Σήμερα κλείνουν 17 χρόνια από την… άλωση της Προύσας και οι πρωταγωνιστές εκείνης της επιτυχίας έχουν τιμητική τους. Προπονητής εκείνης της ομάδας ήταν ο Λευτέρης Σούμποτιτς (που αυτή τη στιγμή εργάζεται στο Λίβανο), ο οποίος παραχώρησε συνέντευξη στον Arena FM 89,4.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε:
Για τα συναισθήματα του όταν θυμάμαι την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού στην Προύσα: «Όπως είχε πει και ο Πάρης Καλημερίδης στην μετάδοση συγκίνηση και ξανά συγκίνηση όταν ακούω και θυμάμαι αυτές τις στιγμές».
Για το γεγονός πως δεν βρέθηκε στην γιορτή του Άρη και του Γκάλη: «Να είμαι ειλικρινής, την πρώτη φορά με τον Νίκο έπαιξα το παιχνίδι στα πλέι οφ και δεν μπόρεσα. Στην γιορτή του Άρη δεν με κάλεσε κανείς αλλά και να με καλούσε δεν θα μπορούσα γιατί στο Λίβανο παίζουμε κάθε τρία παιχνίδια επειδή άργησε να ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Η καρδιά μου βέβαια ήταν εκεί».
Για την επιτυχία στην Προύσα: «Είναι ωραία να θυμόμαστε κάθε χρόνο την ιστορία. Ήταν ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι και μια πολύ μεγάλη επιτυχία μετά από και το πρώτο ματς που είπαν πως δεν σηκώνουμε το τρόπαιο. Στην Θεσσαλονίκη όλοι ασχολούνται με τον Άρη και το μπάσκετ και ο εγωισμός έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Είδαμε τους Τούρκους που πανηγυρίζανε και είχαν στα μπαλκόνια σημαίες και μπαλόνια δύο – τρεις ώρες πριν και ξύπνησε ο εγωισμός. Θα με κερδίσεις πρώτα και μετά θα πανηγυρίσεις. Είχαμε παίκτες νικητές που ήταν απλήρωτοι και κανένας δεν είχε Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ήταν ευκαιρία γιατί κάποιοι ήταν και σε μεγάλη ηλικία. Όλοι οι παίκτες τα έδωσαν όλα και είχαμε πολύ ωραία ομάδα. Είχαμε δουλέψει πολύ καλά και ζούσαμε σαν οικογένεια ακόμα και εκτός γηπέδου».
Για το τέλος της Αυτοκρατορίας του Άρη: «Το τέλος ήταν στο Τορίνο που έπαιξε ο Παναγιώτης αλλά όχι ο Γκάλης και εγώ. Τότε ήταν το τέλος της Αυτοκρατορίας. Υπήρχε γενιά που μπορούσε να συνεχίσει τις επιτυχίες αλλά δεν υπήρχαν χρήματα. Μεγάλωσαν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός οικονομικά. Ο Άρης θέλει κάποιον να το σπρώξει οικονομικά γιατί είναι Άρης και δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ. Δεν έχει κάνει ο Άρης μόνο φιλάθλους για αυτόν αλλά γενικότερα για το μπάσκετ. Πήραμε το Ευρωπαϊκό, μετά η Ελλάδα πήρε το Ευρωπαϊκό και στην Εθνική. Τότε ήρθε το μπάσκετ γιατί υπήρχε μόνο το ποδόσφαιρο. Ο κόσμος του Άρη και της ΑΕΚ ξέρουν το μπάσκετ. Αυτοί ξέρουν το περισσότερο μπάσκετ στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν ιστορία. Με συνεχόμενες νίκες και ιδιαιτέρα ο Άρης με τα πρωταθλήματα. Η Θεσσαλονίκη είναι μικρή πόλη και όλοι ασχολούνταν με το μπάσκετ».
Για την σημερινή κατάσταση του Άρη: «Βλέπω όλα τα ελληνικά προγράμματα και παρακολουθώ καθημερινά. Η διοίκηση του Άρη αξίζει συγχαρητήρια γιατί ανέλαβε την ομάδα με χρέη, τίμησε τον Γκάλη και έδωσε το όνομα του στο Παλέ κάτι που όλοι ξέρουμε γιατί δεν γινόταν παλαιότερα. Δεν ήθελαν κάποιοι να κάνουν κουμάντο άνθρωποι από την δική μας γενιά επειδή ήθελαν να κάνουν τις λαμογιές τους. Θέλανε να κάνουν κουμάντο και αν ήταν κάποιος από εμάς δεν θα μπορούσαν. Εγώ όταν ήρθα να βοηθήσω την ομάδα ούτε ζήτησα λεφτά ούτε τίποτα. Ήταν κατάντια, με την κάθαρση των ανθρώπων που κατέκλεψαν τον σύλλογο ξεκινάει μια νέα εποχή και για αυτό νιώθω αισιόδοξος».
Για την σημασία του Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ: «Ήταν φοβερές στιγμές και ήμουν συγκινημένος που τα έβλεπα. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης ήταν σημαίες του Ελληνικού μπάσκετ. Ο Γκάλης άλλαξε την ροή του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ήμουν στην Αθήνα και έπαιζε ο Άρης και όταν είχαν συναντήσει έναν ταξιτζή μου είχε πει πως δεν έβρισκε πελάτη να πάρει. Επίσης, θέλω στο μέλλον να γίνει μια εκδήλωση και να μπούμε πέντε – έξι από τα άτομα που κάναμε την επιτυχία και θα ήθελα να είναι δίπλα ο Φιλίππου, ο Ρωμανίδης, ο Δοξάκης, Λυπηρίδης, ο Μισούνοφ και όλοι αυτοί που δοξάσανε την ομάδα και έκαναν τις μεγάλες επιτυχίες».
Για την χημεία που υπήρχε στην ομάδα: «Ήμασταν πολύ καλή ομάδα αλλά και πολύ καλοί φίλοι μεταξύ μας. Η χημεία μας ήταν φοβερή. Ως προπονητής πάντα δούλευα στην χημεία. Ήμασταν σαν οικογένεια και αδέρφια. Αυτό βοήθησε στις δύσκολες στιγμές και πιστεύω αυτό έμεινε στον Άρη. Ο Άρης πάντα ήταν μια οικογένεια με μια βαριά φανέλα».
