Σαν σήμερα, 22 Ιουνίου 1986, ο Ντιέγκο Μαραντόνα σκόραρε ένα από τα πιο εντυπωσιακά γκολ στην ιστορία του αθλήματος και δοξάστηκε, παράλληλα όμως, εκείνη τη μέρα αγαπήθηκε από έναν ολόκληρο λαό γιατί πήρε με…το χέρι την εκδίκησή του για κάθε χαμένη αργεντίνικη ψυχή!
Ήταν 22 Ιουνίου του 1986, στο στάδιο «Αζτέκα» του Μεξικό όταν πάνω από 100.000 άνθρωποι έγιναν αυτόπτες μάρτυρες ενός γκολ που χάραξε δικές του γραμμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ολότελα δικές του. Κι αυτό γιατί εκείνος δεν ήταν απλά ένας αγώνας ανάμεσα στην Εθνική της Αγγλίας κι εκείνη της Αργεντινής. Δεν θα μπορούσε να είναι απλά ένας αγώνας. Τουλάχιστον όχι για τους Αργεντινούς. Ήταν μόλις τέσσερα χρόνια και εννέα ημέρες μετά τη λήξη του πολέμου των Φώκλαντς.
Ήταν η ευκαιρία του ατιμασμένου λαού των Αργεντινών να πάρει μια άτυπη ρεβάνς. Και την πήρε. Μέσω του ποδοσφαίρου. Μέσω αυτού που κυλούσε στο αίμα του. Η αξία αυτή καθαυτή ενός αγώνα στο πλαίσιο προημιτελικής φάσης Μουντιάλ, απείχε χιλιόμετρα από αυτό που ένιωθαν όλοι απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα του τάνγκο.
«Ήταν σαν να κερδίζαμε μια χώρα όχι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Αν και πριν το παιχνίδι δηλώσαμε ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει καμιά σχέση με τον πόλεμο, ξέραμε ότι πολλοί Αργεντινοί είχαν πεθάνει πολεμώντας τους Άγγλους. Αυτή θα ήταν η εκδίκηση μας, είχαμε πει πριν το παιχνίδι ότι δεν πρέπει να μπερδέψουμε πολιτική με ποδόσφαιρο, άλλα είχαμε πει ψέμματα», εξομολογείται ο Ντιέγκο Μαραντόνα στην αυτοβιογραφία του «Yo Soy el Diego».
«Ελάτε να με αγκαλιάσετε για να μην ακυρώσει το γκολ»
Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Ιουλίου 1986. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα αναζητούσε την στιγμή που θα απογείωνε την καριέρα του και οι Αργεντινοί, βασανισμένοι από τη Χούντα, με την εθνική τους υπερηφάνεια τσακισμένη δια χειρός Μεγάλης Βρετανίας (και Μάργκαρετ Θάτσερ) έψαχναν μια ηχηρή απάντηση. Η μοίρα έστησε το σκηνικό, στάδιο «Αζτέκα», προκριματικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1986. Ο «Pibe de Oro» έγραψε το σενάριο.
Στο 51ο λεπτό της αναμέτρησης, λοιπόν, κι ενώ το σκορ ήταν ισόπαλο (0-0) είχε έρθει η στιγμή της λύτρωσης. Ο Μαραντόνα πάσαρε στον Χόρχε Βαλδάνο αλλά η μπάλα δεν έφτασε ποτέ στον συμπαίκτη του, μα στον Στιβ Χοτζ που επιχείρησε να τη διώξει, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τροφοδοτήσει εκ νέου τον Μαραντόνα, που είχε βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο. Ο βραχύσωμος Αργεντινός ήταν πολύ κοντά στο τέρμα. Έμελλε μόνο να βρει τρόπο να ξεπεράσει και το εμπόδιο του πολύ πιο ψηλού τερματοφύλακα των Άγγλων, Πίτερ Σίλτον.
Ο «Ντιεγκίτο» , προς έκπληξη του γκολκίπερ, πήδηξε και έκανε κίνηση με το κεφάλι. Βρήκε τη μπάλα με το χέρι, με έναν τρόπο που ελάχιστοι συνειδητοποίησαν. Εκείνη ακολούθησε πιστά την «προσταγή» του και αναπαύτηκε στην εστία. Οι παίκτες των «λιονταριών» αλαφιασμένοι διαμαρτύρονταν.Ο διαιτητής, Αλί Μπιν Νασέρ δεν υπέδειξε κατευθείαν τη σέντρα, κοίταξε σαστισμένα τον βοηθό του, Μπόγκνταν Ντότσεφ, την ώρα εκείνη που ο «Ντιεγκίτο» δεν άφηνε με τους πανηγυρισμούς του ιδιαίτερα περιθώρια αντίδρασης. Ήταν γκολ, έπρεπε να είναι. Φοβόταν την περίπτωση ακύρωσης, όπως εξομολογείται και ο ίδιος. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόταν απλά να τρέξει προς τις εξέδρες, φωνάζοντας σε όλους να τον ακολουθήσουν. «Τους είπα, ελάτε να με αγκαλιάσετε, γιατί αλλιώς ο διαιτητής θα το ακυρώσει».
Ήταν οφσάιντ; Έγινε φάουλ; Πολλοί ήταν εκείνοι που άργησαν να καταλάβουν για τι ακριβώς παράβαση γινόταν λόγος. Κι άλλοι που ήταν βέβαιοι απ’ την αρχή για το χέρι. Για κάθε Αργεντινό, όμως, ήταν «το χέρι του Θεού» ή όπως δήλωσε ο ίδιος «un poco con la cabeza de Maradona y otro poco con la mano de Dios». Δηλαδή, ήταν λίγο το κεφάλι του Μαραντόνα και άλλο λίγο το χέρι του Θεού…
«Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε ευχαριστώ!»
Πέρασαν μόλις πέντε λεπτά, αρκούσαν για να συνειδητοποιήσουν όλοι τι είχε συμβεί. Ναι ήταν χέρι. Είχε μετρήσει αντικανονικά και η Αργεντινή ήταν μπροστά στο σκορ επί της Αγγλίας (1-0), όταν ο κατά πολλούς καλύτερος παίκτης όλων των εποχών αποκατέστησε την τάξη. Δε γινόταν να αφήσει τους Άγγλους να αμφισβητήσουν το προβάδισμα. Κι έτσι έγινε. Με τρόπο εμφατικό, που πάλεψε να κλέψει τη δόξα από εκείνο το γκολ που επετεύχθη με το χέρι. Η μεγάλη εκείνη ποδοσφαιρική Ιδιοφυΐα πήρε την μπάλα από τον Έκτορ Ερέρα, λίγα μέτρα πίσω από τη σέντρα, κοίταξε απλά το αντίπαλο τέρμα. Δεν γινόταν να τον σταματήσει κανείς. Έκανε μια κούρσα αξιομνημόνευτη, διένυσε δεκάδες μέτρα σε λίγα δευτερόλεπτα, σ’ ένα φανταστικό σόλο χορευτή. Σημείωσε «το γκολ του αιώνα». Όλη η Αργεντινή ούρλιαξε τότε, «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε ευχαριστώ!»
Οι Άγγλοι κατάφεραν απλώς να πετύχουν το γκολ της τιμής, στο 81ο λεπτό με τον Γκάρι Λίνεκερ.
Αργεντινή (Μπιλάρδο): Πουμπίδο, Μπατίστα, Μπράουν, Μπουρουσάγκα (75′ Τάπια), Κουτσούφο, Μαραντόνα, Βαλδάνο, Ενρίκε, Γκιούστι, Ολαρτικοετσέα, Ρουγκέρι
Αγγλία (Ρόμπσον): Σίλτον, Στίβενς, Σάνσομ, Χόντλ, Μπούτσερ, Λίνεκερ, Φένγουικ, Ρέιντ (69′ Γουόντλ), Στίβεν (74′ Μπαρνς), Χοτζ, Μπίρντσλεϊ
Συγκινήσεις, ανατροπές, εναλλαγές συναισθημάτων, όμορφες ενέργειες, παράδοση στο θυμικό. Αυτά και άλλα πολλά περιγράφουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Κάποιες αναμετρήσεις , όμως, είναι πολλά παραπάνω από αυτά. Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από 31 χρόνια, βρήκε την θέση του στην ιστορία του ποδοσφαίρου ένα από τα πιο ιστορικά, τα πιο πολυσυζητημένα γκολ ενώ ακολούθησε στη συνέχεια και μια φάση γνήσιας αργεντίνικης μαγείας, απ’ αυτή που ήξερε πολύ καλά να παράγει ο Ντιέγκο Μαραντόνα… είτε με το κεφάλι, είτε με τα πόδια, είτε «με το χέρι του Θεού»…
Στα ημιτελικά της διοργάνωσης η Αργεντινή με ηγέτη τον Μαραντόνα και κινητήριο δύναμη την ανάγκη του λαού της για ανακούφιση, απέκλεισε το Βέλγιο με 2-0, για να φτάσει στον τελικό, όπου επικράτησε της Δυτικής Γερμανίας με 3-2 και κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο.
