Στα σχεδόν 25 χρόνια, που είμαι στο χώρο της δημοσιογραφίας, μπορεί να έχω καλύψει περισσότερα από 1.000 παιχνίδια, κυρίως ποδοσφαίρου, αλλά και μπάσκετ.
Τα πιο ωραία παιχνίδια, είναι αυτά, που δεν έχω καλύψει, αλλά απολαύσει! Είναι αυτά τα 2-3 κάθε χρόνο, που τα παρακολουθώ ως… πελάτης, ως φίλαθλος. Εκτός των συνόρων, φυσικά.
Πριν δυο βδομάδες, πήγα με τον γιο μου στη Γερμανία και γυρίσαμε ευτυχισμένοι. Δεν περιγράφεται η χαρά, που ζήσαμε, βλέποντας δύο αγώνες της Μπουντεσλίγκα. Για το Σάλκε – Ντόρτμουντ πληρώσαμε από 51 ευρώ εισιτήριο, για το Γκλάντμπαχ – Στουτγάρδη και οι δυο 35 μαζί ευρώ. Διάολε, άξιζαν μέχρι το τελευταίο σεντ.
Πέρα από τη λάμψη των γηπέδων, στον γιο μου έκανε φοβερή εντύπωση, που είδε οπαδούς δύο ομάδων να είναι μαζί στην κερκίδα, ακόμη και μεγάλα ντέρμπι. «Πως γίνεται να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο; Γίνεται;» ρώτησε απορημένος.
Διάολε, μεγαλώνουμε μια γενιά, που μαθαίνει ότι στο γήπεδο πηγαίνουμε μόνοι μας! Εμείς, αλλιώς, μεγαλώσαμε.
Είδαμε τα παιχνίδια μας, χαρήκαμε, είδαμε τέσσερις ομάδες, που ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο, δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματα των διαιτητών, καταλάβαμε απλά ότι ήταν δίκαιοι, στο Σάλκε – Ντόρτμουντ είδαμε δυο φορές και VAR – κατάσταση, στη μία δόθηκε πέναλτι, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς. Κάποιοι κέρδισαν, κάποιοι έχασαν, όλοι έφυγαν ήσυχα από τα γήπεδα. Τι ωραίο, που είναι το ποδόσφαιρο!
Κάθε σύγκριση μ΄ αυτό το σιχαμένο πράγμα, που ζούμε στην Ελλάδα, δεν έχει κανένα νόημα, καμία αξία.
Το πρόβλημά μας, δεν είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι μια έκφραση του προβλήματός μας!
Το πρόβλημά μας, είναι ότι συνηθίσαμε να ζούμε χωρίς να σεβόμαστε τον άλλο, ότι μάθαμε να ζούμε μια ζωή χωρίς κανόνες. Δεν υπάρχουν κανόνες γύρω μας, η κοινωνία δεν «αυτορυθμίζεται».
Ο καθένας κάνει ότι θέλει, έχοντας την βεβαιότητα ότι αυτό δεν θα έχει καμιά επίπτωση. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, δεν υπάρχει καμιά επίπτωση στον παραβάτη, ειδικά αν το ψάρι είναι μεγάλο. Πλάκωσε στο ξύλο έναν διαιτητή. Δεν θα σε ενοχλήσει κανείς.
Επιλέξαμε να ζούμε σε μια ζούγκλα, την οποία αποδεχόμαστε ως «νορμάλ κατάσταση», και το ποδόσφαιρο μας προσφέρει φοβερή υπηρεσία. Μας το δείχνει, μήπως και ξεστραβωθούμε! Θέλουμε;
Το θέμα είναι πότε θα το καταλάβουμε και πότε θα διεκδικήσουμε για τα παιδιά μας το δικαίωμα, τουλάχιστο αυτά να ζήσουν σαν άνθρωποι. Χωρίς να χρειάζεται να περνούν τα σύνορα.
Εκεί, που δεν σε ενοχλεί ΚΑΝΕΙΣ αν ξέρεις να σέβεσαι, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσεις, αν ΔΕΝ σέβεσαι.
(FORZA, 22/12)