Μετά από σχεδόν μια τριετία Σαββίδη, ο κόσμος δεν είναι πια έξαλλος, δεν είναι πια απογοητευμένος. Είναι εξαφανισμένος. Όσο περνάει ο καιρός, οι περισσότεροι αρχίζουν να βρίσκουν άλλα ενδιαφέροντα.
Είναι μεγάλο κατόρθωμα που στον ΠΑΟΚ έπεσαν τόσα λεφτά, κι ο κόσμος έπαψε πια να ασχολείται και να ενδιαφέρεται για την ομάδα. Τα ντόρτια κι οι τριάρες έγιναν συνήθεια, αλλά δεν ασχολείται κανένας.
Το γήπεδο άδειασε, σε λίγο θα αδειάσουν και τα καφέ. Το μοναδικό αθλητικό προϊόν που έμεινε να δίνει ζωή σ΄ αυτή την πόλη, έχει απαξιωθεί και δεν συγκινεί πια.
Όσοι νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ιθαγενείς που θα ξεσηκωθούν και θα τρέχουν σαν τρελοί, μόλις τους δώσουν από ένα καθρεφτάκι, θα απογοητευτούν. Ο κόσμος δεν θα ξαναγυρίσει εύκολα στο γήπεδο.
Όλοι (όσοι ασχολούνται ακόμα) περιμένουν τον νέο τεχνικό διευθυντή, περιμένουν τον προπονητή της νέας σεζόν (προσέξτε μην απογοητευτείτε κι άλλο…), θα περιμένουν πάλι τις μεγάλες μεταγραφές.
Αφήστε όλα αυτά τα… σοβαρά πράγματα στην άκρη, και δώστε λίγο βάση στην υπόθεση Τζαβέλλα.
Σε μια ομάδα απαιτήσεων, που καλοπληρώνει, ένας ποδοσφαιριστής (λες και παίζει στην ομάδα του πατέρα του) καταφέρεται εναντίον του προπονητή του δημόσια. Δεν έχει σημασία αν έχει δίκιο ή όχι. Οι ευρισκόμενοι εντός των τειχών, γνωρίζουν τον βίο και την πολιτεία του καθενός.
Ο προπονητής δηλώνει πως δεν θέλει τον ποδοσφαιριστή και μ΄ αυτόν δεν θα ξαναπαίξει ποτέ (λες και πρόκειται για ομάδα, που του ανήκει).
Η “διοίκηση” (δεν υπάρχει ως έννοια στον ΠΑΟΚ, χρησιμοποιούμε τη λέξη για την οικονομία της συζήτησης), λέει του ποδοσφαιριστή ότι αν βρει ομάδα μπορεί να φύγει κι ο ποδοσφαιριστής προπονείται με την Κ20. Όσο γίνεται αυτό, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για την πολύ καλή δουλειά που κάνει εκεί ο προπονητής της Κ20.
Μετά από κανένα μήνα, η “διοίκηση” καλεί τον ποδοσφαιριστή σε (ντεμέκ) απολογία, άγνωστο τι επικαλείται ο ποδοσφαιριστής, τιμωρείται με ένα (ντεμέκ) πρόστιμο και η ζωή συνεχίζεται.
Μόλις απολύεται ο προπονητής, μέσα σε 24 ώρες ο ποδοσφαιριστής επιστρέφει στην ομάδα και μέσα σε 5 μέρες παίζει και σε παιχνίδι πρωταθλήματος. Άλλοι λένε πως τον επανέφερε ο Γεωργιάδης, με τον οποίο είναι φίλοι κι αυτό δεν είναι κακό, άλλοι ότι τον επανέφερε ο Σαββίδης τζούνιορ, ο οποίος τον θαυμάζει. Ούτε αυτό είναι κακό.
Όποιος και να το έκανε, ίσως θα έπρεπε να ερωτηθεί τι μηνύματα στέλνει μέσα στην ομάδα. Αλλά ποιος θα το σκεφτεί αυτό;
Η περίπτωση του Τζαβέλλα, είναι ενδεικτική της ακυβερνησίας που επικρατεί στον ΠΑΟΚ και της αδυναμίας διαχείρισης ακόμη και απλών θεμάτων. Κι ακόμη και τώρα, κανείς δεν ξέρει τον υπεύθυνο…
Κι εσείς περιμένετε μεγάλο τεχνικό διευθυντή, μεγάλο προπονητή, μεγάλη ομάδα…
Τι σας κάνει άραγε να πιστεύετε ότι στον ΠΑΟΚ υπάρχουν οι άνθρωποι που θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις;
Λυπάμαι, αλλά τίποτα δεν δείχνει ότι θα τα δείτε όλα αυτά. Το μόνο που μπορεί να υπάρχει είναι η προσδοκία, αλλά δεν ξέρω σε τι ακριβώς στηρίζεται αυτή η προσδοκία. Ίσως στα λόγια. Σε τίποτα άλλο.
Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ξεκάθαρη διοικητική δομή, χρειάζεται έναν άνθρωπο που θα έχει τις περγαμηνές για να εκπονήσει ένα πλάνο δημιουργίας ομάδας, με βάση τα “θέλω” της ιδιοκτησίας και θα το υλοποιήσει με τα μέσα, που θα του δοθούν.
Όσο θα υπάρχουν αυτοί οι μπερδεμένοι ρόλοι, η θολούρα, η ασάφεια και αλόγιστη ανακύκλωση, που στο παρελθόν δεν έδωσαν τις απαιτούμενες λύσεις, θα υπάρχουν μόνο απογοητεύσεις.
Υ.Γ.1. Πολύ βολικό αυτό το “για όλα φταίει ο Αναστασιάδης”. Όπως ακριβώς το περσινό “για όλα φταίει ο Στέφενς”. Απλά περσι ο Στέφενς “δεν δούλευε τακτική” κι ήρθε ο Γεωργιάδης τέτοια εποχή να τη δουλέψει, φέτος ο Αναστασιάδης “δεν δούλεψε φυσική κατάσταση” κι ήρθε πάλι ο Γεωργιάδης να τη δουλέψει.
Υ.Γ.2. Μνημειώδης η γραπτή δήλωση του Ιβάν Σαββίδη την Παρασκευή. Δικαίωμά του να θέλει να στηρίξει “τον Γιώργο που θα μας ξανακάνει υπερήφανους” (έστω κι αν δεν θυμόμαστε την προηγούμενη φορά, για να έχει βάση το “ξανά”), αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό της δήλωσης. Το σημαντικό είναι πως δεν φαίνεται να θέλει να συνειδητοποιήσει τους λόγους, που η Τούμπα άδειασε.
Υ.Γ. 3. Στη φωτογραφία, ο Αβραάμ Λίνκολν, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, θα έχετε δει τη φάτσα του πάνω σε τίποτα δολάρια. Είναι αυτός, που είχε πει ότι “μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα”.
