Όταν επελέγη ο Στέφενς στα μέσα Ιουνίου, είχα πει στο ραδιόφωνο πως αν ήταν να κάνω εγώ την επιλογή εκείνη την εποχή, αυτόν θα επέλεγα. Και πως αν θα έκανα την επιλογή τον Μάρτιο για το καλοκαίρι, θα επέλεγα τον Ντομίνγκος.
Ερχόμενος σε μια ομάδα – επιτομή του «ότι να ‘ναι», με προγραμματισμό να γελάει ο κάθε πικραμένος, με τον ανυποψίαστο Ντομίνγκος ο ΠΑΟΚ θα είχε γίνει ροντέο σε ένα μήνα. Αντιθέτως, μια προσωπικότητα όπως ο Στέφενς, θα αποροφούσε τους κραδασμούς της ΚΑΚΙΣΤΗΣ προεργασίας της νέας σεζόν. Έτσι κι έγινε. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε κλείσει ούτε προετοιμασία, έτρεχε τελευταίες μέρες να βρει φιλικά, ο Στέφενς το πήρε πάνω του και τους κάλυψε.
Ο Στέφενς άρχισε πολύ γρήγορα να δείχνει ότι έπαψε πια να είναι ένας προπονητής υψηλού επιπέδου. Τα χρόνια περνούν, αν δεν εξελίσσεσαι το επάγγελμά σου σε προσπερνά, αν δεν προσαρμόζεσαι στην εποχή, δεν έχεις ελπίδα.
Στην Τούμπα όλοι διαπίστωσαν πολλοί γρήγορα, ότι προπονητικά, ήταν μια κάκιστη επιλογή. Η ομάδα δεν επρόκειτο να εξελιχτεί μαζί του. Ο ίδιος ποτέ δεν σου έδωσε να πιστέψεις, ότι δουλεύει με την καρδιά του στον ΠΑΟΚ. Η συμπεριφορά του, άλλο έδειχνε. Άλλος αν ο κόσμος έτρωγε τον παπά του «μεγάλου ονόματος» και «Χούμπαρου».
Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν ήταν στην πραγματικότητα ο Στέφενς. Αυτός εξελίχτηκε σε ένα μέρος του προβλήματος. Γι΄ αυτό και το πρόβλημα δεν θα λυθεί με την αποχώρησή του. Νομίζω πως θα παραμείνει.
Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ ήταν και είναι ένα, κατά την άποψή μου. Ότι ο ΠΑΟΚ δεν διοικείται κι ότι την ποδοσφαιρική πολιτική και γενικότερα τη δημιουργία ομάδας, την χαράσει ένας άνθρωπος, που δεν ξέρει ποδόσφαιρο.
Όταν ο ΠΑΟΚ αποκτήσει έναν τεχνικό διευθυντή που θα ξέρει ποδόσφαιρο και θα του αναθέσει το έργο να χτίσει μια ομάδα κι όταν θα βρεθεί κάποιος ή κάτι που θα διαχειριστεί – διοικήσει την ομάδα ποδοσφαιρικά, τότε θα έρθει η εποχή που ο Ιβάν Σαββίδης θα σταματήσει να πετά τα χρήματά του σ΄ ένα τρύπιο βαρέλι. Μέχρι τότε, απλά θα ξοδεύει και θα ξοδεύει.
Με τον Στέφενς, πολύ γρήγορα κατάλαβαν όλοι ότι δουλειά δεν πρόκειται να γίνει. Κανείς όμως, δεν μπήκε στη διαδικασία να κάνει τον Σαββίδη να το καταλάβει. Η κατάθεση άποψης, έχει κόστος και δημιουργεί ευθύνες.
Οι άνθρωποι που θεωρητικά έχουν την ευθύνη να διαχειριστούν – διοικήσουν την ομάδα, δεν κατάφεραν όχι μόνο να πείσουν τον Σαββίδη ότι εδώ κάτι πάει στραβά, αλλά δεν ήταν σε θέση ούτε με τον ίδιο τον Στέφενς να συνεννοηθούν και να τον κάνουν να αλλάξει ρότα σε κάποια θέματα. Είναι κάτι που συνέβαινε ακόμη και με τον Σάντος ή τον Μπόλονι. Ο κάθε προπονητής αν τον προσεγγίσεις σωστά, έχει το κουμπί του. Ο Στέφενς από ένα σημείο και μετά, έκανε πραγματικά ότι γούσταρε.
Αυτό που έκανε με τον Σαλπιγγίδη πριν τη Λισαβόνα, για παράδειγμα, είναι κάτι που δεν θα συνέβαινε ούτε σε ομάδα ΕΠΣΜ. Ήταν ντροπιαστικό να αφήσει έναν σημαντικό ποδοσφαιριστή εκτός ενός σημαντικού αγώνα, επειδή έβαλε τον εγωϊσμό του πάνω από την ομάδα. Ούτε στην ομάδα του χωριού μου επιτρέπεται να λειτουργεί εγωϊστικά ένας προπονητής. Και τον άφησαν να το κάνει, έστω κι αν δεν συμφωνούσαν.
Η κατάσταση στη λειτουργία της ομάδας είναι εντελώς αρρωστημένη. Ποδοσφαιρική πολιτική δεν χαράσεται (σε 12 μήνες έγιναν 23 μεταγραφές, σχεδόν χωρίς πλάνο και το καλοκαίρι θα γίνουν άλλες τουλάχιστο 10, αφού φύγουν οι μισοί), διοίκηση δεν ασκείται.
Δεν ξέρω αν ευθύνονται αυτοί, που την εκφράζουν ή τους έχει κάνει έτσι η κατάσταση. Το δεύτερο, είναι ένα ενδεχόμενο που δεν πρέπει να αγνοήσουμε.
Κι επειδή ακριβώς είναι αρρωστημένη η λειτουργία της ομάδας, δεν θα αλλάξει τίποτα, ούτε με τον Γεωργιάδη, που το προπονητικό του ανάστημα αυτή την εποχή δεν συνάδει με το διαμέτρημα του καραβιού που αναλαμβάνει. Ο ΠΑΟΚ θα παίξει πολύ καλύτερα με τον Ολυμπιακό την Κυριακή, οι παίκτες θα αποκτήσουν και πάλι ενδιαφέρον και θα κάνουν κάποια καλά ματς, αλλά ο ΠΑΟΚ δεν θα γίνει καλύτερη ομάδα. Θα έχει απλά αναλαμπές.
Πολύ φοβάμαι, ότι έτσι όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, ούτε ο Σάντος (αν τελικώς επιστρέψει) θα μπορέσει να γιατρέψει αυτή την κατάσταση. Οι εποχές έχουν αλλάξει, ο ΠΑΟΚ στον οποίο υπήρχαν μόνο άνθρωποι, που απλώς τον αγαπούσαν, δεν υπάρχει πια.
Μετά την παρωδία του Παγκρήτιου, έβλεπα τον Παναθηναϊκό να κερδίζει 3-0 στο Καραϊσκάκη. Ήταν μια ομάδα, που την χάρηκα. Με 6 εκατομμύρια μπάτζετ (11-12 λιγότερα από τον ΠΑΟΚ), με ακριβότερο παίκτη τον Μπεργκ των 400.000 ευρώ, με έναν νέο προπονητή, που έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ομάδα, με έναν τεχνικό διευθυντή, τον Νταμπίζα, που πάλεψε να τον περάσει λόγω παρελθόντος, αλλά που έδειξε ότι ήταν καλή επιλογή.
Μια ομάδα με παίκτες θεωρητικά μικρού βεληνεκούς, που τρέχουν, πανηγυρίζουν, διαμαρτύρονται όλοι μαζί, που πήγε στο Καραϊσκάκη και ξεφτέλισε την ομάδα που δίκαια παίρνει το πρωτάθλημα τόσο εύκολα.
Μια ομάδα, που είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα του ότι οι ομάδες δεν αγοράζονται, αλλά χτίζονται από ανθρώπους που ξέρουν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Όταν έχουν τα μέσα, απλά θα το κάνουν πιο γρήγορα.
Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή ο Ιβάν Σαββίδης. Μέχρι τότε, απλά θα ξοδεύει.
