Ο Λέο Μάτος παραχώρησε μια διαφορετική συνέντευξη στο Toumba Magazine, μιλώντας για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στις φαβέλες αλλά και για τη στάση ζωής που έχει διαμορφώσει, και το paokfc.gr δημοσίευσε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.
«Τα βιώματα, οι μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες λειτουργούν συσσωρευτικά και υποσυνείδητα διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας. Επηρεάζουν αδιόρατα τον χαρακτήρα, τις αποφάσεις, τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο Λέο Μάτος μεγάλωσε εν μέσω οικονομικών δυσκολιών και παραστάσεων τρόμου στην πιο επικίνδυνη φαβέλα του Ρίο. Έτσι, έμαθε ν’ αναζητά την ασφάλεια. Αυτή που του παρέχει ο ΠΑΟΚ.
Ένας ποδοσφαιριστής με την ποιότητά του θα μπορούσε κάλλιστα να βγάζει το… μεροκάματό του σε ένα πιο προηγμένο πρωτάθλημα. Επέλεξε να μην το κάνει παρά τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν. Προτίμησε ν’ αφήσει στην άκρη το γοητευτικό, αλλά άγνωστο και ν’ ακολουθήσει το δρόμο της λογικής που στην πορεία ενώθηκε μ’ αυτόν της καρδιάς. Δίχως δεύτερες σκέψεις κι απωθημένα. «Οι αποφάσεις μου είναι αυτές που με έφεραν εδώ», λέει με το σθένος ενός άνδρα που υποστηρίζει τις επιλογές του όποιες κι αν είναι αυτές.
To paokfc.gr αυτή τη φορά δεν ασχολείται με τον ποδοσφαιριστή Μάτος , τον MVP του Οκτωβρίου, και στέκεται στον άνθρωπο Λεονάρντο, μέσα από τα δικά του λόγια και τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Toumba Magazine. Ακολουθεί ένα ενδεικτικό κι άκρως ενδιαφέρον απόσπασμα.
-Όταν ήσουν μικρός είχες ασχοληθεί με το τζούντο. Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στο ποδόσφαιρο;
Ναι, έκανα τζούντο, αλλά στην πραγματικότητα δεν ασχολήθηκα ποτέ μ’ αυτό. Ήταν θέμα ανάγκης. Και να σου εξηγήσω τι εννοώ. Στη Βραζιλία γυρίζεις από το σχολείο γύρω στις 13:00, τρως κι έπειτα είσαι έξω στη γειτονιά. Στους δρόμους μαζεύονται σχεδόν 200 άτομα και όλοι παίζουν ποδόσφαιρο. Τουρνουά. Η μία γειτονιά με την άλλη. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός και υπήρχαν κάποια μεγαλύτερα παιδιά που με έδερναν. Μια μέρα γύρισα στο σπίτι κλαμένος και μαύρος στο ξύλο. Τότε η μητέρα μου, μου είπε «δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Θα σε στείλω να μάθεις τζούντο τουλάχιστον για να μην τις τρως». Έτσι, πήγα, έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου και στη συνέχεια σταμάτησα. Ήταν θέμα… επιβίωσης.
-Για σένα, βέβαια, η καθημερινότητα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν γυρνούσες χαλαρός στις 13:00. Χρειαζόταν να περνάς 3-4 ώρες στα λεωφορεία για να πηγαίνεις στις προπονήσεις, έτσι δεν είναι;
Ναι, έτσι ακριβώς είναι. Στο μέρος που έμενα υπήρχε μια τοπική ακαδημία που συνεργαζόταν με τη Φλαμένγκο. Οι 3-4 καλύτεροι κάθε ηλικίας πήγαιναν στις κανονικές ακαδημίες του συλλόγου που βρίσκονταν περίπου 50 χιλιόμετρα μακριά. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε, έτσι έπρεπε να πηγαίνω με το λεωφορείο. Το εισιτήριο ήταν 15 ευρώ να πας και 15 να γυρίσεις. Πολλά χρήματα για μια οικογένεια που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το υποστηρίξει. Οι γονείς μου έκαναν πολλές θυσίες για να προπονούμαι, αλλά πολλές φορές δεν πήγαινα γιατί έπρεπε πρώτα να πληρωθεί το ρεύμα ή άλλοι λογαριασμοί κι έπειτα ν’ ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο.
Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ένα νέο προπονητικό κέντρο με ξενώνες για τα παιδιά που έρχονται από μακριά. Οι εγκαταστάσεις, όμως, ήταν δίπλα στην πιο κακόφημη φαβέλα του Ρίο, τη Χοασίνια, στην οποία ζούσαν σχεδόν 5 εκατομμύρια άνθρωποι. Ήταν πολύ δύσκολα. Υπήρχαν όπλα, ναρκωτικά, συμμορίες. Το βράδυ κοιμόσουν κι άκουγες πυροβολισμούς, περνούσε συνεχώς η αστυνομία.
Όλο αυτό συνέβαινε μέχρι τα 14 μου. Τότε βρήκα ένα φίλο, ο οποίος μου έδωσε το πάσο ενός κωφού για να μπορώ να μπαίνω στο λεωφορείο χωρίς να πληρώνω. «Αν έρθει ο ελεγκτής και σε ρωτήσει κάτι μην απαντήσεις. Κουφός είσαι. Να του δείχνεις την κάρτα», μου έλεγε (γελάει). Το έκανα διστακτικά γιατί ο ελεγκτής με κοιτούσε περίεργα και πολλές φορές φοβήθηκα να το χρησιμοποιήσω για να μην με πιάσουν.
Πάντως, έφυγα από τους ξενώνες και γύρισα σπίτι. Έτσι, ξυπνούσα στις 04:30 το πρωί γιατί έπρεπε να πάρω το πρώτο δρομολόγιο και ν’ αλλάξω τρία λεωφορεία για να πάω στην προπόνηση έπειτα από τέσσερις ώρες. Γυρνούσα το μεσημέρι για να φάω, να διαβάσω τα μαθήματά μου και μετά να πάω στο νυχτερινό σχολείο. Τώρα τα σκέφτομαι και γελάω, αλλά τότε ήταν πολύ δύσκολα. Η αγάπη για το ποδόσφαιρο μου έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίζω κάθε μέρα. Πιστεύω πως η ζωή και ο Θεός μου τα ανταπόδωσαν.
-Πως είναι για παιδί να μεγαλώνει σε φαβέλα;
Βιώνεις πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Βλέπεις πράγματα που δεν πρέπει να βλέπει ένα παιδί. Κόσμο να σκοτώνεται μπροστά σου, κλέφτες, ξύλο, ναρκωτικά. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν θέλω να συζητάω πολύ γι’ αυτά έπειτα από τόσο καιρό. Θεωρώ, όμως, πως τα πάντα ξεκινούν από το σπίτι. Αν, για παράδειγμα, η μητέρα δεν σου δίνει πολύ σημασία γιατί ασχολείται με άλλα πράγματα ή ο πατέρας σου είναι στην φυλακή, μεγαλώνεις τελείως διαφορετικά. Αρχίζεις και βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα και είναι πιο εύκολο να εμπλακείς σε φασαρίες. Αν, όμως, οι γονείς είναι κοντά σου και σε μεγαλώνουν σωστά, αν η εκπαίδευσή σου είναι σωστή, δεν έχεις κάτι να φοβάσαι. Δόξα τω Θεό έχω δύο γονείς που με μεγάλωσαν εκπληκτικά. Με προστάτεψαν από όλο αυτό. Ήταν ήσυχοι, ήρεμοι και κοιτούσαν την ζωή τους. Ο αδελφός μου – ο οποίος είναι μηχανικός κατασκευών – κι εγώ είχαμε καλή ανατροφή και μείναμε μακριά από φασαρίες. Εγώ είχα το ποδόσφαιρο και τους φίλους μου. Είχα καλά παιδικά χρόνια. Σίγουρα υπήρξαν καταστάσεις που ήταν τρομακτικές, αλλά τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ καλά.
-Σε τι βαθμό αυτές οι τρομακτικές καταστάσεις στα παιδικά σου χρόνια σε επηρέασαν ώστε να επιλέγεις τις σίγουρες και δίχως ρίσκο λύσεις;
Είναι αλήθεια πως με έχουν επηρεάσει. Με βοήθησαν να παίρνω αυτές τις αποφάσεις. Όταν μεγαλώνεις σε δύσκολες συνθήκες μαθαίνεις να λειτουργείς διαφορετικά και να θες να νιώθεις πιο ασφαλής. Πάντα προσπαθούσα πολύ από μικρός. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Γυρνούσα από την προπόνηση και δούλευα στο παντοπωλείο που διατηρούσαμε. Στα 14 μου καθόμουν εγώ στο ταμείο. Ήταν μεγάλη ευθύνη γιατί είχα να κάνω με τα λεφτά του σπιτιού. Παρότι δεν είχα χρήματα προσπαθούσα να βρω εναλλακτικούς τρόπους για να πετύχω τους στόχους μου. Για παράδειγμα, στο προπονητικό κέντρο της Φλαμένγκο είχε μια σανίδα του σερφ που δεν χρησιμοποιούσε κανείς. Εγώ λάτρευα το σερφ, αλλά δεν είχα χρήματα για σανίδα. Έτσι, προφασιζόμουν πως την θέλω για έναν φίλο μου και την έπαιρνα για να πηγαίνω στην παραλία. Επίσης, αντάλλαζα δικά μου πράγματα για κάτι που μου άρεσε. Αυτή η προσπάθεια να βρω λύσεις και η πίεση με βοήθησε στο να κοιτάω πιο σφαιρικά τα πράγματα και να μπορώ να παίρνω αποφάσεις για το μέλλον μου και να νιώθω ασφαλής.
-Τι άνθρωπος είναι ο Λέο Μάτος ;
Όταν μιλάς για τον εαυτό σου, πάντα καλά πράγματα θα πεις!! Καλύτερα να ρωτήσετε την γυναίκα μου, αν κι αυτή τα καλύτερα θα σας πει για μένα… Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος και προσπαθώ ό,τι κάνω, να το κάνω με όλη τη σοβαρότητα που διαθέτω. Ειδικά στο κομμάτι της δουλειάς, το ποδόσφαιρο που είναι και ο λόγος ο οποίος βρισκόμαστε εδώ και τα λέμε. Σίγουρα, υπάρχουν φορές που δεν μπορείς να είσαι στο 100%, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους. Είναι σημαντικό στη δουλειά σου να σέβεσαι τους συνεργάτες σου, όπως πρέπει να σέβεσαι όλο τον κόσμο. Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει πως ό,τι σπείρεις σήμερα θα το θερίσεις αύριο, γι’ αυτό και προσπαθώ να δημιουργώ καλές σχέσεις. Προσπαθώ να μην μαλώνω γιατί πάντα στη ζωή μπορεί να το βρεις μπροστά σου. Προσπαθώ να είμαι σωστός στην καθημερινότητά μου, να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να βοηθήσω και τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους συμπαίκτες μου.
Η συνέντευξη του Λέο Μάτος δημοσιεύτηκε στο 7ο τεύχος του Toumba Magazine, το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε από το store.paokfc.gr».
