Τον περασμένο Απρίλιο 22 αθλητές της ενόργανης γυμναστικής, απέστειλαν επιστολή στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Στην επιστολή καταγγέλλονταν μία σειρά από περιστατικά σε βάρος νεαρών αθλητών και αθλητριών της ενόργανης γυμναστικής τα οποία ξεκινούσαν από το μακρινό 1985 και άγγιζαν τα όρια βασανισμού. Σκληρές τιμωρίες, υποχρεωτική αφαγία που ανάγκαζε τα παιδιά να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια, ψυχική βία ήταν μόνο μερικά από όσα κατήγγειλαν οι ενήλικοι πλέον αθλητές, που όμως όταν τα βίωναν όλα αυτά ήταν μικρά παιδιά ηλικίας 5 – 10 ετών. Η δημοσιοποίηση της επιστολής προκάλεσε σάλο. Η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Σωτηρία Παπαγεωργακοπούλου έδωσε εντολή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης. Η έρευνα ανατέθηκε στον εισαγγελέα Απόστολο Ανδρέου. Αντίστοιχη έρευνα ξεκίνησε από τις εισαγγελικές αρχές και στη Θεσσαλονίκη, ενώ δικηγόρος των αθλητών και αθλητριών ανέλαβε ο Αλέξανδρος Αδαμίδης.
Μαρτυρίες από 35 αθλητές και αθλήτριες
Κατά τη διάρκεια της έρευνας συνολικά 35 αθλητές και αθλήτριες κατέθεσαν ενώπιον των αρχών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Οι 11 από αυτές στη Θεσσαλονίκη και οι υπόλοιπες 24 στην Αθήνα. Οι καταγγελίες των αθλητών/ριών αφορούσαν σε αθλητική και ψυχολογική βία από την πλευρά προπονητών, ή ακόμη και καταγγελίες που αφορούν σε προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας. Περιστατικά που σύμφωνα με τις αθλήτριες έλαβαν χώρα τη δεκαετία του ‘90 και του 2000. Η εισαγγελική έρευνα ωστόσο στην Αθήνα μπήκε στο αρχείο, ενώ στη Θεσσαλονίκη συνεχίζεται. Σύμφωνα με πληροφορίες του documentonews.gr τα καταγγελλόμενα αδικήματα ήταν πλημμεληματικού χαρακτήρα με αποτέλεσμα να έχουν παραγραφεί. Εάν τα παιδιά αυτά είχαν βρει το σθένος και τη δύναμη να καταγγείλουν νωρίτερα ίσως η εισαγγελική έρευνα να οδηγούσε σε διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν είναι εύκολο όμως.
Το documentonews.gr δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από τα όσα κατέθεσαν οι αθλήτριες και αθλητές στην Εισαγγελία της Αθήνας. Οι περισσότερες αυτές αφορούν σε συγκεκριμένο γυμναστικό σύλλογο στην Αττική. Το ότι τα καταγγελλόμενα αδικήματα είχαν παραγραφεί και δεν οδήγησαν σε άσκηση ποινικών διώξεων δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να μας ευαισθητοποιήσουν, ούτε και η Ομοσπονδία της Ενόργανης να αδιαφορήσει. Άλλωστε εάν διαβάσει κανείς τα όσα έχουν καταθέσει οι αθλήτριες θα διαπιστώσει ότι μερικά πράγματα μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στην παιδική τους ψυχή και τους «κυνηγούν» πολλά χρόνια μετά.
Εδώ βέβαια θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήδη προς τη θετική κατεύθυνση κινείται πλέον το γεγονός ότι με νομοσχέδιο του υπουργείο Εργασίας κάθε σωματείο υποχρεούται πλέον να συνεργάζεται με κοινωνικό λειτουργό. Όπως επίσης και ότι στις προθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης είναι να αλλάξει ο χρόνος παραγραφής στις περιπτώσεις ασέλγειας κατά ανηλίκων. Αντί δηλαδή το χρονικό όριο της παραγραφής να ξεκινά από την τέλεση της πράξης όπως ισχύει μέχρι σήμερα, να ξεκινά από την ενηλικίωση του θύματος και μετά.
«Σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας τα Σωματεία θα υποχρεούται πλέον να συνεργάζονται με κοινωνικούς λειτουργούς κάτι που δεν ίσχυε μέχρι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι πλέον θα είναι πιο εύκολο για έναν αθλητή ή αθλήτρια να καταγγείλει ανάλογες τέτοιες συμπεριφορές. Επίσης ιδιαίτερα θετική είναι η πρόθεση του υπουργείου Δικαιοσύνης για παράταση του χρόνου παραγραφής σε περιπτώσεις ασέλγειας ανηλίκων από την ενηλικίωση του θύματος και μετά» σημειώνει στο documentonews.gr ο δικηγόρος των αθλητών και αθλητριών της ενόργανης Αλέξανδρος Αδαμίδης.
«Με βάραγε με χαστούκια και κλωτσιές. Πολύ κλάμα»
«Το δίζυγο και το έδαφος ήταν οι χειρότερες μου ώρες, εκεί βίωσα και τις περισσότερες σκηνές. Τα μαλλιά μας έπρεπε να είναι πάντα πιασμένα αλογοουρά. Θυμάμαι τον ………. όταν δεν έκανα σωστά την άσκηση να με πιάνει από την κοτσίδα και να με ανεβάζει στο δίζυγο, μου έλεγε πόσο άχρηστη είμαι και δεν μπορώ να κάνω τίποτα και όταν κατέβαινα από το όργανο με βάραγε με χαστούκια και κλωτσιές. Πολύ κλάμα…. Και αν έκανες να τον αποφύγεις σε βάραγε περισσότερο. Θυμάμαι που έκανα αιώρημα στο δίζυγο και επειδή δεν μαστίγωνα σωστά με χτύπαγε στους καρπούς και έφευγαν τα χέρια μου από το όργανο και χτυπούσα τον αυχένα μου και έπεφτα κάτω και κατέβαινε από τον κύβο και με σήκωνε από τα ρούχα και με ξανά ανέβαζε επάνω και με απειλούσε πως αν δεν κάνω σωστά τη άσκηση θα με θάψει. Έβαζε το χέρι του πάνω στο δικό μου στο δίζυγο και μου πίεζε τα δάχτυλα με μίσος στη μπάρα σαν να ήθελε να μου τα σπάσει. Δεν θα ξεχάσω στο έδαφος που όταν δεν έκανα σωστά κάποια άσκηση με έπιανε από τα μαλλιά και με τραβούσε μέχρι το σημείο εκκίνησης και με πετούσε κάτω ή με έκανε δυο στροφές και με πετούσε πάνω σε τοίχους και σε στρώματα.»
«Με έβριζε με έλεγε ζώο, άχρηστη και βρωμιάρα»
«Θυμάμαι να κλαίω και να του λέω ότι πονάω και δεν σταματούσε συνέχιζε περισσότερο. Καιγόντουσαν τα πόδια μου από το σούρσιμο. Δεν υπήρχε η λέξη δεν μπορώ για τον ……………. ματώνανε τα χέρια μου από τις φουσκάλες που άνοιγαν και έβγαζα πληγές στην πρόσθια άνω λαγόνια άκανθα από της πολλές επαναλήψεις που με έβαζε να κάνω. Πολλές φορές με άφηνε για ώρες στο ίδιο όργανο μέχρι να κάνω σωστά τις ασκήσεις και οι άλλες συναθλήτριες συνέχιζαν την προπόνηση και κάθε τόσο ερχόταν και με βάραγε ή μου πίεζε τα κόκαλα της λεκάνης πάνω στην μπάρα. Άφηνα τα σημάδια μου και το αίμα μου εκεί πάνω… δεν θα ξεχάσω ποτέ την ορμή που ερχόταν κατά πάνω μου και το μίσος που είχε το πρόσωπό του όταν με βάραγε, έβγαζε τη γλώσσα και έκλεινε τα χείλη. Πολλές φορές στο έδαφος όταν δεν έκανα κάτι όπως έπρεπε με χτυπούσε με δύναμη στον αυχένα και με κλωτσιές με πήγαινε μέχρι το σημείο εκκίνησης και με έβριζε με έλεγε ζώο, άχρηστη και βρωμιάρα.»
«Μου έχωσε πολύ δυνατή μπουνιά στον αυχένα, νόμιζα ότι τον είχα σπάσει»
«Είναι γνωστό πως ότι γινόταν μας έλεγαν ότι πρέπει να μένει μέσα στο γυμναστήριο και μας φόβιζε ότι θα μας διώξει αν μιλήσουμε. Κάποια στιγμή μίλησα στους γονείς μου, μου έδωσαν ένα τηλέφωνο να το έχω κρυφά μέσα στην τσάντα μου για να τους παίρνω όταν τους χρειάζομαι. Έτσι και έγινε μια μέρα, μου έχωσε μια πολύ δυνατή μπουνιά στον αυχένα, νόμιζα ότι τον είχα σπάσει. Πήγα στα αποδυτήρια με τρεμάμενη φωνή και κλάμα πήρα τους γονείς μου τηλέφωνο, φώναξαν την αστυνομία η μάνα μου τον κυνηγούσε με μία ομπρέλα και του έλεγε ότι θα τον σκοτώσει, ο αστυνομικός της φώναζε να μην τον χτυπήσει γιατί θα χάσει το δίκιο της και ο πατέρας μου ήταν στη δουλειά του και όταν ήρθε πιάστηκαν στα χέρια και του είπε ότι αν με ξανά αγγίξει θα τον περιμένει στη γωνία. Πήγα στο Metropolitan για ακτινογραφία και είχε προκληθεί ευθειασμός στον αυχένα μου από το χτύπημα. Βλέπετε οι γονείς μου δεν ήταν ανίδεοι, πάντα με ρωτούσαν αν θέλω να σταματήσω αλλά ήμουν παιδί και στην πιο αθώα ηλικία μου δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Νόμιζα ότι αυτό είναι το σωστό γιατί το έκανε σε όλες τις συναθλήτριές μου.»
«Έπεσα και έτρεχε αίμα από τα γεννητικά μου όργανα»
«Η προπονήτριά μου ήταν και ο από μηχανής θεός μου, ποτέ δεν με χτύπησε. Ήταν αυτή που μας έσωζε. Οι ώρες που έκανα μαζί της δοκό και άλμα ήταν σαν παιχνίδι για μένα, οι καλύτερες ώρες της ημέρας. Όμως και εκεί ο…. έβρισκε τρόπο να επεμβαίνει. Θυμάμαι μία μέρα που ήμουν πάνω στη δοκό και έπρεπε να κάνω φλικ και δεν πατούσα επάνω στη δοκό και έπεφτα και με έβριζε και κάποια στιγμή είχα φοβηθεί γιατί ήξερα τι θα γινόταν αν δεν το έκανα σωστά. Ήρθε και με χτύπησε στα πόδια με τέτοιο τρόπο που άνοιξαν και καβάλησα τη δοκό και γύρισα δύο στροφές και όταν έπεσα έτρεχε αίμα από τα γεννητικά μου όργανα. Νόμιζα ότι μου είχε συμβεί κάτι πολύ κακό. Η… με πήγε στις τουαλέτες και με έπλυνε και ήρθαν οι γονείς μου να με πάνε στο γυναικολόγο. Ήταν από τον κραδασμό και το χτύπημα. Δόξα το θεό!»
«Από το πολύ ξύλο δεν μου έβγαιναν οι ασκήσεις εδάφους»
«Πόσες σκηνές θεέ μου, προσπαθώ να τα φέρω όλα στο μυαλό μου…. Θυμάμαι σε κάτι αγώνες από το πολύ ξύλο που είχα φάει είχα κολλήσει στις ασκήσεις εδάφους και δεν μου έβγαιναν. Με έβριζε και με έλεγε άχρηστη μπροστά σε όλο το στάδιο και πως όλοι θα γελάνε μαζί μου. Στην προθέρμανση έκανα τις ασκήσεις και στον αγώνα δεν τις έκανα και του είπα ότι «τώρα θα γελάνε όλοι μαζί σου γιατί έγινες εσύ ρεζίλι γιατί εγώ έδειξα ότι μπορώ να κάνω τις ασκήσεις μου». Θυμάμαι που στο μονόζυγο είχε σπάσει το δάχτυλο μίας συναθλήτριάς μου. Είχα τρομάξει πάρα πολύ. Όσα γινόντουσαν επάνω μου ήταν σαν να μην τα καταλάβαινα και όσα γινόντουσαν στις συναθλήτριές μου τα έβλεπα και φοβόμουν πάρα πολύ γιατί ήξεραν ότι θα γίνουν και σε εμένα. Γυρνούσα σπίτι και έμπαινα για μπάνιο και έβαζα τα ρούχα μου κατευθείαν γιατί από το ξύλο έμεναν τα χεριά του σχηματισμένα πάνω στα πόδια μου και δεν ήθελα να τα δουν οι γονείς μου. Σε μία άλλη συναθλήτριά μου όταν τη βάραγε έβγαζε τον αδερφό έξω από το γυμναστήριο (έκανε ενόργανη στο αντρικό) για να μην βλέπει τι της κάνουν και τα πει.»
«Μας έδερνε μπροστά σε όλους τους αθλητές και προπονητές»
«Ο …….. τότε ήταν ……………… στην ομοσπονδία και τα βίωσε όλα αυτά. Πολλές φορές πήγαινα κλαμένη στο γραφείο του και του ζητούσα βοήθεια. Και στον πατέρα μου όταν πήγαινε να του μιλήσει του έλεγε να ηρεμήσει και θα κάνει κουβέντα με τον …………….. Ήταν μπροστά στις περισσότερες σκηνές ο ………………. Ήξερε τι γινόταν και το επικροτούσε πολλές φορές. Όταν με πήγαν στην εθνική είπαν στον πατέρα μου για διάφορες βιταμίνες και πως θα έπρεπε να μένω στον Άγιο Κοσμά. Ο πατέρας μου τα αρνήθηκε όλα αυτά. Δεν με άφησε ούτε μια μέρα εκεί. Ο ………… μας έδερνε μπροστά σε όλους τους αθλητές και τους προπονητές, μπροστά σε όλο το γήπεδο της εθνικής και μας έκανε ρεζίλι. Μετά μου έλεγαν ότι θα πρέπει να πάω σε άλλο σχολείο και να κάνω αυτά που θα μου λένε εκείνοι. Οι συναθλήτριές μου έτρωγαν οδοντόκρεμες και έκαναν εμετούς και με φώναζαν να τους κρατάω την πόρτα για να μπουν στην τουαλέτα να φάνε ένα κομμάτι σοκολάτας, μη και έρθει κάποιος προπονητής και τις πάρει χαμπάρι. Ξέρετε μετά την συνέχεια.»
«Έκανα το σταυρό μου όταν βάραγε τις συναθλήτριες μου να μείνουν ζωντανές»
«Τα τελευταία χρόνια μίσησα ότι αγαπούσα περισσότερο…. Έκανα το σταυρό μου όταν βάραγε τις συναθλήτριες μου να μείνουν ζωντανές και όταν βάραγε εμένα έλεγα από μέσα μου το Πάτερ Ημών για να μην πάθω τίποτα. Κατάλαβα ότι είναι τρέλα όσα θα ζούσα εκεί μέσα και είχα πολλά όνειρα για το μέλλον μου… έτσι πήρα την απόφαση να φύγω. Μέχρι σήμερα ποτέ δεν το μετάνιωσα, έφυγα γεμάτη εμπειρίες καλές και κακές. Από εκεί και μετά έκανα όλα όσα είχα ονειρευτεί πραγματικότητα χωρίς να μου λέει κάποιος αν μπορώ ή όχι. Την ημέρα που έφυγα από εκεί ήταν σαν να ελευθερώθηκα. Αν με ρωτήσει ποτέ κάνεις «έχεις κάνει φυλακή;» θα του απαντούσα «Ναι! Στην (όνομα συλλόγου…………».
«Πέρασα ξυστά από τη νευρική ανορεξία από διατροφική διαταραχή»
«Μιλάω γιατί θέλω να σώσω τα παιδιά του τώρα και να πάρουν δρόμο από το άθλημα όλοι οι τρελοί και ψυχασθενικοί. Τώρα τόσα χρόνια μετά και συγκεκριμένα πριν ενάμιση χρόνο πέρασα ξυστά από τη νευρική ανορεξία από διατροφική διαταραχή. Έτσι γράφει η διάγνωση από ψυχίατρο που με έχει αναλάβει. Και όλα ήταν αποκόμματα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας από όσα πέρασα. Ζήτησα πάλι βοήθεια από τους γονείς μου όταν έπρεπε, είμαι ευγνώμων που είμαι καλά και κατάφερα να ξεπεράσω και αυτή την δυσκολία στη ζωή μου. Με έμαθε να αγαπώ και να φροντίζω τον εαυτό μου περισσότερο!».
Πηγή: documentonews.gr
