια ευθύνη και να είσαι 24 ώρες στην πρίζα».
-Γιατί πέτυχε εκείνη η κατάσταση;
«Όταν συσπειρώνεσαι, όταν υπάρχει αγάπη, όταν όλοι έχουν τον ίδιο σκοπό, θα πετύχεις. Όλοι ήθελαν το καλό της ομάδας, ειδικά στα πρώτα χρόνια. Δεν υπάρχει μυστικό. Από την ώρα, που υπήρξε αυτή η συσπείρωση, ήταν νομοτελειακό ότι θα πάμε καλά».
-Ποια ήταν η πιο σοφή κίνηση εκείνης της εποχής;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, μία, δύο ή τρεις…»
-Ή έστω, οι κομβικές αποφάσεις…
«Η επιλογή του προπονητή, του Σάντος. Ειδικά το πρώτο διάστημα, μου έλυνε τα χέρια στο αγωνιστικό. Και φυσικά και η επιλογή των ανθρώπων, που ήταν δίπλα μου, όλοι ήθελαν το καλό και μόνο αυτό, τίποτα άλλο. Κανείς δεν έβαζε το «εγώ» του πάνω από τον ΠΑΟΚ. Ακόμη και οι οργανωμένοι, μια γροθιά όλοι, όπως μπορούσε ο καθένας βοηθούσε».
-Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος;
«Έγιναν πολλά. Ό,τι απόφαση πήραμε, την πήραμε για το καλό. Αν ρωτάς αυτό, δεν νομίζω ότι υπήρξε μια λάθος απόφαση, που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων, που καθόρισε την ιστορία».
-Στις 25 Ιανουάριου 2012 παραιτήθηκες, μετά το παιχνίδι με τον Ατρόμητο και την επομένη δήλωσες «θα με κρίνει η ιστορία». Πως πιστεύεις ότι σε έκρινε;
«Αυτό δεν θα το πω εγώ! Εγώ θα πω ότι ποτέ δεν έβαλα το προσωπικό μου συμφέρον πάνω από τον ΠΑΟΚ. Ποτέ… Η ιστορία θα κρίνει αν έκανα καλό ή όχι».
-Και γιατί χάλασε εκείνη η κατάσταση; Δεν μπορούσε να πάει άλλο;
«Γιατί άρχισε να σπάει και να ραγίζει η συσπείρωση, άρχισε να χαλάει. Κάποιοι μπορεί να θεωρούσαν πως δεν γίνονταν πράγματα σωστά. Διάφορα γεγονότα χάλασαν το κλίμα. Από την αρχή ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα είναι πάντα ρόδινα. Ζούσα στο χώρο, ήξερα ότι θα ερχόταν κι αυτό. Δεν θέλω να μπω σε διαδικασία να πω τι και πως συνέβη. Άστο, ό,τι έγινε, έγινε… Ο ΠΑΟΚ είναι ένας ζωντανός οργανισμός, είναι ένας μεγάλος σύλλογος, δεν θεωρώ ότι ένα – δύο άτομα μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Είμαστε όλοι μας ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας, μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες. Όλοι μας ερχόμαστε και φεύγουμε. Είναι μια ευθεία γραμμή, που οδηγεί στο άπειρο, κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει. Και η ιστορία μας κρίνει όλους».
-Ένιωσες ότι σε αδικούν, έτσι δεν είναι;
«Εννοείται αυτό! Αλλά όταν είσαι συνειδητοποιημένος ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτή η ωραία περιπέτεια, το εισπράττεις αλλιώς. Περνάς τις στεναχώριες σου, αλλά τις προσπερνάς. Λαβώνεσαι πολύ ή λίγο, αλλά όταν έχεις την οικογένειά σου δίπλα σου, όλα είναι πιο εύκολα».
-Εντάξει, στο τέλος σε χαρακτήρισαν και κλέφτη!
«Όχι μόνο αυτό… Δικαστήρια, μηνύσεις… Λες και ήθελα να κάνω κακό στον ΠΑΟΚ. Αλλά έχει ο Θεός, προχωράμε. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος, ο Ιβάν Σαββίδης, που όπως είπα και πρόσφατα, είναι δώρο Θεού για τον ΠΑΟΚ και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ μπήκε σε άλλη τροχιά. Τα δικά μας πέρασαν, δε βαριέσαι…»
-Σκέφτηκες ποτέ τι θα μπορούσε να κάνει η ομάδα εκείνης της εποχής, αν υπήρχαν κεφάλαια; Όπως σήμερα;
«Πάλι υποθετικά θα μιλήσουμε. Αν υπήρχε το χρήμα, θα παίρναμε τίτλους; Δεν πάει έτσι! Θα ήμασταν σαφώς καλύτερα. Εντάξει, είναι άλλο να έχεις οικονομική άνεση κι άλλο κάθε χρόνο να πρέπει να μειώσεις το μπάτζετ…
Έπρεπε να γίνουν κινήσεις, που δεν άρεσαν σε κανέναν, ούτε σε μένα. Έπρεπε να πουληθούν παίκτες, να έχει συνέχεια ο ΠΑΟΚ.
Δεν ήμουν τρελός, να θέλω να ρίξω την ποιότητα»
-Σε πολύ κόσμο έμεινε εκείνο το παιχνίδι στο Χαριλάου. Ο κόσμος λέει ότι τον ΠΑΟΚ τον έστησαν.
«Είναι μαθήματα όλα. Ίσως εκεί να κάναμε εμείς κάποια λάθη. Κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν, δεν έφτασε… Ξέρεις κάτι; Είναι μεγάλη υπόθεση να πηγαίνεις το βράδυ στο σπίτι σου και να μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος! Εγώ δεν μπορώ να κάνω πράγματα, που έχουν άλλοι στο μυαλό τους. Με τίποτα……
-Οι διαιτησίες, οι υπερκείμενες αρχές, ήταν πάντα πονεμένες ιστορίες. Θα αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση;
«Πρέπει να αλλάξει. Παίξαμε μέσα στην εβδομάδα στο Ηράκλειο με την ομάδα του 2004. Ο κόσμος αγαπά το ποδόσφαιρο, θέλει να διασκεδάζει στο γήπεδο.
Είναι ευκαιρία αυτή την εποχή να αλλάξουν τα πράγματα. Να τελειώνουμε. Αν έχεις την καλύτερη ομάδα, να το πάρεις ρε φίλε το πρωτάθλημα… Δε συμφέρει κανέναν να φεύγει ο κόσμος από τα γήπεδα».
-Από την εξέλιξη του ΠΑΟΚ είσαι ευχαριστημένος;
«Ακούω να λένε πολλοί ότι δεν έχει κάνει τίποτα ο ΠΑΟΚ. Πως δεν έχει κάνει τίποτα; Σ’ αυτή την πενταετία του Ιβάν Σαββίδη, ο ΠΑΟΚ έπαιξε δύο φορές προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, πήρε ένα Κύπελλο, πήγε σε άλλον έναν τελικό και φέτος έχασε το πρωτάθλημα για τρεις βαθμούς. Πως δεν έκανε τίποτα; Είναι λεπτομέρειες, θέλει και λίγο τύχη, θα έρθουν αυτά, που θέλουμε όλοι.
Δεν είναι κακή η ομάδα, οι ΠΑΟΚ πέρασε σε άλλο επίπεδο»
-Με τον Σαββίδη μιλάτε. Πως ζει την κατάσταση, τι θέλει, τι περιμένει;
«Τι να θέλει; Την αγαπάει πολύ την ομάδα. Τυχαίνει να τον ζω από κοντά και στα ματς. Παθιάζεται, γουστάρει. Αυτός περισσότερο, γιατί είναι κομμάτι δικό του. Και δημιούργημα δικό του. Δικαιούται να ζήσει χαρές»
-Από τότε που έφυγες, υπήρξε ποτέ περίπτωση να επιστρέφεις σε κάποιο ρόλο; Θα ήθελες κάποια στιγμή να ξαναμπείς σ’ αυτό το παιχνίδι;
«Όχι, τώρα δεν το βλέπω. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι σου φέρνει η ζωή. Έχω άλλα δύο χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν ξέρεις τι γίνεται. Όταν περνάς μια ζωή σ’ αυτό το χώρο, δεν γυρνάς την πλάτη ποτέ. Για μένα ήταν Πανεπιστήμιο η παρουσία μου στην παραγοντική σκηνή του ΠΑΟΚ. Έμαθα πολλά, γιατί άλλο το να φοράς παντελονάκι και να παίζεις, κι άλλο να πας στα γραφεία, να έχεις την ευθύνη, να παίρνεις αποφάσεις. Το ξέρω το έργο…».
Πηγή : FORZA
