Συνέντευξη- ποταμό παραχώρησε στην πατρίδα του, Πολωνία ο Κάρολ Σφιντέρσκι μιλώντας για όλα.
Το EURO, τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες στο παιχνίδι με την Ισπανία, ενώ εξέφρασε την πικρία του για το γεγονός ότι δεν πρόλαβε να τον δει αγωνιζόμενο με τα χρώματα της Εθνικής Πολωνίας ο παππούς του, στη μνήμη του οποίου είχε αφιερώσει το παρθενικό του γκολ.
Αναλυτικά τα όσα είπε:
Για την παρουσία του στο EURO και αν το περίμενε να κάνει τρεις συμμετοχές:
«Πιθανότατα δύο- τρεις μήνες πριν δεν θα μπορούσα να περιμένω ότι θα αγωνιστώ σε δύο παιχνίδια του EURO ως βασικός. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία όλο αυτό για εμένα και είμαι χαρούμενος που κατάφερε να παίξω στο EURO. Από την άλλη είναι κρίμα, γιατί για λίγο δεν προκριθήκαμε. Σίγουρα μας πονάει, αλλά το έχουμε αφήσει πίσω μας. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο Σεπτέμβριο».
Για τα προκριματικά του Μουντιάλ:
«Ο δρόμος για το Κατάρ θα είναι δύσκολος, μακρύς και ανώμαλος αλλά έχουμε ένα στόχο να πετύχουμε. Νομίζω ότι έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να πάμε στο Μουντιάλ και ελπίζω ότι η Πολωνία θα εμφανιστεί σε μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση. Στο EURO δεν τα πήγαμε όπως τα θέλαμε, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να κρατήσουμε κάποια θετικά πράγματα».
Για τα θετικά που μπορεί να κρατήσει από το EURO:
«Για παράδειγμα με την Σουηδία. Εντάξει, χάσαμε αλλά παλεύαμε μέχρι τέλος για τη νίκη που θα μας επέτρεπε να προκριθούμε. Τελείωσε 2-3 αλλά πιστεύω ότι από το 20′ και μετά είμασταν καλύτεροι. Απέναντι στην Ισπανία παρουσιαστήκαμε επίσης σε υψηλό επίπεδο, πήραμε ένα βαθμό και είχαμε περισσότερες ευκαιρίες για γκολ από τους Ισπανούς».
Για το αν η Πολωνία ήταν άτυχη:
«Δεν έχει νόημα να εστιάζεις στο αν είσαι τυχερός ή όχι, αν και στο ποδόσφαιρο είναι αρκετά σημαντικό. Μας έλειψε λίγο η τύχη. Αν η μπάλα χτυπούσε λίγα εκατοστά πιο έξω μπορεί αργότερα να μην χτυπούσε στην πλάτη του Σέζνι. Ήμασταν άτυχοι και με την Ισπανία, και την ευκαιρία του Λεβαντόφσκι αλλά και τη σέντρα προς εμένα. Αυτά τα λίγα εκατοστά θα μπορούσαν να αλλάξουν την προοπτική μας στο τουρνουά».
Για τις απουσίες των Πιάτεκ- Μίλικ:
«Όλοι ξέρουν τι είδους ποδοσφαιριστές είναι. Και οι δύο βοήθησαν την Εθνική πολλές φορές με σημαντικά γκολ και ήταν μεγάλες απώλειες. Μερικές φορές αυτό συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, αλλά οι υπόλοιποι πρέπει να κοιτάξουν μπροστά. Θα μας βοηθούσαν σίγουρα και οι δύο, αλλά έπρεπε να ανταπεξέλθουμε και χωρίς αυτούς».
Για το αν ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε την απουσία τους και τις δικές του χαμένες ευκαιρίες με την Ισπανία:
«Νομίζω ότι μετανιώνω περισσότερο για τη φάση μετά τη σέντρα του Λεβαντόφσκι, παρά για το δοκάρι με το σουτ από τα 20 μέτρα. Ξέρω ότι από την τηλεόραση φαινόταν αλλιώς, ότι μπορούσα να βρω την μπάλα με το κεφάλι στη σέντρα του Λέβα, αλλά αυτή ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μου. Έτσι έτρεξα στην πλάτη του αμυντικού και ενστικτωδώς σκέφτηκα να σουτάρω, αλλά δεν βρήκα καλά την μπάλα. Έχασα τη φάση και δεν μπορώ παρά να το μετανιώνω».
«Στο μυαλό μου ήταν είχα ότι ίσως θα έπαιρνα κάποια λεπτά συμμετοχής με την Ανδόρα. Ήξερα ότι αν έμπαινα θα είχα την ευκαιρία μου για να σκοράρω, αφού είχαμε την μπάλα στα πόδια μας και δημιουργούσαμε ευκαιρίες. Χαίρομαι που έφτασε η μπάλα στα πόδια μου και πέτυχα γκολ στο ντεμπούτο μου».
Για τον πανηγυρισμό του, που έδειξε τον ουρανό στο ντεμπούτο του με την Ανδόρα:
«Ήταν αφιερωμένο στον παππού μου. Αυτός ήταν που με πήγε στην πρώτη μου προπόνηση και ήθελα πραγματικά να προλάβει να το δει. Έτυχε το ντεμπούτο μου με την Εθνική και το γκολ να πέσει την ημέρα των γενεθλίων του. Είναι κρίμα που δεν έζησε για να δει αυτή τη στιγμή. Έχει πεθάνει εδώ και αρκετό καιρό…
Νομίζω ότι στην αρχή νοιαζόταν περισσότερο από μένα για το ποδόσφαιρο. Στα πέντε- έξι μου χρόνια ήταν αυτός που με πήγε στην πρώτη μου ομάδα. Μέχρι τότε προτιμούσα να περνάω χρόνο με τους φίλους μου στην αυλή. Έπεφτα στο χορτάρι και έκλαιγα και εκείνος ήταν που μου φώναζε από έξω, μου έδινε κίνητρο. Του άρεσε και συνέχισε να με πηγαίνει στην προπόνηση και να με περιμένει. Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια, ήταν και διαιτητής για λίγο, οπότε μου το πέρασε κι εμένα. Όταν έμενα μαζί του παρακολουθούσαμε μαζί αγώνες ποδοσφαίρου μαζί».
Για το ποιος θα ήταν ο Κάρολ Σφιντέρσκι χωρίς τον παππού του:
«Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τώρα θα έπρεπε να έχω μια άλλη δουλειά, δεν ξέρω τι θα έκανα. Χαίρομαι που με έσπρωξε προς το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία και κατάφερα να φτάσω εδώ που έφτασα».
Για το αθλητικό σχολείο και αν υπήρχε ο φόβος της μετακόμισης:
«Στην αρχή ήταν δύσκολο καθώς ήμουν 13 ετών και το σχολείο ήταν πάνω από 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Οπότε δεν μπορούσα να βλέπω τους γονείς μου κάθε βδομάδα, ειδικά όταν παίζαμε αγώνες. Έπρεπε επίσης να προσαρμοστώ. Είχαμε κουζίνα και οικοτροφείο, οπότε μαθαίναμε να μαγειρεύουμε. Ήταν σίγουρα ένα σχολείο ζωής και τελικά μου έκανε καλό. Προπονήθηκα σκληρά και βήμα- βήμα έφτανα σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο. Δεν ήταν όλα ρόδινα, ακόμα θυμάμαι τον τραυματισμό και την επιστροφή μου. Εκεί ήθελαν να τα παρατήσω αλλά ευτυχώς είχα την υποστήριξη του προπονητή μου, χάρης στον οποίο συνέχισα, βελτιώθηκα και βρέθηκα στην Γιαγκελόνια».
