Η πρωτιά στον Όμιλο δεν μας αρκεί, μας άνοιξε η όρεξη πώς να το κάνουμε, αφήστε που έτσι είμαστε ως λαός. Της… υπερβολής, της αισιοδοξίας και όποιον πάρει ο… χάρος. Μέχρι και την τρομερή «οικοδέσποινα» του 17ου Μουντομπάσκετ, Ισπανία, μπορούμε άνετα (στο μυαλών κάποιων) να περάσουμε στους «4» και να πάμε τελικό! Και εκεί, πια… USA Team!
Ορισμένοι δεν… βλέπουν καν μπροστά τους τα ματς-φωτιά με την εκπρόσωπο της «μεγάλης των πλάβι σχολής», Σερβία, και ενδεχομένως την διψασμένη (αν κερδίσει το λάτιν ντέρμπι με τη Βραζιλία) για εκδίκηση, Αργεντινή. Έχουμε «ταξιδέψει» με το μυαλό μας στο βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου, όταν θα αναμετρηθούν από τα χιαστί ματς «ο Νικητής 71 με τον Νικητής 72», που αν όλα κυλήσουν ομαλά, όντως θα είναι το ζευγάρι Ισπανία – Ελλάδα.
Αυτοί είμαστε ως λαός. Ενθουσιαζόμαστε εύκολα, ξεχνάμε ακόμη πιο εύκολα. Η πρόκριση στις 16 κορυφαίες ομάδες του παγκόσμιου μπάσκετ είναι το πρώτο μεγάλο κέρδος για τον ελληνικό αθλητισμό από την επένδυση της ΕΟΚ στην wild card! Δίχως αυτό να σημαίνει, πως μας αρκεί. Είπαμε, ως λαός πάντοτε θέλουμε το κάτι παραπάνω. Ως ράτσα ελληνική ξεχνάμε εύκολα το πώς και το γιατί η Ελλάδα έπρεπε (στο μυαλό του Γιώργου Βασιλακόπουλου) να είναι παρούσα στη φετινή μπασκετική γιορτή της Ισπανίας. Δεν μας ενδιαφέρει. Ξεχάσαμε και τις 800.000 ευρώ που βγήκαν από το ταμείο της ΕΟΚ για να κερδίσουμε εξωαγωνιστικά, αυτό που αγωνιστικά η προηγούμενη φουρνιά της Εθνικής δεν κέρδισε μέσα στα παρκέ.
Τώρα, όμως σ’ ολόκληρη τη χώρα όλοι ασχολούνται και χαίρονται, μέσα στη μιζέρια της οικονομικής κρίσης, με τις επιτυχίες της Εθνικής στο 17ο Μουντομπάσκετ, όπως χάρηκαν και πανηγύρισαν απ’ άκρη σε άκρη τις επιτυχίες στα γήπεδα της Βραζιλίας της Εθνικής ποδοσφαίρου, που παρεμπιπτόντως το βράδυ της Κυριακής, λίγο μετά το τέλος του νοκ άουτ αγώνα της ομάδας μπάσκετ με τη Σερβία, ρίχνεται και αυτή στη μάχη της πρόκρισης στο Euro 2016.
(Η επιλογή των φωτογραφιών από τον ελληνικό πάγκο, μόνο τυχαίο δεν είναι. Δείχνουν το μεγαλείο αυτής της ομάδας)
Αυτή η ΟΜΑΔΑ με όχι μόνο το Αλφα κεφαλαίο, πέρα από το αήττητο 5/5, πέρα από την πρωτιά στον όμιλο, μας συγκλονίζει με την πορεία και την ανάβαση της προς την κορυφή. Μια ομάδα που ξεκίνησε από τα χαμηλά. Μέσα στην γκρίνια, τη μιζέρια, την αμφισβήτηση και τον «λιθοβολισμό» του διοικητικού ηγέτη της, επειδή τόλμησε να σκεφτεί και να κάνει, τελικά, πράξη την απόφασή του να διεκδικήσει και να πάρει εξωαγωνιστικά τη wild card από τη ΦΙΜΠΑ. Πόσοι εξ αυτών δεν θα τρέξουν να (τον) παρακαλέσουν για ένα εισιτήριο στον ισπανικό παράδεισο, αν αυτή η ΟΜΑΔΑ φτάσει πολύ βαθιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Είπαμε, ως λαός ξεχνάμε γρήγορα.
Η απαξίωση πολλών γι’ αυτή την ΟΜΑΔΑ, ακόμη και των ίδιων των παικτών της, πλέον, ανήκει στο παρελθόν και όλοι ασχολούνται με τις λαμπρές επιτυχίες της στα γήπεδα της Ισπανίας. Εκεί, που δεν θα βρισκόμασταν καν, αν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν έθετε ως εθνικό στόχο την παρουσία της στην τελική φάση, έστω και με τον νόμιμο εξωαγωνιστικό όρο της ΦΙΜΠΑ.
Στην ομοσπονδία έκλεισαν τα αυτιά τους, όταν ορισμένοι τυφλωμένοι από οπαδικές προτιμήσεις, χλεύαζαν (και) την επιλογή του Φώτη Κατσικάρη. Ο κόουτς παρέλαβε τα κλειδιά μιας διαλυμένης ομάδας, εξήγησε το πλάνο και πέτυχε αυτό που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να πετύχει ο Ιταλός Τρινκιέρι: να κάνει μια αγαπημένη παρέα αυτή την ΟΜΑΔΑ. Να βλέπεις βασικούς και μη να πανηγυρίζουν στον πάγκο σαν μια γροθιά. Όχι μόνο μετά από εύστοχα σουτ, αλλά κυρίως μετά από μία καλή άμυνα. Να ακούς όλο ευχαρίστηση τον «κάπτεν» της, Νίκο Ζήση, (ναι, αυτόν που πέρσι μετά την αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας χαρακτηρίστηκε «τελειωμένος») να μιλάει για «το επόμενο βήμα» χωρίς να έχουν πάρει αέρα τα μυαλά του.
Η Εθνική μας, που μόνο τυχαία δεν βαπτίστηκε «επίσημη αγαπημένη», ακόμη και αν (χτυπά ξύλο…) αποκλειστεί από την Σερβία θα έχει κερδίσει την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό όλων μας!
Γιατί μετά από πολλά χρόνια, μια οκταετία μετά το Έπος της Σαϊτάμα και τη 2η θέση στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας, πρώτη φορά έχει κάνει τους Έλληνες να απολαμβάνουν, μέσω της τηλεόρασης, το μπάσκετ που παίζει. Αλλά, τι λέμε, πρώτοι που το απολαμβάνουν είναι οι ίδιοι οι διεθνείς μας. Κι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της…
