Στο gazzeta μίλησε ο Λευτέρης Μποχωρίδης για τη δύσκολη χρονιά που φεύγει, για τις δικές του επιλογές όπως και για το παρελθόν του.
Διαβάστε όσα είπε:
Από τη στιγμή που αυτή η χρονιά έμοιαζε με σκληρή δοκιμασία, φαντάζομαι ότι νιώθεις ανακουφισμένος…
«Το αντίθετο. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι η χρονιά, αλλά να συνεχίσουμε. Νιώθεις περίεργα όταν τελειώσει μια σεζόν. Ενώ έχεις συνηθίσει στην καθημερινότητα των προπονήσεων, στους αγώνες, ξαφνικά σταματάς, ξυπνάς το πρωί και αναρωτιέσαι… ‘τώρα τι κάνω;’»
Σύμφωνοι αλλά η φετινή χρονιά ήταν σκέτο μαρτύριο.
«Για μένα ήταν ένα μεγάλο μάθημα. Προφανώς και είχε πολλές δυσκολίες αλλά ήταν διδακτική για όλους μας. Από την αρχή ήρθα για να το απολαύσω και το απόλαυσα».
Συγνώμη, αυτό που για όλους ήταν μαρτύριο, για σένα ήταν απόλαυση;
«Ίσως να είμαι μαζόχας, πραγματικά όμως δεν ήθελα να τελειώσει. Να φανταστείς, στο διάστημα της μεγάλης διακοπής, ο κόουτς Αγγέλου μας έδωσε άδεια και τσατίστηκα. Και τώρα, προτιμούσα να είχαμε ένα τριήμερο ρεπό και τίποτε περισσότερο. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο θα μου λείψει αυτή η ομάδα. Ίσως να έχω πρόβλημα… θα το κοιτάξω».
Σε κάποιες στιγμές φάνηκε ότι κι εσύ δεν μπορούσες να διαχειριστείς την πίεση των καταστάσεων.
«Δεν θα το έλεγα. Το επίπεδο της διάθεσής μου ήταν ίδιο από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα. Απλά, όταν τα προβλήματα γύρω σου είναι τόσα πολλά και παράλληλα νιώθεις τον κίνδυνο και πρέπει να αποφύγεις τον υποβιβασμό, η πίεση μεγαλώνει. Πολλές φορές το υπερβολικό θέλω μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Ακόμη όμως και στις άσχημες ημέρες νομίζω ότι στην άμυνα ήμουν εκεί».
Ένιωσες φόβο; Ποιο θεωρείς ότι ήταν το κομβικό παιχνίδι;
«Δεν ένιωσα γιατί δεν πίστεψα ότι διατρέχαμε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Σε ότι αφορά τα παιχνίδια δεν ήταν ένα. Είναι πολλά αυτά που χάθηκαν χωρίς λόγο και ουσιαστικά μας ανάγκασαν να κοιτάξουμε προς τα κάτω. Στο ελληνικό Πρωτάθλημα, ήταν αυτό με τον Κόροιβο, το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ… Με τις ισορροπίες που επικρατούν στην Ελλάδα, αυτά τα δύο ματς θα άλλαζαν τα πάντα στην πορεία της ομάδας. Στην Ευρώπη, ο αγώνας με την Αβελίνο. Και στα δύο παιχνίδια ουσιαστικά χάσαμε μόνοι μας».
Πολλοί παίκτες του Άρη ουσιαστικά έπαιξαν κάτω από τον μέσο όρο των δυνατοτήτων τους. Εκτιμάς ότι ήταν απόρροια των συνθηκών;
«Προφανώς κι έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Από την πρώτη μέρα μου στην ομάδα αντιλήφθηκα ότι υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Γιατί άλλη ομάδα έκανε προετοιμασία, άλλη συνέχισε κι άλλη κατέληξε στο Πρωτάθλημα. Μοναδικός που απέμενε ήταν ο survivor».
Ποιος ήταν ο survivor;
«Ο Μπελ, έτσι τον φωνάζαμε γιατί μόνο αυτός έμεινε σε σχέση με την ομάδα που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι. Θέλω να πω ότι οι διαδοχικές αλλαγές όχι απλά δεν βοηθούν, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια ομάδα να αποκτήσει συνοχή. Για να καταλήξω, οι συνθήκες προφανώς κι έπαιξαν ρόλο, αλλά η βασική ευθύνη ανήκει στους παίκτες. Είτε παίζεις απλήρωτος, είτε έχεις πίεση, οφείλεις να δώσεις το 100% στο γήπεδο και να πετύχεις. Θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποδώσει καλύτερά».
Τελικά, μετάνιωσες για την επιλογή σου να επιστρέψεις στον Άρη;
«Σε καμία περίπτωση. Θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο αλλά πέρα από τις δύσκολες στιγμές υπήρξαν και αρκετές όμορφες. Δεν μπήκα σε διαδικασία ενασχόλησης με τα… γύρω-γύρω, γιατί αν το έκανα δεν θα ήμουν ο ίδιος σε επίπεδο ενέργειας».
Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή;
«Το πρώτο μου ματς στο Παλέ. Γιατί αντιμετωπίσαμε τον Παναθηναϊκό, γενικώς όμως είναι όμορφο το συναίσθημα της επιστροφής και το απόλαυσα».
Αν πω ότι στον Άρη ένιωσες και πάλι μπασκετμπολίστας θα είμαι υπερβολικός;
«Αρκετά. Στον Παναθηναϊκό δεν έπαιζα αλλά δεν σημαίνει ότι ένιωθα κάτι άλλο. Ο Παναθηναϊκός με βοήθησε πάρα πολύ και μέσα από την προπονήσεις ήμουν σε καλό επίπεδο ετοιμότητας. Απλά ήθελα χρόνο συμμετοχής και φυσικά να παίζω».
«Τα κουπόνια ήταν μια φοβερή κίνηση»
Για να ερμηνεύσει κανείς την ψυχολογία των Αρειανών, θα πρέπει να… γίνει Αρειανός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Σε επίπεδο εμπορικών ομάδων, δεν υφίσταται άλλη που να χρειάστηκε τόσες πολλές φορές να οργανώσει κινήσεις (οικονομικής) υποστήριξης. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ο Λευτέρης Μποχωρίδης στάθηκε στην αντίστοιχη φετινή, όπως και στις αντιδράσεις που πηγάζουν από το DNA του φιλάθλου.
Πώς θα αξιολογούσες την αντίδραση του κόσμου; Την γκρίνια στη διάρκεια των αγώνων, την αξιοσημείωτη συσπείρωση και υποστήριξη στο τέλος;
«Μπορώ να πω ότι κατά κάποιο τρόπο λειτούργησε σαν εμάς. Είχε καλές και κακές στιγμές. Προσωπικά καταλαβαίνω την αντίδρασή του γιατί όταν υποστηρίζεις τον Άρη έχεις άλλες απαιτήσεις από το να βλέπεις την ομάδα σου να παλεύει για τη σωτηρία. Στο μυαλό κάθε φιλάθλου του Άρη, αυτή η ομάδα έχει ξεχωριστή θέση. Θέλει να τη βλέπει να κοντράρεται με τους καλύτερους και όχι να χαρακτηρίζονται παιχνίδια ζωής ή θανάτου αυτά με ομάδες που δεν έχουν ιδιαίτερη παράδοση και εμπορικότητα. Συνεπώς, μπορώ να καταλάβω κάποιες αντιδράσεις. Από την άλλη πλευρά όμως υπήρχαν και όμορφες εικόνες. Όπως μετά τον αγώνα με την Κύμη όπου αντιπροσωπεία των φιλάθλων ήρθαν στα αποδυτήρια, μας μίλησαν, έδειξαν πόσο πολύ μας στηρίζουν και θεωρώ ότι εκείνη η ενέργειά τους ήταν πολύ καλή. Ή ακόμη στην Αθήνα όπου επίσης βρέθηκαν στο γήπεδο όπου κάναμε προπόνηση φίλαθλοι που ζουν στην Αθήνα. Όπως επίσης δεν μπορώ να μην τους βγάλω το καπέλο για την πρωτοβουλία τους να μαζευτούν χρήματα μέσα από τα κουπόνια. Ήταν μια φοβερή κίνηση».
Δεν είναι αρνητικό για το πρεστίζ της ομάδας να φτάνει στο σημείο να συγκεντρώνει χρήματα μέσα από τη διάθεση κουπονιών;
«Αρνητικό είναι να φθάνεις σ’ αυτήν την κατάσταση και όχι η συγκεκριμένη ενέργεια γιατί έδειξε σε όλους μας την αγάπη του κόσμου και θα έλεγα ότι ήταν ένα σπουδαίο βήμα για τη συσπείρωση δυνάμεων».
«Ο Άρης πρέπει να πάρει πίσω το DNA του»
Κάποια στιγμή, η συζήτηση επικεντρώθηκε στην επόμενη μέρα. Για την ακρίβεια, σ’ έναν προβληματισμό που χρόνια τώρα έχει ο υπογράφων. Αυτός σχετίζεται με την απουσία ισχυρού και αξιόπιστου επιχειρηματία στην ηγεσία της. Λες κι αυτή η ομάδα είναι καταραμένη από τα χρόνια της «αυτοκρατορίας». Ο Λευτέρης Μποχωρίδης στάθηκε και στην επικοινωνιακή τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσει η τωρινή διοίκηση, στην παραμονή του Αγγέλου αλλά και στη δική του.
Έχεις σκεφτεί ποτέ τους λόγους για τους οποίους δεν εμπλέκεται στον Άρη ένας ισχυρός και αξιόπιστος επιχειρηματίας;
«Έχω τον ίδιο προβληματισμό αλλά δεν μπορώ να βρω εξήγηση. Ίσως να φοβάται λόγω της κατάστασης με τα χρέη, ίσως θεωρεί ότι δεν θα αποσβέσει την επένδυσή του. Πραγματικά δεν ξέρω».
Τι θα πρέπει να κάνει η ομάδα για να διαχειριστεί τη δύσκολη κατάσταση και ταυτόχρονα να έχει τη στήριξη του κόσμου;
«Καταρχήν η παραμονή του κόουτς Αγγέλου είναι πολύ καλή κίνηση γιατί θεωρώ ότι είναι ιδανική περίπτωση. Θα εκπονήσει ένα πλάνο και θα πρέπει να λειτουργήσει σ’ ένα υγιές περιβάλλον. Για μένα το σπουδαιότερο είναι να πάρεις ο Άρης πίσω το DNA του κι αυτό μπορεί να γίνει βήμα-βήμα. Ξεκινώντας από τη δημιουργία ενός κορμού, με ταπεινότητα και αλήθεια. Ο κόσμος έχει απαιτήσεις και δικαίως. Αν όμως του πεις την αλήθεια, τι έχεις στο μυαλό σου και του εξηγήσεις ότι είναι μια μεταβατική περίοδος, θα σε στηρίξει. Αν του πεις ότι στοχεύεις στην τετράδα κι εσύ βολοδέρνεις στην 8η θέση, θα εκνευριστεί».
Ο Άρης θα πρέπει να πάρει μέρος σε ευρωπαϊκή διοργάνωση;
«Δεν αποφασίζω εγώ, άλλοι έχουν την ευθύνη της απόφασης, θεωρώ όμως ότι θα πρέπει. Η Ευρώπη πάντα είναι ένα credit για όλους».
Εσύ θα είσαι στην ομάδα;
«Ποιο είναι το πλάνο;»
Αυτό θα στο εξηγήσει ο Βαγγέλης Αγγέλου…
«Άρα, θα πρέπει πρώτα να ξέρω τα δεδομένα. Μόλις χθες έκλεισε το θέμα προπονητή. Ένας παίκτης θα πρέπει να ξέρει τον ρόλο του, τις απαιτήσεις του προπονητή, ποιος θα έχει δίπλα του… Εντάξει, είπα ότι είμαι μαζόχας αλλά όχι τόσο. Εν τέλει, είναι νωρίς ακόμη».
Ο Βαγγέλης Αγγέλου ήταν διαφορετικός σε σχέση με τη συνεργασία σας (πάλι στον Άρη) προ πενταετίας; Προσωπικά μου φάνηκε πολύ πιεσμένος.
«Προσωπικά, δεν μου φάνηκε διαφορετικός. Μπορεί να ήταν αγχωμένος αλλά τουλάχιστον σε μας δεν το μετέφερε. Για να ακριβολογώ, έκανε το αντίθετο. Προσπαθούσε να μας βοηθήσει να αποβάλλουμε το άγχος. Εκεί που όλοι μιλούσαν για τέσσερις τελικούς, ο κόουτς μας έλεγε για τέσσερα δεκάλεπτα. ‘Αν χάσουμε το πρώτο, έχουμε ακόμη τρία’. Γενικώς, θεωρώ ότι βοήθησε πολύ η παρουσία του. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η αλλαγή προπονητή είναι πάντα το ηλεκτροσόκ που επιλέγει μια ομάδα».
«Καθίστε ρε παιδιά, τώρα φεύγετε όλοι;»
Όταν ο Μποχωρίδης επέστρεψε στο Παλέ ένιωσε περισσότερο ότι ήταν σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο. Ο ένας έφευγε μετά τον άλλον και η ομάδα ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Αυτό το… φύγε εσύ, έλα εσύ ήταν κουραστικό;
«Εν τω μεταξύ, είχα μάθει ότι ο Πέτγουεϊ ότι είναι καταπληκτικό παιχνίδι και δεν τον γνώρισα γιατί έφυγε την ημέρα που ήρθα εγώ. Μετά μάλωσαν με τον Μοράντ, έφυγε κι αυτός… Σε τρεις μέρες έφυγαν δύο παίκτες κι εγώ είπα… ‘καθίστε ρε παιδιά, μη φεύγετε όλοι».
Θεωρείς ότι αδικήθηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης και αναφέρομαι σ’ αυτές τις συνθήκες εργασίας. Άλλα του υποσχέθηκαν κι άλλα έγιναν.
«Είναι αλήθεια ότι αναγκάστηκε να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα απ’ ότι συνήθως αναλαμβάνει να κάνει ένας προπονητής γιατί δεν υπήρχε διοίκηση. Έτρεχε για τα πάντα. Δεν μπορώ να ξέρω τι του είχαν πει και τι ακριβώς συμφώνησαν, φαντάζομαι όμως ότι σίγουρα δεν συμφώνησαν στο να είναι απλήρωτοι οι παίκτες ή ότι θα φεύγουν. Προφανώς και δεν βοηθήθηκε από την προηγούμενη διοίκηση».
«Δώσε μου τη φανέλα»
Την παραμονή της υπογραφής του συμβολαίου του, ο Άρης γνώρισε ήττα ντροπής (70-40) στην Πάτρα από τον Προμηθέα. Κι εκεί που στα social media γινόταν ο κακός χαμός, ο Λευτέρης Μποχωρίδης περίμενε με ανυπομονησία να πάρει στα χέρια του τη φανέλα. Το μόνο που δεν ήξερε ήταν, με ποιον θα υπέγραφε το συμβόλαιο. Και τελικώς…
Η υπογραφή συμβολαίου με τον Γιάννη Νικητάκη ήταν έκπληξη για σένα;
«Υπέγραψα την επομένη του αγώνα με τον Προμηθέα. Μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου ο οποίος παίζει στο Ηράκλειο και με ρώτησε… ‘το είδες το ματς; Που πας;’ Του απάντησα καταφατικά. Την επόμενη μέρα ήρθε στην Αθήνα και ο αδερφός μου, αυτός τράβηξε τη φωτογραφία με τον Νικητάκη. Πήγαμε σ’ ένα δωμάτιο, με… background τα άπλυτα ρούχα και είπα στον Νικητάκη… ‘δώσε μου τη φανέλα’. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν να πάρω στα χέρια μου τη φανέλα».
Ωραία αλλά δεν υποψιάστηκες τις συνθήκες;
«Καταρχήν μου άρεσε που υπέγραψα με τον Γιάννη. Ο Νικητάκης είναι σημαία του Άρη. Είναι φίλος μου, τον αγαπάω και στη διάρκεια της χρονιάς ήταν ο φροντιστής, ο μάνατζερ, ο πρόεδρος, το μόνο που δεν έκανε ήταν να μπει να παίξει».
Να φανταστώ δηλαδή ότι ήσουν σαν τον πιτσιρικά που αρπάζει στα χέρια του τη σοκολάτα…
«Και κάτι παραπάνω».
Και πώς είναι η ζωή όταν δεν πληρώνεσαι;
«Πολύ ωραία (γέλια)… Η αλήθεια είναι ότι, όταν άλλαξε η διοίκηση, νιώσαμε ανθρώπους κοντά μας. Δεν ήταν μόνο τα χρήματα που έδωσαν, παρότι η ανάσα ήταν σημαντική, όσο το γεγονός ότι ένιωθες την παρουσία κάποιων. Εκεί που κυριαρχούσε εκνευρισμός, η ομάδα επικεντρώθηκε μόνο στο αγωνιστικό. Μακάρι να χτιστεί κάτι σοβαρό».
