Γεννημένη στην πολύ όμορφη πόλη της Ηγουμενίτσας στις 4/1/1996 η Τατιάνα Γεωργίου είναι ένα κορίτσι 23 χρονών το οποίο από την πρώτη στιγμή κέρδισε τις εντυπώσεις τόσο με το ταλέντο της εντός γηπέδων, όσο και με τον χαρακτήρα της εκτός των… τεσσάρων γραμμών.
Από την πρώτη στιγμή που στάθηκα απέναντι της για να μιλήσουμε για την πορεία της μέχρι σήμερα το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να την αφήνω να μιλάει σημειώνοντας στο μπλοκάκι μου τις πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες που μου εξιστορούσε από την ζωή της.
Το χιούμορ και το ήθος που εκπέμπει σε καθηλώνουν σε μια συζήτηση που σου λύνει πολλές απορίες για τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει για να πραγματοποιήσει το όνειρο της, και για το πως μπόρεσε να ξεπεράσει δύο φορές ένα πολύ σημαντικό τραυματισμό (ρήξη χιαστών) που υπέστη.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Τατιάνα Γεωργίου δεν είχε τίποτα στα πόδια της, γεννημένη σε μια κλειστή κοινωνία όπως αυτή της Ηγουμενίτσας, η επιλογή της να ακολουθήσει το άθλημα που αγαπάει ήταν κάτι το διαφορετικό, ήταν -όπως η ίδια μας ομολογεί- «δαχτυλοδειχτούμενη» ως η μόνη γυναίκα που παίζει μπάλα.
Η ίδια δεν το έβαλε κάτω και σε ηλικία 9 χρονών ξεκινάει σε ακαδημία ποδοσφαίρου αγοριών του χωριού της όπου συνεχίζει για δύο χρόνια, μετέπειτα «μετακομίζει» ποδοσφαιρικά στην ακαδημία αγοριών «Θεσπρωτός» όπου ταυτόχρονα με την ομάδα συμμετέχει και στις Αμαζόνες Ηγουμενίτσας για τρία χρόνια.
Στην ηλικία των 15 της χρόνων η Τατιάνα συμμετέχει στην Γυναικεία Ομάδα του Θεσπρωτού, όπου θα παραμείνει για τρία χρόνια, δουλεύοντας καθημερινά είτε μόνη της (Κάνοντας στίβο για να ανέβει επίπεδο και να μπορεί να αντεπεξέλθει) είτε σε προετοιμασίες με ανδρικές ομάδες, προκειμένου να πραγματοποιήσει το παιδικό της όνειρο να αγωνιστεί στον ΠΑΟΚ.
Το όνειρό της θα πραγματοποιηθεί τρία χρόνια αργότερα. Στα 18 της χρόνια περνάει στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης και το μεγάλο της όνειρο να μετακομίσει στον ΠΑΟΚ γίνεται πραγματικότητα «Είχα όνειρο ζωής να αγωνιστώ στον ΠΑΟΚ που ήταν και είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα».
Αγαπημένη στιγμή δικής της και δική μας ο γύρος του θριάμβου μέσα στην Τούμπα για να πανηγυρίσει το πρώτο της πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ «Ανατριχιάσαμε. Ακούγαμε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ στο γύρο του Θριάμβου και ανατριχιάζαμε» θα ομολογήσει στην κουβέντα μας.
Ακόμα μια στιγμή που θα της μείνει αξέχαστη είναι το πρώτο της παιχνίδι στο Champions League με τον ΠΑΟΚ κόντρα στην Έρεμπρο, πραγματοποιώντας ένα όνειρο που είχε από μικρό παιδί «Δεν μπορώ να ξεχάσω το πρώτο μου παιχνίδι στο Champions League κόντρα στην Έρεμπρο που ήταν ένα όνειρο ζωής.».Ο ερχομός της στην ομάδα του ΠΑΟΚ δεν ήταν μόνο για την ίδια το βήμα παραπάνω, αλλά και για την ίδια την ομάδα η οποία έχει στα χέρια της εδώ και πέντε χρόνια ένα πολύτιμο εργαλείο που μπορεί να αγωνιστεί σε πολλές θέσεις στο παιχνίδι.
Μπορεί η ίδια να προτιμάει την θέση «6» και να μας συνεπαίρνει με το κάθετο της παιχνίδι στο χώρο του κέντρου, ωστόσο δεν διστάζει να αγωνιστεί τόσο στην θέση «10» , με τον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ να είναι ο αγαπημένος της παίκτης, όσο και στην θέση του δεξιού μπακ αν η ομάδα και ο προπονητής της το ζητήσει με την ίδια να μην έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ο δρόμος της για την καθιέρωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, εδώ και τέσσερα χρόνια το πρόγραμμα της φορτωμένο από νωρίς το πρωί, πρωινό ξύπνημα και μάθημα στα ΤΕΦΑΑ όπου μεταξύ άλλων έπαιζε μπάσκετ, χάντμπολ, βόλεϊ ενώ έκανε και κολύμβηση, με τον εγωισμό της και την θέληση της να την βοηθάνε για να τελειώσει τις σπουδές της στα τέσσερα χρόνια.
Όμως οι δυσκολίες και οι θυσίες δεν τελείωσαν εκεί, κάνοντας την πρακτική της στα εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη όπου συγκροτεί ακαδημίες ποδοσφαίρου γυναικών με την ίδια να δηλώνει ότι «Το τρίπτυχο για να πετύχει κάποιος όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα είναι η υπομονή, η θέληση και η αγάπη για αυτό που θέλεις να κάνεις.», μετά από το φορτωμένο καθημερινά πρόγραμμα υπήρχε και υπάρχει στην ζωή της ο ΠΑΟΚ που αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι στην καθημερινότητα της «τρώγοντας» πολλές ώρες από την ημέρα της.
Η ατυχία της χτυπάει την πόρτα ακόμα μια φορά όταν στα τέλη του περασμένου Ιουνίου σε μια αποστολή με την Εθνική ομάδα (τελευταία ως τώρα) θα πάθει για δεύτερη φορά ρήξη χιαστών χάνοντας την γη κάτω από τα πόδια της «Το θυμάμαι σαν τώρα. Τέλη καλοκαιριού σε μια αποστολή με την Εθνική το αισθάνθηκα και κατάλαβα αμέσως τι έγινε χάνοντας την γη κάτω από τα πόδια μου γιατί ήξερα ότι θα μείνω μακριά από αυτό που αγαπώ να κάνω».
Δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την προσπάθεια να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους αν εκτός από την αγάπη που είχε για το ποδόσφαιρο, δεν είχε και την στήριξη της οικογένειας της και της αδερφής της που μας εξομολογήθηκε ότι είναι η μόνη που την κάνει να γελάει ακόμα και στα πιο δύσκολα της, αφού είναι και η μόνη (από την οικογένεια της) που την ζει τόσο πολύ αφού μένουν μαζί στην Θεσσαλονίκη.
Η ίδια σε μια κατάθεση ψυχής και με συγκίνηση στο πρόσωπο μας τονίζει: «Δεν έχω κερδίσει τίποτα από τύχη στην ζωή μου, δούλευα και δουλεύω πάρα πολύ και σκληρά για να τα καταφέρω και να προσπεράσω τα εμπόδια που μου εμφανιζόταν. Στήριγμα μου εκτός από την οικογένεια μου ήταν και οι συμπαίκτριες μου και θέλω να τις ευχαριστήσω για αυτό. Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην διοίκηση της ομάδας που με στήριξε και με στηρίζει στα πιο δύσκολα μου».
Συνεχίζοντας την πολύ όμορφη συζήτηση μας και προσπαθώντας να μην συγκινηθούμε παραπάνω, στρέψαμε την προσοχή μας στο Γυναικείο ποδόσφαιρο και το επίπεδο που βρίσκεται στην Ελλάδα. Η «εξομολόγηση» της Τατιάνας προς εμάς συνεχίστηκε, με την ίδια να τονίζει ότι το επίπεδο ακόμα είναι χαμηλό, όμως με τις κινήσεις της ΕΠΟ έχουν σημειωθεί σημαντικά βήματα προόδου και ανάπτυξης.
Ξεχωριστή μνεία στο θέμα της ανάπτυξης είχε και ο ΠΑΟΚ, όπου η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από το μέσο όρο της Ελλάδας. Μετά από τις προσπάθειες της διοίκησης του ΑΣ ΠΑΟΚ και των ανθρώπων της Γυναικείας ομάδας αλλά και την διάθεση του Ιβάν Σαββίδη να είναι δίπλα στις Μόνιμες Πρωταθλήτριες, η ομάδα ανέβηκε επίπεδο μετακομίζοντας μια και καλή στο υπερσύγχρονο αθλητικό κέντρο της Νέας Μεσήμβριας, με τις 13 φορές Πρωταθλήτριες Ελλάδος να λειτουργούν πλέον σε Ευρωπαϊκά Πρότυπα.
Από την συζήτηση μας δεν θα μπορούσε να λείπει και η αναφορά προς την νέα γενιά, με την Τατιάνα να νιώθει υποχρέωση να στείλει το δικό της μήνυμα μέσα από την συζήτηση μας για τους στόχους και την αφοσίωση. «Θέλω να τις πω να είναι αφοσιωμένες στον στόχο τους, με το σχολείο να είναι η προτεραιότητα τους. Για εμένα πάντα ίσχυε το ρητό: Πρώτα το σχολείο μετά το ποδόσφαιρο, καθώς είχα στόχο την σχολή των ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης από πολύ μικρή». Παίρνοντας ακόμα μια πολύ όμορφη ασίστ από την ίδια για τους στόχους της, είπα να της κάνω μια «προβοκατόρικη» ερώτηση για το πως φαντάζεται τον εαυτό της σε 10 χρόνια από τώρα, με την ίδια να με αφοπλίζει ακόμα μια φορά με την ωριμότητα της.
«Να σου πω την αλήθεια το έχω σκεφτεί πως θα ήθελα να είμαι σε 10 χρόνια. Σίγουρα θέλω να συνεχίζω να παίζω ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, ενώ επίσης θέλω να ασχοληθώ και με την προπονητική που μου αρέσει πάρα πολύ. Εκτός από αυτά, θέλω να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα, σκέφτομαι το θέμα της οικογένειας και θέλω πραγματικά να κάνω, δεν ξέρω αν είναι σε 10 ή σε 15 χρόνια αλλά σίγουρα είναι στα σχέδια μου και το θέλω πολύ.»
Θα μπορούσαμε να γράφουμε ώρες για την Τατιάνα, με τις ώρες που πέρασα μαζί της να είναι πολύ όμορφες που δύσκολα αποτυπώνονται σε ένα αφιέρωμα. Το πείσμα της, το ήθος της και το χαμόγελό της ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές δίνει δύναμη σε συμπαίκτριες και φίλους για τα δύσκολα και όμορφα που έρχονται. Από την δική μου πλευρά σας λέω να αγκαλιάζετε ακόμα περισσότερο την γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ και να γνωρίσετε τις γυναίκες που ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια του συλλόγου μας έδιναν λόγους να χαμογελάμε.
Υ.Γ: Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω λίγες σειρές ακόμα για μια ποδοσφαιρίστρια και έναν άνθρωπο που όσοι την έχουν γνωρίσει μόνο θετικά πράγματα έχουν να πουν. Αυτός ο καφές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν ένα μάθημα γεμάτο παραδείγματα για εμένα που μου έλυσαν πολλές απορίες που είχα.
Ελπίζω να το απολαύσατε όσο και εγώ και θέλω να ζητήσω συγγνώμη από την Τατιάνα αν δεν μπόρεσα να δείξω μέσα από αυτές τις γραμμές πόσο απόλαυσα τις ώρες που περάσαμε εκείνη την ημέρα.
