Στο Yellow Radio 92,8 φιλοξενήθηκε ο Αντώνης Ασημακόπουλος. Ένας άνθρωπος της οικογένειας του Άρη που επέστρεψε στην ομάδα, για να ασχοληθεί με το μέλλον του συλλόγου, τις «κιτρινόμαυρες» ακαδημίες.
Μίλησε σχετικά με αυτό το πόστο και τους στόχους του, για το παρελθόν του τόσο στον Άρη όσο και στην Κω που πήγε ως παίκτης και μετ’ έπειτα ως προπονητής ακαδημιών, για την «μαύρη σελίδα» του αθλήματος και τις δύσκολες μέρες που περνά ο μπασκετικός χώρος ενώ φυσικά στο τέλος τόνισε πως ο Άρης έχει μάθει να ξεπερνά τα δύσκολα και πως πρέπει να μπουν γερά θεμέλια προκειμένου να κοιτάει μόνο ψηλά!
Αναλυτικά τα όσα είπε:
Ήταν θέμα χρόνου να βρισκόσουν κάποια στιγμή στην Θεσσαλονίκη. Πως είναι ο νέος ρόλος;
Δεν είναι ένας καινούργιος ρόλος για εμένα, το έχω ξανακάνει. Ήμουν για πέντε χρόνια υπεύθυνος ακαδημιών στον Ιπποκράτη και καταφέραμε και εκεί να κάνουμε ένα πολύ καλό έργο με τους συνεργάτες μου, αφήσαμε μια παρακαταθήκη καθώς αυτός είναι και ο σκοπός όσων ασχολούνται με τις ακαδημίες και τα παιδιά. Τώρα ήρθε η ευκαιρία να κάνουμε κάτι αντίστοιχο και στην μεγάλη μας αγάπη.
Πόσο σε βοηθάει λοιπόν η εμπειρία σου στην Κω; Εκεί πήγες αρχικά για να παίξεις στην πρώτη ομάδα αλλά κυρίως για να κάνεις το μπάσκετ ένα πιο δημοφιλές άθλημα στο νησί.
Νομίζω ότι εκεί χτυπήσαμε το «ταβάνι» μας γιατί εγώ κατέβηκα κάτω όταν η ομάδα ήταν στο τοπικό Δωδεκανήσου και μέσα σε πέντε χρόνια ανέβηκε στην Α2. Αναλάβαμε μια ακαδημία με περίπου 70 παιδιά και την αφήσαμε με 184. Οπότε νομίζω ότι κάναμε τα πάντα, απλώς πέσαμε σε κακές συγκυρίες και κακές στιγμές διότι στο κομμάτι αυτό, της αντρικής ομάδας δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Θέλω να πω ότι εφόσον φτάσαμε την ομάδα στην Α2, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο η ομάδα να συνεχίσει να έχει παρουσία στην κατηγορία αυτή για να μπορούν και αυτά τα παιδιά να «τρέφονται» με πρότυπα παίκτες αναγνωρισμένης αξίας που θα «στόλιζαν» την ομάδα και θα είχαν παρουσία στο νησί. Όμως η ομάδα «έπεσε» θύμα των καιρών, όπως καταλαβαίνετε εδώ βλέπουμε τεράστιους συλλόγους να δυσκολεύονται, πόσο μάλλον μια ομάδα της ακριτικής Ελλάδας.
Μαθαίναμε και από τον Ήφαιστο Λήμνου για προβλήματα. Πρέπει και στον Ιπποκράτη τα πράγματα να ήταν αρκετά δύσκολα, ειδικά και στο θέμα της μετακίνησης..
Κοιτάξτε να δείτε, εμείς κάθε 15 μέρες κάναμε 12 ώρες ταξίδι με το καράβι για να πάμε, με καμπίνα ευτυχώς και άλλες 12 για να γυρίσουμε, με ό, τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό σε κόστος για τον πρόεδρο μας ο οποίος «μάτωσε» για να μπορέσει να φτάσει την ομάδα εκεί που την έφτασε. Αλλά καταλαβαίνετε πως και η κούραση για την ομάδα ήταν τεράστια, το ρεπό μας ήταν ουσιαστικά το ταξίδι της επιστροφής στην Κω, πολύ δύσκολες συνθήκες.
Ωστόσο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και εμπειρία ζωής, σωστά; Αρκετοί αθλητές προς το τέλος της καριέρας τους αποφασίζουν να γράψουν ένα βιβλίο σχετικά με τα όσα έζησαν στο μπάσκερ.
Νομίζω πως κάθε μπασκετμπολίστας που ασχολείται με το επαγγελματικό μπάσκετ μπορεί να γράψει έναν τόμο σχετικά με αυτά που περνά ο χώρος (γέλια). Οπότε δεν είμαι μόνο εγώ, μακάρι να μπορούσαμε να προσθέσουμε μια «σελίδα» σε αυτό το βιβλίο.
Πάμε στον Άρη, ποιες είναι οι βλέψεις σου αναλαμβάνοντας αυτό το πόστο; Είναι να γνωρίσεις σε περισσότερα παιδιά το μπάσκετ, να αυξηθούν σε αριθμό ή να ετοιμάσεις τους παίκτες για την πρώτη ομάδα;
Δεν είναι αυτοσκοπός να ανεβάσουμε την ακαδημία του Άρη σε παιδιά, εμείς θέλουμε να κάνουμε την ακαδημία του Άρη ποιοτική και πρότυπο για άλλες, να βασιστούμε σε πρότυπα τέτοια που να μπορέσουμε να παράγουμε παίκτες, να γαλουχούμε ανθρώπους με σωστή συμπεριφορά εντός και εκτός γηπέδου, να γίνουν πρώτα άνθρωποι, μετά αθλητές και μετά μπασκετμπολίστες. Αν καταφέρουμε αυτό το τρίπτυχο σίγουρα θα υπάρχουν και επιτυχίες στις ακαδημίες, βγάζοντας παίκτες που θα μπορούν να «ταΐσουν» την ανδρική ομάδα ή ακόμη και να εξάγουν παίκτες σε όλη την Ευρώπη που θα έχουν μάθει έναν τρόπο παιχνιδιού μέσα από τις ακαδημίες του Άρη το οποίο θα έχει μια ταυτότητα όπου ο άλλος θα καταλαβαίνει αμέσως πως μέσα από την ακαδημία του Άρη έρχονται αυτά τα πράγματα, αυτός είναι ο στόχος!
Πιστεύεις ότι υπάρχει το «φορτίο» σε αυτό το πόστο; Επειδή ο Άρης έχει βγάλει παιδιά όπως τον Φλιώνη, τον Σιδηροηλία ή τον Βλάσιο..
Όχι, δεν νιώθω κανένα απολύτως φορτίο. Η ενασχόληση με τα παιδιά και η μεταλαμπάδευση γνώσεων δεν είναι φορτίο, είναι χαρά, ευλογία και μεράκι. Έτσι πρέπει να το αντιλαμβάνονται όλοι και να το ακολουθούν. Δεν έχω κανένα φορτίο και καμία πίεση σε αυτό το κομμάτι, αυτό που θέλω είναι να καταφέρω να μεταφέρω αυτά που έμαθα και να δώσω πίσω στο άθλημα μου, γιατί αυτό το άθλημα με έκανε αυτό που είμαι σήμερα.
Είναι μια κοινή παραδοχή όλων πως το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι και στα καλύτερα του χρόνια. Θεωρείται και αυτός ένας από τους λόγους που θέλετε εσείς οι παλαιότεροι να ασχολείστε με τις ακαδημίες;
Νομίζω πως οι αθλητές της γενιάς μου, ακόμη και οι μεγαλύτεροι θέλουμε να βάλουμε μια «ασπίδα» στα νέα παιδιά και να τα προστατεύσουμε από τα κακώς κείμενα που έχει αυτός ο χώρος τα τελευταία χρόνια και ουσιαστικά να δώσουμε ευκαιρία σε ελληνόπουλα να τα εμπιστευτούν οι προπονητές και να μπορέσουν να επανδρώσουν επάξια τις ανδρικές ομάδες, σε όποιες κατηγορίες και αν βρίσκονται. Αυτό είναι το πρώτο που μας ενδιαφέρει και είναι κρίμα που το μπάσκετ έφτασε σε τόσο άσχημη κατάσταση για να πούμε ότι θέλουμε να δώσουμε χώρο στα ελληνόπουλα. Δηλαδή έπρεπε να «πιάσουμε πάτο» για να δώσουμε χώρο στα ελληνόπουλα; Αυτό με στεναχωρεί.
Γιατί έξι ξένοι; Τι δίνουν μετά από ένα σημείο;
Πάμε σε πολύ μεγάλη κουβέντα. Γιατί έξι ξένοι; Αυτά τα λέμε εδώ και χρόνια, γιατί έτσι θεωρούν πως το πρωτάθλημα θα γίνει πιο ελκυστικό, δεν καταλαβαίνουν όμως ότι όταν φέρνεις έξι ξένους παίκτες και δεν έχεις μπάτζετ να υποστηρίξεις, οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από τους Έλληνες. Με αποτέλεσμα ανά 2-3 μήνες να πρέπει συνεχώς να αλλάζεις παίκτες. Ποιο είναι το όφελος σε όλο αυτό; Κανένα.
Δεν φοβήθηκες να πεις και δημοσίως για τα στοιχήματα, τις «σκιές».
Το τελευταίο διάστημα είναι η αλήθεια πως υπάρχει μεγάλη κουβέντα γύρω από αυτό το κομμάτι. Είδαμε τι γίνεται στην ΚΕΔ, τα άρθρα δημοσιεύτηκαν και στο διαδίκτυο και παντού, δεν είμαι δηλαδή ο μόνος που το καταλαβαίνω αυτό, οποιοσδήποτε αγαπάει αυτόν τον χώρο μπορεί να το καταλάβει. Οποιαδήποτε «σκιά» υπάρχει πάνω από το μπάσκετ, πρέπει αυτό και μόνο να μας ανησυχήσει και να μας προβληματίσει για το πώς τελικά θα φύγει αυτή η «σκιά» και θα «καθαρίσει» ξανά ο χώρος. Σε ποιον χώρο ακριβώς θα διδάξουμε εμείς τα νέα παιδιά; Να γίνουν επαγγελματίες που; Σε κάποιο τοξικό περιβάλλον; Εμείς διδάσκουμε αθλητισμό και λέμε ότι μέσω αυτού θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και η κορωνίδα του αθλήματος στην Ελλάδα να νοσεί; Δεν νομίζω ότι αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν.
Άρα «εκεί» βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον; Δίπλα στα παιδιά να «πλάθεις» καλούς χαρακτήρες πρωτίστως..
Με ενδιαφέρει να «πλάσουμε» χαρακτήρες και αθλητές. Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο είναι πως όταν δείξεις στα παιδιά τον δρόμο, τα αποτελέσματα είναι πάρα πολύ άμεσα και αυτό είναι που σε «γεμίζει» δύναμη και σε κάνει νεώτερο. Το να είσαι δίπλα στα παιδιά, να μαθαίνεις τις εκάστοτε ιδιαιτερότητες της εποχής, γίνεσαι και εσύ νέος και κομμάτι του παιχνιδιού τους, είναι μεγάλη τιμή για έναν ενήλικα.
Ένιωσες κάποια στιγμή αυτήν την υπερηφάνεια με κάποιο παιδί που προπόνησες στο παρελθόν;
Ναι! Έχω ένα παιδί στην Ξάνθη, Φρατζέσκος Χρήστου λέγεται που όταν πήγα στην Κω, το παιδί ήταν στην εφηβική ομάδα και μέχρι τώρα είναι φοιτητής στην Γυμναστική Ακαδημία με πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα του και πολύ καλός αθλητής, αγωνίζεται στον Λεύκιππο Ξάνθης. Αυτό με «γεμίζει» υπερηφάνεια.
Έπαιξε ρόλο το συναίσθημα προκειμένου να πεις το «ναι» στον Άρη;
Ναι, ξεκάθαρα! Γενικότερα είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και το έχω αποδείξει όταν έκανα την δεύτερη θητεία μου στον Άρη που δεν ήταν και καλές οι συνθήκες για επαγγελματία αθλητή. Αλλά το συναίσθημα είναι ένα πολύ δυνατό κομμάτι στην δική μου ιδιοσυγκρασία.
Φοβήθηκες καθόλου; Ίσως επειδή η κατάσταση είναι δύσκολη, δικοί σου άνθρωποι να σου είπαν πως το μέλλον είναι αβέβαιο..
Ναι, μου το είπαν ωστόσο ο φόβος δεν είναι κάτι που με διέκρινε σαν αθλητή οπότε δεν με διακρίνει ούτε τώρα σαν προπονητή ούτε σαν άνθρωπο. Δεν έχω συνηθίσει να φοβάμαι.
Σχετικά με την ανδρική ομάδα, τι πιστεύεις πως χρειάζεται ο Άρης για να βγει από αυτό το τέλμα;
Είναι πολύ δύσκολη χρονιά για την ομάδα, θα χρειαστούν πολύ συγκεκριμένες και στοχευόμενες κινήσεις γιατί βλέπουμε πως κάθε μέρα που περνά, εμφανίζεται και ένα νέο πρόβλημα. Είδαμε τώρα ότι η FIBA γνωστοποίησε πως η κατάσταση για τις ομάδες που έχουν ban είναι πολύ δύσκολη, η ομάδα αυτή την στιγμή έχει οκτώ ban στην «πλάτη» της. Θα πρέπει να συσπειρωθούμε όλοι γύρω από αυτό διότι τώρα βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας της ομάδας.
Υπάρχει κάποιο θετικό; Μπορούμε να αισιοδοξούμε;
Μέσα από την εμπειρία μας βλέπουμε πως ο Άρης τα έχει καταφέρει πάρα πολλές φορές. Το θέμα δεν είναι όμως να τα καταφέρνει και μετά από 2-3 χρόνια να ξαναβρισκόμαστε στο σημείο μηδέν, γιατί αυτό γίνεται. Το θέμα είναι να τα καταφέρει και να κοιτάξει πιο πάνω, να κοιτάει πίσω μόνο για να βλέπει που ήταν και να προσπαθεί να μην ξαναπέσει σε αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι το ζητούμενο. Εγώ θεωρώ πως η ομάδα έχει την δυναμική, την ιστορία, τον κόσμο που είναι ζηλευτός σε όλα τα μήκη και πλάτη του μπακσετικού κόσμου. Πρέπει να μπουν γερά θεμέλια όχι «πασαλείμματα» προκειμένου να «χτίσουμε» ένα δυνατό οικοδόμημα.
Ξέρουμε ότι έχεις καλές σχέσεις και με άλλους αθλητές, να περιμένουμε κι ‘άλλες εκπλήξεις στο επόμενο διάστημα;
Σίγουρα ό,τι πιο ελκυστικό μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά θα το κάνουμε, γι αυτό να είστε σίγουροι. Νιώθω πολύ τυχερός γιατί ήρθα σε μια ακαδημία και γνώρισα τους συνεργάτες μου που πραγματικά ενώ δεν τους έψαξα, έχουμε ταιριάξει πάρα πολύ και νομίζω πως θα κάνουμε πάρα πολύ καλά πράγματα και για την ακαδημία και για τα παιδιά!
