Για δέκα ολόκληρα χρόνια, από την πρώτη ημέρα που πήγε στην ομάδα του μέχρι τη στιγμή που έφυγε για τον ΠΑΟΚ, τον έζησε από πολύ κοντά. Ο Σάββας Παπαδόπουλος, πρόεδρος της Αθλητικής Ακαδημίας Γιαννιτσών, θυμάται για τη FORZA τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα του Γιάννη Μιχαηλίδη και τη σταδιακή εξέλιξή του.
Τα όσα εξιστορεί είναι αποκαλυπτικά για τον παίκτη, αλλά και για τον άνθρωπο Μιχαηλίδη.
«Ηξερα πολύ καλά το πάθος και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, το ημερήσιο πρόγραμμά του. Πήγαινε στο σχολείο με την τσάντα του, αλλά και με μια μπάλα στα χέρια. Μετά το μεσημεριανό γεύμα, έκανε τα μαθήματά του για την επόμενη μέρα του σχολείου και έφευγε για το γήπεδο, πρώτα για να δει την προπόνηση του μεγαλύτερού του αδελφού, κάνοντας παράλληλα ο ίδιος παιχνίδια με την μπάλα και μετά, για άλλες δύο ώρες, να προπονηθεί ο ίδιος με το δικό του τμήμα. Το αποτέλεσμα ήταν σε ημερήσια βάση ο Γιάννης να ‘γράφει’ πέντε ώρες μέσα στο γήπεδο. Αυτό τον έκανε, με την πάροδο του χρόνου, να ξεχωρίσει, δείχνοντάς μας τις δεξιότητές του».
«ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΚΙ ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ…»
«Σταδιακά, όλη η ομάδα μας άρχισε να περιστρέφεται γύρω απ’ αυτόν, φθάνοντας στην κατάκτηση πρωταθλημάτων, τόσο στην Ένωση Πέλλας, όσο και στην αντίστοιχη της Θεσσαλονίκης. Και λόγω της προηγούμενης περίπτωσης του Πέλκα, όπως κι άλλων παικτών, η Ακαδημία μας είχε αποκτήσει ένα καλό όνομα ως φυτώριο νεαρών ποδοσφαιριστών, με συνέπεια να αρχίσει να αυξάνεται το ενδιαφέρον γύρω από τον Μιχαηλίδη. Σε συζητήσεις, όμως, που γίνονταν με μάνατζερ και εκπροσώπους ΠΑΕ, μας τον απέρριπταν. Κι εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι: ή εγώ δεν βλέπω καλά και δεν κάνω σωστή αξιολόγηση ή αυτοί. Ενώ εμείς βλέπαμε όλα τα θετικά στοιχεία που τον διέκριναν και ότι μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, η αντιμετώπιση των γραφείων παρακολούθησης παικτών και των εκπροσώπων των ομάδων υπήρξε απογοητευτική. Προφανώς, βλέπαμε διαφορετικά πράγματα. Αυτοί, βέβαια, τον έβλεπαν σε έναν αγώνα, ενώ εμείς τον ζούσαμε από τα έξι του χρόνια. Που εστιάζονταν η απόρριψη; Στο ότι ο Γιάννης δεν ήταν γρήγορος κι εκρηκτικός. Είχε, όμως, άλλα στοιχεία. Λόγω σωματοδομής, σ΄ εμάς έπαιζε με επιτυχία και ως «10άρι» κι ως αμυντικός χαφ. Είναι, λοιπόν, πολύ καλός χειριστής της μπάλας, έχει πολύ καλή ντρίπλα και έχει ένα πόδι-διαβήτη».
«ΕΜΕΙΣ HΜΑΣΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΙ»
«Στον Ολυμπιακό, που είχε δοκιμαστεί, τον έβγαλαν… ακατάλληλο, γιατί μας είπαν ότι έχει πλατυποδία και σύσφιξη προσαγωγών. Τι τους είπαμε εμείς; Τους… ευχαριστήσαμε για τις «πληροφορίες», που μας έδωσαν…
Με τον ΠΑΟΚ κάναμε φιλικούς αγώνες, προκειμένου οι άνθρωποί του να τον παρακολουθήσουν από κοντά και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Προσωπικά, όπως συνέβη με τον Πέλκα, έτσι και στην περίπτωση του Μιχαηλίδη τους παρότρυνα να προχωρήσουν στην απόκτησή του. Δεν το κρύβω ότι στην αρχή διατηρούσαν τις αμφιβολίες τους, στη συνέχεια, όμως, έδωσαν μεγαλύτερη βάση στα όσα τους μεταφέραμε γύρω από τον παίκτη, αποδεχόμενοι τελικά την πεποίθηση που από τότε εκφράζαμε, σύμφωνα με την οποία ο Γιάννης επρόκειτο να τα καταφέρει και να σταθεί στον ΠΑΟΚ. Αυτό υποστηρίζαμε από την πρώτη στιγμή, μια και ο Μιχαηλίδης ήταν καλύτερος και με πιο μεγάλες προδιαγραφές και προοπτικές, σε σχέση με άλλους παίκτες, που είχαν ενταχθεί στα τμήματα υποδομής του ΠΑΟΚ και τους οποίους γνωρίζαμε, αφού έπαιζαν στις διάφορες μικτές. Ο Γιάννης ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Στο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης είχε κάνει 63 γκολ και τα 31 από αυτά ήταν από στημένες μπαλιές. Τελικά, η γνώμη του Βαγγέλη Πουρλιοτόπουλου ήταν αυτή που έδωσε στον παίκτη την ευκαιρία να ενταχθεί στην οικογένεια του ΠΑΟΚ, αφού είχε χρειαστεί κόπος από την πλευρά μας για να πείσουμε τους ανθρώπους της ομάδας».
Η ΕΥΦΥΪΑ ΚΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΘΡΑΣΟΥΣ
«Ο Γιάννης έχει έναν πολύ υψηλό βαθμό ποδοσφαιρικής ευφυΐας. Πάνω σ’ αυτό, τον χαρακτηρίζει μια αυτοπεποίθηση, η οποία τον οδήγησε στο να ξεπεράσει άλλες αδυναμίες του. Εκείνο που του λείπει –αν και αυτός είναι ο χαρακτήρας του-είναι το θράσος, είτε με τη θετική, είτε ακόμη και με την αρνητική έννοια του όρου, όταν η ομάδα του κερδίσει ένα στημένο, να πάει να πάρει την μπάλα και να πει στους συμπαίκτες του «κάντε πέρα, θα το εκτελέσω εγώ και θα το καρφώσω». Γιατί πραγματικά έχει τρομερή ικανότητα στις εκτελέσεις. Ακόμη και από κόρνερ μπορεί να βάλει γκολ. Ο προπονητής του, όμως, στον ΠΑΟΚ, τον θέλει μέσα για την κεφαλιά. Και σ’ αυτή τη συνθήκη ο Μιχαηλίδης προσφέρει στην ομάδα του».
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
«Αξίες της παλιάς εποχής»
Πώς σκιαγραφεί ο Σάββας Παπαδόπουλος τον άνθρωπο Γιάννη Μιχαηλίδη; Η περιγραφή του είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα με την αντίστοιχη για τον ποδοσφαιριστή Μιχαηλίδη, αλλά και αποκαλυπτική για το ήθος της οικογένειάς του: «Ο Γιάννης είναι ένα παιδί της επαρχίας, είναι… ψυχούλα. Ερχεται πολύ τακτικά στην Ακαδημία μας, παρά τις πολλές υποχρεώσεις που έχει πλέον ως επαγγελματίας παίκτης του ΠΑΟΚ. Είναι πολύ θετικός στον κόσμο και στον περίγυρό του, δεν έχει τουπέ. Όλα αυτά, βέβαια, οφείλονται και στην οικογένειά του. Βιοπαλαιστής ο πατέρας του, τα προηγούμενα χρόνια σήκωνε το βάρος, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στις ελληνικές οικογένειες. Ακόμη και τώρα, που ο Γιάννης έχει φθάσει σ’ αυτό το επίπεδο, ο Θόδωρος Μιχαηλίδης δεν έχει αλλάξει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, απλός, εξακολουθεί να καλλιεργεί φρούτα και να τα διαθέτει στις λαϊκές αγορές. Με λίγα λόγια, είναι μια οικογένεια στηριζόμενη και βασιζόμενη στις δομές και στις αξίες της περιφέρειας της παλιάς εποχής».
Πηγή : FORZA
