Το πιο εύκολο αυτή τη στιγμή είναι να ρίξεις ευθύνες. Να αρχίσεις να γράφεις, να λες, να κράζεις και να αποκαλύπτεις (ναι διότι τώρα μετά από τόσα χρόνια ξάφνικα άρχισαν και οι αποκαλύψεις).
Για να μην το κουράζουμε με το αγωνιστικό, η ομάδα μπορεί να έχει μαθηματικές ελπίδες, δείχνει όμως να μην μπορεί. Και προς Θεού κανείς δεν θα πρέπει να κατηγορεί τους παίκτες. Ούτε καν τους προπονητές που πέρασαν. Τόσο μπορούν, τόσο βοηθήθηκαν από τους εκάστοτε διοικούντες, τόσα έκαναν. Απλά τα πράγματα…
Αλλού όμως θα ήθελα να την πάω την κουβέντα. Κι επιτρέψτε μου να μην μιλάω για την 25η Μαρτίου ως κηδεία. Αυτή θα είναι για πάντα μία σπουδαία ημέρα για δύο λαούς. Τους Ελληνες κι ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων, τους Αρειανούς.
Εδώ και κάποιες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας μεγάλης διαμάχης στα διοικητικά. Να φύγει ο Σκόρδας, να μπει μπροστά ο Στεφανίδης, όχι να μην φύγει ο Σκόρδας κι άλλα τέτοια…
Ξέρετε τι ήταν το μόνο που δεν άκουσα όλες αυτές τις ημέρες; Κάποιον να μιλάει για το επόμενο βήμα. «Αύριο» ο Άρης ίσως υποβιβαστεί. Ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, τα χρέη τον πνίγουν. Πόσο θα αντέξει; Και πόσο θα αντέξει ο κόσμος του αυτή την μιζέρια.
Προηγουμένως αναφέρθηκα στα εύκολα, που είναι οι αναθεματισμοί και ο καταλογισμός ευθυνών. Δεν βλέπω κανέναν όμως να ασχολείται με τα δύσκολα. Να αναλύσει ένα πλάνο για το μέλλον. Για το αύριο. Πώς θα μείνει ζωντανός αυτό ο οργανισμός; Τίποτα. Κανείς.
Από την Τρίτη ο Άρης θα έχει νέα διοίκηση στο ποδόσφαιρο. Μία διοίκηση που πολλοί θα ήθελαν να πάει εκεί όχι επειδή πρέπει να φύγει ο προηγούμενος, αλλά διότι έχει να… δώσει. Έχει να δώσει όμως; Μακάρι. Και μακάρι να διαθέτει και κάποιο πλάνο σωτηρίας, διότι αυτό με το νέο φορέα και τους επώνυμους Αρειανούς, το βρίσκω κομματάκι δύσκολο να πιάσει.
Και κάτι τελευταίο. Αυτό που βιώνει τώρα ο Άρης είναι μία τεράστια ευκαιρία για αυτοκάθαρση. Σε όλους τους τομείς. Σε πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες λειτουργίας.
Κι όπως μου είπε ένας φίλος χθες το βράδυ: «Εγώ θα πάω και στον Τύρναβο και στην Καρδίτσα κι όπου στο διάολο χρειαστεί να πάω. Εσάς όμως δεν θέλω να σας ξαναδώ στα μάτια μου». Ένας ακόμη αφορισμός όμως που δεν απαντάει στο ερώτημα: Και τώρα τι κάνουμε;
Εν κατακλείδι:
Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
