Όσοι παρακολουθούν το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ τον τελευταίο καιρό, έχουν διαπιστώσει ότι η εποχή της… παντοκρατορίας του Φρανκ Άρνεσεν έχει περάσει. Κι αυτό άρχισε να διαφαίνεται, πολύ πριν ο Ιβάν Σαββίδης αποφασίσει να επιστρατεύσει τον Νίκο Βεζυρτζή ως επικεφαλής του αγωνιστικού τμήματος.
Πλέον, αυτό είναι προφανές στην περίπτωση του Γκαλίτσιου. Ήταν μια μεταγραφή που προσπάθησε να κλείσει ο Άρνεσεν, σχεδόν την είχε κλείσει κι αν ήμασταν στο καλοκαίρι, ο Γκαλίτσιος θα ήταν τώρα παίκτης του ΠΑΟΚ.
Ο Γκαλίτσιος δεν είναι παίκτης του ΠΑΟΚ, ο Δανός δεν πέρασε αυτή τη μεταγραφή και αυτό εν ολίγοις οφείλεται ουσιαστικά στον Βεζυρτζή.
Ο τελευταίος διαφώνησε μ΄ αυτή την επιλογή, και μετά απ΄ αυτή τη διαφωνία, αποφασίστηκε να μην προχωρήσει ο ΠΑΟΚ. Ουσιαστικά, έγινε αυτό που ήθελε ο Βεζυρτζής, που θεώρησε ότι τέτοιες μεταγραφές δεν έχουν νόημα, καθώς πρόκειται για παίκτη, που προέρχεται από απραξία, δεν είναι κορυφαία επιλογή, και παίζει σε μια θέση, που υπάρχουν παίκτες.
Σε τελική ανάλυση αποφασίστηκε πως δεν υπάρχει λόγος να δεσμευτεί ο ΠΑΟΚ για ενάμιση χρόνο για έναν παίκτη, που δεν είναι σίγουρο ότι είναι κάτι καλύτερο απ΄ ότι ήδη έχει, και να φορτωθεί άλλες 500.000 ευρώ στο μπάτζετ του για τον επόμενο ενάμιση χρόνο (τόσο θα κόστιζε συνολικά).
Στον ΠΑΟΚ του Σαββίδη, οι 500.000 ευρώ μπορεί να μην φαίνονται τρελό ποσό, αλλά όσοι πιστεύουν ότι ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ έχει λεφτά για πέταμα, κάνουν λάθος.
Η μη απόκτηση του Γκαλίτσιου ήταν ουσιαστικά και το πρώτο ηχηρό μήνυμα στον Άρνεσεν ότι δεν είναι πια το αφεντικό στο κομμάτι των μεταγραφών. Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος το είχε καταλάβει προ πολλού, τώρα απλά το διαπίστωσε και στην πράξη.
Μέσα από την ιστορία με τον Γκαλίτσιο, αυτός που έχασε πόντους ήταν ο Άρνεσεν, κι αυτός που κέρδισε, ήταν ο Βεζυρτζής.
Έχουν – δεν έχουν σημασία όλα αυτά, θα πρέπει να τα καταγράψουμε, γιατί μπορεί να λειτουργησουν ως μπούσουλας και για το κοντινό μέλλον.
