Τελείωσε λοιπόν το βασικό στάδιο της προετοιμασίας του ΠΑΟΚ, και περίπου τρεις εβδομάδες πριν μπει σε ρυθμό επίσημων αγώνων, ας δούμε τι γίνεται.
Δεν ξέρω πόσοι ήρωες καθίσατε και είδατε τα φιλικά του ΠΑΟΚ στην Ολλανδία, αλλά σ΄ αυτή την προετοιμασία ο ήρωας ήταν ένας. Ο Αναστασιάδης, που έπρεπε να καθίσει και να δουλέψει 16-17 μέρες με μια ομάδα, που δεν είναι ο ΠΑΟΚ, που είχε στο μυαλό του, αλλά δεν είναι κι ο ΠΑΟΚ που θα βλέπουμε φέτος μέσα στη σεζόν.
Παρεμπιπτόντως, αρκετοί μπορεί να ενθουσιάζονται με την προοπτική της συμμετοχής των… σπλάχνων στην πρώτη ομάδα, αλλά η μαζική προαγωγή νεαρών στην πρώτη ομάδα, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να… αποτύχεις.
Ένας – δύο μικροί, μπορούν να δείξουν τι αξίζουν και να αναδειχθούν, μπαίνοντας να παίξουν σε μια καλή ομάδα. Όταν οι μικροί μπαίνουν να παίξουν σε μια κακή ομάδα ή ακόμη χειρότερα, όταν οι μικροί πρέπει να κάνουν μια ομάδα καλή, κλάφτα Χαράλαμπε…
Ο Σταφυλίδης με 3-4 ματς σε έναν ΠΑΟΚ που έπαιζε καλά, πήρε μεταγραφή στη Μπουντεσλίγκα. Ενδεχομένως καλύτεροι απ΄ αυτόν, χάθηκαν μπαίνοντας να παίξουν σε έναν κακό ΠΑΟΚ.
Ο Αναστασιάδης, λοιπόν, ήταν ο ήρωας αυτής της προετοιμασίας και χαρά στο κουράγιο του. Μου άρεσε που όταν επέστρεψε για νιοστή φορά, έλεγαν όλοι “επιτέλους, μια φορά που θα δουλέψει ο Άγγελος σε έναν ΠΑΟΚ χωρίς προβλήματα”.
Η μοίρα του Αναστασιάδη είναι να δουλεύει σε έναν προβληματικό ΠΑΟΚ και προβληματικός είναι και ο φετινός ΠΑΟΚ. Και η παρουσία του Αναστασιάδη είναι ίσως η εγγύηση πως αυτός ο ΠΑΟΚ δεν θα είναι καφενείο και δεν θα γίνει ροντέο. Προσπαθήστε να σκεφτείτε τι θα συνέβαινε τώρα με άλλον προπονητή, σε έναν ΠΑΟΚ που έστειλε τους μισούς παίκτες του, και πήρε μόλις τέσσερις κι αυτούς ασθμαίνοντας και σε κάποιες περιπτώσεις τρέχοντας και κάνοντας (μεγάλες ή μικρές) υποχωρήσεις.
Πίστευα ότι μετά την οπερέτα της σεζόν 2012-13, η περσινή σεζόν θα ήταν μεταβατική και η φετινή, η σεζόν που ο ΠΑΟΚ θα πατούσε γκάζι.
Δυστυχώς, οπερέτα και μάλιστα χειρότερη, είχαμε και τη σεζόν 2013-14 κι έτσι μεταβατική θα είναι αυτή η σεζόν, που ξεκινά, μετά από ΔΥΟ ΕΝΤΕΛΩΣ ΧΑΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Όπου να ‘ναι έρχεται στη Θεσσαλονίκη ο νέος πρόεδρος του ΠΑΟΚ, για τον οποίο λίγα πράγματα ξέρουμε, αλλά πολλά μπορούμε να υποθέσουμε.
Φεύγοντας μετά από πέντε χρόνια από την Μακάμπι και βλέποντας όλους εκεί να κλαίνε, καταλαβαίνεις ότι ούτε… μπουμπούνας είναι, ούτε λαμόγιο, ούτε άσχετος.
Θα είναι προφανώς το πιο σημαντικό πρόσωπο στον ΠΑΟΚ του Σαββίδη, ενός Σαββίδη, που αφού είδε 20-30 εκατομμύρια ευρώ να γίνονται στάχτη μέσα σε δύο χρόνια, από τους… ειδικούς, τώρα το παίρνει αλλιώς.
Ο Αγγελίδης αφήνει μια καλοπληρωμένη δουλειά στο Ισραήλ, όπου τον λατρεύουν, παύει να είναι ο “αντ΄ αυτού” ενός ανθρώπου, που έχει 2 δισ. δολάρια περιουσία κι έρχεται στη Θεσσαλονίκη να μπλέξει ως πρόεδρος της ΠΑΕ, με τα χρέη που κουβαλά. Προσπαθήστε να αναλύσετε το… παράδοξο κι ίσως το πιάσετε το… υπονοούμενο.
Μόλις ανακοινώθηκε η συνεργασία με τον Αγγελίδη, σα να μου λύθηκαν οι όποιες απορίες υπήρχαν για όσα (δεν ) έγιναν αυτό το καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ.
Βασικά, αυτή την εποχή το ζητούμενο είναι να του δώσουν του Αναστασιάδη 4-5 παίκτες ακόμη, να φτιάξει μια ομάδα που θα παραπέμπει σε ΠΑΟΚ, θα περάσει τον σκόπελο των πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ, θα κάνει μια αξιοπρεπή χρονιά και…
Μετά βλέπουμε!
Υ.Γ. Πριν από περίπου 13 μήνες, το σχόλιό μου στην εκπομπή, που είχα… σχόλιο (τώρα έχω καθημερινά εκπομπή στο Ράδιο Θεσσαλονίκη 94.5, από τις 2 ως τις 4 το απόγευμα), όταν ανακοινώθηκε η απόκτηση του Ινίγο Λόπεθ, η πρώτη μεταγραφή της σεζόν, ήταν “περαστικά στον Ιβάν Σαββίδη”. Κάποιοι απόρρησαν. Μόνο καθυστερημένοι δεν θα το έβλεπαν το έργο…
