Μετά το τελευταίο (και δυνατότερο) φιλικό, με αντίπαλο τη Φιορεντίνα, μπορούν να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα για τον φετινό Ηρακλή.
Ομάδα 2014-15
Με την ολοκλήρωση (ίσως να γίνει άλλη μια κίνηση, ίσως και όχι) των μεταγραφών, ο Νίκος Παπαδόπουλος δήλωσε ότι ο Ηρακλής είναι μια έτοιμη και δεμένη ομάδα από την περασμένη σεζόν, οπότε κάθε ένας από τους παίκτες που έρχονται στον σύλλογο να πρέπει να δουλέψει πολύ για να ενταχθεί σε αυτή. Τα φιλικά τον δικαίωσαν, καθώς μόνο ο Κοστίν Λάζαρ από τους “καινούριους” μοιάζει να έχει κερδίσει μια θέση στην ενδεκάδα. Ο Καρλίτος δεν έχει δώσει λόγους ώστε να προτιμηθεί έναντι του Σαραμαντά για το αριστερό άκρο της άμυνας, ο Μακρής είναι ακόμη ανέτοιμος, ο Πέρνις ανεβάζει τον ανταγωνισμό στη θέση “1” με τον Χουάντερσον να παραμένει φαβορί για βασικός, ενώ ο Χαντί ήταν καλός κατά διαστήματα αλλά φάνηκε αγχωμένος και χρειάζεται να αποκτήσει διάρκεια. Τέλος, στην επίθεση ο Περόνε παραμένει ασφαλέστερη επιλογή από τους Βέλλιο και Μπουλούτ. Συμπερασματικά, τα νέα αποκτήματα της ομάδας έδειξαν ότι μπορούν να δώσουν λύσεις, χωρίς να εντυπωσιάζει για την ώρα κανένας τους πλην του Λάζαρ.
Αργό αμυντικό δίδυμο
Φάνηκε σε αρκετούς από τους φιλικούς αγώνες του καλοκαιριού, ιδιαίτερα όμως σε αυτόν με τους “Βιόλα”. Απέναντι σε ταχείς επιθετικούς, παίκτες με καλή τεχνική κατάρτιση και γενικότερα ποδοσφαιριστές κλάσης Καμπιονάτο, η άμυνα των κυανόλευκων πέρασε δύσκολες στιγμές. Μπαρτολίνι και Στάμου δεν έχουν την απαιτούμενη ταχύτητα για τέτοιο επίπεδο, παρά τη προσπάθειά τους να το καλύψουν με την εμπειρία και πείσμα αντίστοιχα. Ούτε η παρουσία του Ζιαμπάρη αλλάζει τα δεδομένα σε αυτόν τον τομέα. Πιθανότατα στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Ηρακλής θα καταφέρει να ελέγξει τις περισσότερες φορές το ψηλό παιχνίδι, ενώ από την άλλη ενδέχεται να αντιμετωπίσει προβλήματα απέναντι σε ομάδες που διαθέτουν γρήγορους επιθετικούς.
Περιθώρια βελτίωσης στη δημιουργία
Την περασμένη σεζόν ο Ηρακλής είχε μια από τις καλύτερες άμυνες στη χώρα. Από την άλλη, σε αρκετούς αγώνες δυσκολεύτηκε στη δημιουργία, κυρίως στο κομμάτι της το οποίο προέρχεται από τα άκρα της επίθεσης. Ο Πασάς καθυστέρησε αρκετά μέχρι να γίνει ουσιαστικός, ο Τσιλιανίδης βοήθησε περισσότερο αγωνιζόμενος στον άξονα. Οι υπόλοιποι εξτρέμ δεν έκαναν τη διαφορά, με τον Κυριακίδη που ήρθε αρχικά από τον πάγκο να εξελίσσεται ως κορυφαία επιλογή και να κερδίζει σταδιακά θέση του βασικού δεξιού χαφ. Στη θέση του δεκαριού ο Ρομάνο έδινε πολλές λύσεις μέχρι το σημείο όπου η κούραση τον “έριχνε”, με τον Τσιλιανίδη ή τον Πουρτουλίδη να αναλαμβάνουν αυτό τον ρόλο για μικρά διαστήματα. Συνολικά, για να ανέβει επίπεδο ο Ηρακλής μοιάζει να χρειάζεται ενίσχυση στο δημιουργικό κομμάτι. Στα άκρα ίσως αυτή έρθει από τον Χαντί, στον άξονα η ομάδα θα βασιστεί στους ίδιους παίκτες με πέρυσι.
Αφεντικό ο προπονητής
Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό ότι ο Ηρακλής είναι ομάδα του προπονητή. Έχει αδυναμίες, ορισμένες μεγάλες και κάποιες μικρότερες, τις οποίες όμως φροντίζει να “κρύψει” ο Νίκος Παπαδόπουλος. Τα γρήγορα πλάγια μπακ και ο ειδικός ρόλος του Ιντζόγλου έχουν ως στόχο να καλύψουν την έλλειψη ταχύτητας στο κέντρο της άμυνας, η ομάδα φτιάχνει φάσεις σε κάθε σημείο του γηπέδου μέσα από συλλογική δουλειά και συνεργασίες, ενώ ο Έλληνας τεχνικός είναι πάντα εκεί για να προσφέρει ουσιαστικά, με φρέσκες ιδέες αλλά και ανάσες αυτοπεποίθησης στους παίκτες του.
