Τις δικές τους αποκαλύψεις έκαναν τα μέλη του σταφ του Ράζβαν Λουτσέσκου, με αφορμή τα πεντηκοστά γενέθλια του Ρουμάνου τεχνικού ου ΠΑΟΚ.
Αναλυτικά, τα όσα αναφέρει το σχετικό θέμα του paokfc.gr:
Η ισχυρή του προσωπικότητα και η επιμονή του να λέει πάντα αυτό που πιστεύει όσο σκληρό κι αν είναι, δεν τον καθιστά ιδιαίτερα αρεστό στους ουδέτερους. Ο χαρακτήρας, η κουλτούρα και το χάρισμά του στην ανθρώπινη διαχείριση, όμως, «αναγκάζουν» όσους τον γνωρίζουν να χαίρονται που βρίσκονται δίπλα του.
Το κείμενο αυτό δεν πρόκειται να σας μάθει κάτι παραπάνω για τον προπονητή Λουτσέσκου . Τον στρατηγό των πρόσφατων επιτυχιών, αλλά κι εκείνων που έρχονται.
Το κείμενο αυτό, όμως, θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε καλύτερα έναν άνθρωπο που χαίρει καθολικής στην οικογένεια του ΠΑΟΚ. Ζητήσαμε από τους συνεργάτες του – κρυφά από τον ίδιο για να μην μας… μπλοκάρει – να μας που μια ανέκδοτη ιστορία από την ανθρώπινη ή επαγγελματική σχέση τους με τον 50άρη πλέον Ράζβαν Λουτσέσκου .
Ο λόγος σ’ αυτούς:
Ντιέγκο Λόνγκο:
«Με τον Ράζβαν δουλεύουμε εδώ και περίπου 15 χρόνια. Μία στιγμή που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ διαδραματίστηκε στο Κατάρ. Κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης, ο κόουτς δούλευε σε μία πολύ δύσκολη άσκηση τακτικής και ήταν πολύ αφοσιωμένος και συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανε. Ξαφνικά ακούστηκε ένας ήχος και όλοι οι παίκτες σταμάτησαν, συγκεντρώθηκαν σε ένα σημείο του γηπέδου και άρχισαν να προσεύχονται. Ο προπονητής αρχικά σάστισε, στη συνέχεια τρελάθηκε, αλλά σεβόμενος πάντα τους παίκτες του ηρέμησε και τους άφησε να ολοκληρώσουν την προσευχή τους. Αρχικά, πάντως, είχε πραγματικά τρελαθεί» .
Κριστιάνο Μπάτσι:
«Με τον κόουτς γνωρίστηκα στον ΠΑΟΚ, καθώς δεν είχαμε δουλέψει ποτέ ξανά μαζί. Τις πρώτες μέρες η αλήθεια είναι πως ήμουν υπερβολικά αγχωμένος. Μετά, όμως, τον γνώρισα. Από την πρώτη στιγμή ήταν εγκάρδιος μαζί μου. Ενδιαφέρθηκε πολύ για τη δουλειά μου και έκτοτε μπορώ να πω ότι πέρα από άριστοι συνεργάτες, είμαστε και δύο πολύ καλοί φίλοι. Περνάμε πολλές ώρες μαζί καθημερινά, εντός αλλά και εκτός δουλειάς».
Ματέο Σπαταφόρα:
«Ο Ράζβαν είναι ένας άνθρωπος που όταν έχει χρόνο και ευκαιρία γυμνάζεται συνεχώς. Μου έχει εμπιστευτεί την καθημερινή του εκγύμναση, έτσι κάθε μέρα του ετοιμάζω ένα πρόγραμμα με ασκήσεις. Κάποιες μέρες όμως γνωρίζοντας ότι έχει πολλές δουλειές και δεν πρόκειται ν’ ασχοληθεί με τη γυμναστική, «ξεχνάω» επίτηδες να του δώσω το ασκησιολόγιο. Στην αρχή δεν μου λέει τίποτα, διότι εκείνος το ξεχνάει κυριολεκτικά. Και μετά έρχεται το απόγευμα. Και το τηλέφωνό μου χτυπά. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι εκείνος. Έξαλλος επειδή δεν του έδωσα το πρόγραμμα. Η συζήτηση είναι ακατάλληλη για καταγραφή, αλλά πάντα κλείνει με γέλια».
Γιώργος Τσονάκας:
«Το καλοκαίρι του 2016 τελειώνοντας την δεύτερη μου χρόνια στην Ξάνθη με προπονητή τον Ράζβαν, βρέθηκα μπροστά σε μια αγγελία στο LinkedIn για μια δουλειά στο Κατάρ. Μετά από συζητήσεις, αποφάσισα να στείλω ένα (τότε φτωχό) βιογραφικό χωρίς μεγάλες ελπίδες να πάρω τη δουλειά. Ο ένας κύκλος συνεντεύξεων έφερε τον άλλον κι έφτασα στο σημείο να μου προσφέρουν τη δουλειά. Και ξέρουμε τι σημαίνει να σου προσφέρουν μια δουλειά στο Κατάρ.
Αντί να δεχτώ, τους ζήτησα λίγο χρόνο να αποφασίσω τι θα κάνω. Ήθελα ο τελευταίος άνθρωπος που θα μιλήσω πριν φύγω, αν τελικά το αποφάσιζα, να ήταν ο Ράζβαν. Ο ίδιος γνώριζε για την κατάσταση χωρίς να του έχω πει εγώ κάτι. Είχε ενημερωθεί από κάποιους στην ομάδα. Του τηλεφώνησα για να συζητήσουμε την προοπτική αυτή. Το τηλεφώνημα κράτησε πέντε λεπτά. Ήταν αρκετά για ν’ απορρίψω τη δουλειά και να συνεχίσω δίπλα του. Τι ειπώθηκε το ξέρουμε οι δυο μας κι έτσι θα παραμείνει. Αποδείχτηκε η σωστή επιλογή» .
Γιώργος Σκιαθίτης:
«Την πρώτη μέρα που ανέβηκα στην πρώτη ομάδα και μας σύστησε ο κ. Μίχελ, η πρώτη του κουβέντα ήταν ότι ήμουν πολύ μικρός. Του έκανε εντύπωση, αλλά ποτέ δεν με αμφισβήτησε ως επαγγελματία ούτε θέλησε να μπει στον τομέα μου. Με τον καιρό γνώρισε τη δουλειά μου και μου έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι πάντα κοντά μου και μου υπενθυμίζει συνεχώς, ότι μέρος της σκληρής δουλειάς, είναι να έχεις μέτρο σε όλα. Έχω συνεχώς ενέργεια και διάθεση να κάνω νέα πράγματα κι αυτός είναι πάντα εκεί για να με καθοδηγεί και να με συμβουλεύει» .
Βασίλης Καναράς:
«Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ από τον κόουτς διαδραματίστηκε το περασμένο καλοκαίρι. Μετά τον επαναληπτικό κόντρα στη Σπαρτάκ Μόσχας. Ήταν η περίοδος του γάμου μου και όλη η ομάδα ήταν καλεσμένη στη γιορτή. Η πρόκριση στα Play Offs του Champions League, όμως, ανέτρεψε όλα τα δεδομένα. Η ομάδα έπρεπε να φύγει στις 19 Αυγούστου για την Πορτογαλία. Δεν ήξερα τι να κάνω και πήγα στο γραφείο του προκειμένου να ζητήσω άδεια να μην ταξιδέψω με την αποστολή. Κάποιος άλλος μπορεί και να είχε αρνηθεί. Εκείνος μου ζήτησε συγνώμη. «Συγνώμη που δεν θα μπορέσουμε να έρθουμε στο γάμο, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που δεν θα έρθουμε». Του απάντησε κι εγώ πως είμαι πολύ χαρούμενος που δεν θα έρθουν και μου έδωσε την καλύτερη ευχή του» .
Κυριάκος Τσιτιρίδης:
«Μετά το περσινό παιχνίδι με την ΑΕΚ στην Τούμπα, ο προπονητής ήταν πολύ στεναχωρημένος με όσα συνέβησαν. Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να παίξουμε με την ΑΕΚ στον τελικό Κυπέλλου. Κάναμε την προετοιμασία μας για το μεγάλο αυτό παιχνίδι και πριν το τελικό meeting του αγώνα, ήμουν κάπως σκεπτικός. Πριν από κάθε ματς, ο κ. Λουτσέσκου με ρωτάει για πλάκα τι θα κάνουμε. Είναι ένα είδους τελετουργικό. Και του απαντάω πως θα νικήσουμε. Είναι ένα προσωπικό παιχνίδι αποφόρτισης της στιγμής. Στο τελικό ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να του πω από μόνος μου ότι θα κερδίσουμε, αλλά ήμουν πολύ αγχωμένος και προβληματισμένος. Μετά, όμως, τον κοίταξα στα μάτια και είδα το πάθος και τη σιγουριά του. Αμέσως ηρέμησα κι εγώ και ήμουν πλέον ήσυχος ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως κι έγινε» .
