Του Δημήτρη Ιορδανόπουλου
‘Εχοντας ξεπεράσει τα εμπόδια των Γλάντμπαχ, Βιγιαρεάλ, Φιορεντίνα (με νίκες εντός κι εκτός έδρας) και της Ζενίτ στις νοκ-άουτ φάσεις της διοργάνωσης, η Σεβίλλη επικράτησε στον τελικό και επί της Ντνίπρο με 3-2 και κατέκτησε ξανά το Γιουρόπα Λιγκ!
Οι Ανδαλουσιάνοι, με τον χαρισματικό Μόντσι να υπογράφει όλες τις μεταγραφικές της κινήσεις, έχει φτιάξει μια ομάδα με φθηνούς αλλά ποιοτικούς παίκτες. Όλοι τους κόστισαν λίγα χρήματα ή υπέγραψαν ακόμη και ως ελεύθεροι, αλλά συγκροτούν ένα σύνολο το οποίο κανείς δεν εύχεται να βρει μπροστά του. Ο Βάσκος προπονητής της Σεβίλλης, Ουνάι Έμερι, χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά το σύστημα 4-2-3-1, σε όλες τις διοργανώσεις και ανεξαρτήτως έδρας. Η ομάδα του παίζει επιθετικά και σκοράρει με ευκολία αλλά δέχεται και συχνά γκολ, ακριβώς γιατί έχει στο νου της πάνω από όλα να επιτεθεί.
Ο Πορτογάλος Μπέτο είναι σταθερός κάτω από τα γκολπόστ αν και τραυματίζεται συχνά, με αποτέλεσμα να καλείται σε αρκετές περιπτώσεις να υπερασπιστεί την εστία της Σεβίλλης ο νεαρός Σέρχιο Ρίκο, ο οποίος έδειξε πολύ καλά στοιχεία όποτε αγωνίστηκε.
Η αμυντική γραμμή είναι σχετικά αξιόπιστη αλλά τα περισσότερα γκολ τα δέχεται λόγω της επιλογής να επιτίθεται σε όλους τους αγώνες, ακόμη κι αν δεν έχει πραγματικά ανάγκη να σκοράρει. Ο Κόκε σαν δεξί μπακ είναι μάλλον ο κορυφαίος της άμυνας, ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημά της ομάδας είναι στο αριστερό άκρο όπου εμφανίζει κενά, κυρίως όταν παίζει ο Τρεμουλινάς.
Στο κέντρο υπάρχουν παίκτες για να κάνουν παιχνίδι (Μπανέγα, Σουάρες) και για να κόβουν (Κρισόβιακ, Ιμπόρα, Εμπιά). Η κάλυψη του κενού του Ράκιτιτς (ο Κροάτης οδήγησε τη Σεβίλλη στην κατάκτηση του Γιουρόπα πέρσι κι έπειτα πήρε μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα) ουσιαστικά έρχεται από δύο παίκτες. Τον Κρισόβιακ, ο οποίος είναι πολύ αξιόπιστος αμυντικά και τον Μπανέγα που αναλαμβάνει κυρίως το επιθετικό κομμάτι. Η μεσαία γραμμή της Σεβίλλης δέχεται συχνά κάρτες είτε από νεύρα (Μπανέγα ο συνήθης ύποπτος) είτε από σκληρά μαρκαρίσματα (ο Εμπιά είναι ιδιαίτερα δυναμικός), ωστόσο υπάρχουν ισάξιοι αναπληρωματικοί για να καλύπτουν όποιο πρόβλημα προκύψει.
Στα άκρα της μεσοεπιθετικής γραμμής αγωνίζονται οι Βιδάλ (ο πρώην παίκτης του Πανθρακικού χρησιμοποιείται και ως δεξί μπακ όπως έγινε σε μεγάλο μέρος του τελικού με τη Ντνίπρο) και Βιτόλο που δημιουργούν συνεχώς κινδύνους για τις αντίπαλες άμυνες, ενώ υπάρχουν επίσης ο πολύπειρος Ρέγιες και ο δανεικός από τη Μπαρτσελόνα Ντεουλοφέου που παίζει λιγότερο αλλά είναι πολυτέλεια για τον πάγκο.
Στην επίθεση αγωνίζεται ο δεινός σκόρερ Μπακά και χρησιμοποιείται ως αλλαγή ο Γκαμεϊρό σχεδόν σε όλα τα ματς, εκτός από εκείνα στα οποία ο Έμερι θέλει να ξεκουράσει τον Κολομβιανό και κάνει την αντίστροφη αλλαγή. Τέλος, υπάρχει και ο δανεικός από τη Λίβερπουλ, Ιάγο Άσπας, που παίζει σπάνια.
Χωρίς μεγάλο μπάτζετ αλλά με προσεγμένες κινήσεις, οι παράγοντες της Σεβίλλης εχουν κατορθώσει να φτιάξουν μια ομάδα η οποία διεκδικεί την πεντάδα στην Πριμέρα Ντιβιζιόν και την κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ σχεδόν κάθε χρόνο. Από φέτος, η τροπαιούχος ομάδα του Γιουρόπα κερδίζει τη συμμετοχή της στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ. Έτσι, οι Ανδαλουσιάνοι έχοντας πια …τερματίσει το Γιουρόπα Λιγκ κατακτώντας το για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα βουτήξουν πια στα βαθύτερα νερά του Τσάμπιονς Λιγκ, αφήνοντας τη δεύτερη σημαντικότερη διασυλλογική διοργάνωση να θρηνεί για την αποχώρησή τους!
