Ήρθαν για λίγο, αλλά… κάπως έτσι ξεκινούν όλα. Η φαμίλια Σνάουτσνερ ρίζωσε στη Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ και είναι πλέον… πολύ ΠΑΟΚ!
Μετά από 15 χρόνια στην Θεσσαλονίκη, θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για μια… τυπική ελληνική οικογένεια. Η FORZA ξεφυλλίζει το άλμπουμ της οικογενειακής ευτυχίας του Μίροσλαβ Σνάουτσνερ με την βοήθεια της οικοδέσποινας του σπιτιού, Πατρίτσια.
Το 2003 πήραν την απόφαση να “μετακομίσουν” στην χώρα μας για λογαριασμό του Ηρακλή. Για την ακρίβεια, η απόφαση ανήκε στον “Μίρο”, ο οποίος προκειμένου να μην αποχωριστεί την καλή του, επέλεξε την Ελλάδα. Εκεί τον ακολούθησε χωρίς δεύτερη σκέψη η Πατρίτσια, η οποία χρόνια μετά δηλώνει πως ο ΠΑΟΚ έγινε η ζωή τους, μια ζωή που ολοκληρώθηκε με την γέννηση των Λέων και Μαξιμίλιαν που βρίσκονται στα “χνάρια” του μπαμπά τους και φορούν την φανέλα του ΠΑΟΚ και ήδη για τον Μαξ, τον μεγάλο, ακούγονται μόνο και πολύ καλά λόγια!
-Πατρίτσια, πως πέρασαν αυτά τα 15 χρόνια που βρίσκεστε στην Ελλάδα;
«Γρήγορα. Καταρχάς, ήρθαμε για έναν χρόνο. Ο Μίρο υπέγραψε συμβόλαιο για δύο χρόνια και εμείς λέγαμε… εντάξει έναν χρόνο θα μείνουμε και θα δούμε και τελικά είμαστε 15 χρόνια στην Ελλάδα»
-Όταν σου είπε ο Μίρο, ότι φεύγουμε Ελλάδα την πρώτη φορά, τι σκέφτηκες; Τι ήξερες για την Ελλάδα;
«Μαζί το σκεφτήκαμε. Ξέραμε ότι τελειώνει το συμβόλαιό του στην Πολωνία και είχε αρκετές προτάσεις. Μπορούσαμε να μείνουμε στην Πολωνία, αλλά και να πάμε στο εξωτερικό. Από την Ελλάδα, ήρθε πρόταση από τον Ηρακλή. Εγώ του είπα, αν διαλέξει Πολωνία, δεν θα πάω μαζί του για να τελειώσω τις σπουδές μου, αν πας στο εξωτερικό όμως, θα έρθω, για να είμαστε μαζί. Και για να είμαστε μαζί, ο Μίρο αποφάσισε να υπογράψει στον Ηρακλή. Αυτός ήταν ο λόγος που διάλεξε Ελλάδα»
-Πως είναι η ζωή δίπλα σε έναν ποδοσφαιριστή;
«Εγώ δεν ξέρω άλλη ζωή. Από την αρχή έτσι ήταν και το συνήθισα και ούτε σκέφτομαι πως μπορεί να είναι αλλιώς. Κάποια πράγματα δεν μου αρέσουν, κάποια τα δέχομαι και κάποια τα συνήθισα. Το δύσκολο είναι όταν φτάσεις σε φάση να έχεις παιδιά. Γιατί όταν έχεις παιδιά, δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου πρώτα, αλλά σκέφτεσαι τα παιδιά σου και τι είναι καλύτερο για αυτά. Το ότι δεν φύγαμε από την Ελλάδα έχει να κάνει με τα παιδιά, τα παιδιά δεν ήθελαν να φύγουμε. Για εμένα είναι δύσκολο γιατί είμαι μακριά από την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Εγώ δεν έχω άλλη οικογένεια εδώ»
“Είμαστε εδώ κάθε χρόνο για έναν… χρόνο”
-Όταν ήρθατε τον πρώτο χρόνο στην Ελλάδα, πιστεύατε ότι θα φύγετε σύντομα;
«Να σου πω την αλήθεια εγώ πίστευα πως θα γυρνούσαμε στην Πολωνία. Ο πρώτος χρόνος στην Ελλάδα πέρασε πολύ γρήγορα. Δεν είχαμε παιδιά, ήμασταν μικροί. Στην Ελλάδα πριν 15 χρόνια ήταν και αλλιώς τα πράγματα. Ήταν πάρα πολύ ωραία. Είχαμε και πολλούς φίλους και περνούσαμε καλά, μου άρεσε»
-Τότε δεν φανταζόσουν ότι θα έμενες άλλα 14 χρόνια…
«Όχι. Εμείς είμαστε εδώ κάθε χρόνο για… έναν χρόνο. Όταν είσαι γυναίκα ποδοσφαιριστή, προπονητή δεν σκέφτεσαι μακροχρόνια, σκέφτεσαι για έναν χρόνο. Αν με ρωτούσες πριν από δύο – τρία χρόνια, ίσως και να σκεφτόμασταν να φύγουμε. Τώρα τα παιδιά -αν τα ρωτήσεις- δεν θέλουν να φύγουν. Τα παιδιά γεννήθηκαν εδώ και δεν έζησαν ποτέ στην Πολωνία. Εγώ και ο Μίρο είμαστε Πολωνοί και τα παιδιά μας που γεννήθηκαν εδώ, είναι ξένοι. Γιατί στην Ελλάδα λένε ότι είναι Πολωνοί και στην Πολωνία ότι είναι Έλληνες. Πιο μετά ας αποφασίσουν τι νιώθουν και τι είναι μέσα τους»
– Κοιτώντας αυτά τα χρόνια, ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές στην Ελλάδα;
«Τα πάντα έχουν να κάνουν με την οικογένεια. Τα Χριστούγεννα δεν μπορούσα να φύγω και να αφήσω τον Μίρο μόνο του εδώ. Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι όλοι είναι εκεί στην πατρίδα σου και σε περιμένουν. Η άλλη δυσκολία έχει να κάνει με θέματα υγείας. Θυμάμαι μια παραμονή πρωτοχρονιάς, που ο μικρός αρρώστησε και κάναμε αλλαγή χρόνου στο νοσοκομείο. Ο Μίρο πήγαινε στην προπόνηση και μετά μου έφερνε τον Μαξ στο νοσοκομείο. Δεν ήθελα να πάρω την μαμά μου, να της πως τι συμβαίνει για να μην την στεναχωρήσω»
Μίρο… το καλύτερο παιδί
-Πως θα περιέγραφες τον Μίρο ως άνθρωπο;
«Είναι πάρα πολύ καλό παιδί. Δεν νομίζω να έβρισκα κάτι καλύτερο από τον Μίρο. Μοιάζει πολύ με τον μπαμπά μου και ξέρεις, λένε ότι διαλέγεις τον άντρα σου με βάση τον μπαμπά σου, έτσι διάλεξα και εγώ. Είναι καλός, μας σκέφτεται και μας προσέχει. Δεν αποφασίζει μόνος του, μιλάμε πριν πάρει τις αποφάσεις του»
-Και γι΄ αυτό εισέπραξε και αγάπη από την οικογένεια του ΠΑΟΚ…
Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Ο Μίρο δεν είχε ποτέ με κανέναν πρόβλημα. Είναι ήρεμος, ακόμη και μετά από ντέρμπι, μεγάλα παιχνίδια, γυρνούσε στο σπίτι και ήταν ο Μίρο, δεν άλλαζε κάτι στην συμπεριφορά του».
-Προτιμάς τον Μίρο ως ποδοσφαιριστή ή ως προπονητή;
«Τον προτιμώ ως ποδοσφαιριστή, γιατί παίζεις τον αγώνα σου και μετά γυρνάς στο σπίτι. Τώρα ως προπονητής, ασχολείται από το πρωί, ετοιμάζει πράγματα, κάνει προπόνηση, γράφει πράγματα, ξανά και ξανά».
“Ο ΠΑΟΚ είναι η ζωή μας…”
-Ο ΠΑΟΚ τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;
«Πολύ μεγάλο ρόλο. Η πρώτη ομάδα, που μας έφερε στην Ελλάδα ήταν ο Ηρακλής και υπάρχει μια συμπάθεια, αλλά με τον ΠΑΟΚ είναι αλλιώς. Θέλω να πηγαίνω στην Τούμπα να βλέπω τον ΠΑΟΚ κι όταν έπαιζε ο Μίρο, έλεγα πρέπει να πάω να τον δω να παίζει για τον ΠΑΟΚ. Τι είναι ο ΠΑΟΚ για εμάς, δεν μπορώ να το εξηγήσω, είναι η ζωή μας. Τα παιδιά είναι ΠΑΟΚ, είναι στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ και μου ζητάνε να πάμε στο γήπεδο. Είναι φυσιολογικό να θέλουν να πηγαίνουν στην Τούμπα. Με τον μεγάλο πήγαμε και στον Βόλο που πήραμε το Κύπελλο».
Πατρίσια εν δράσει…
Το να κλείσεις έναν κύκλο για να ανοίξεις τον επόμενο, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι και στην περίπτωση των ποδοσφαιριστών το πράγμα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο όταν αποφασίζουν να “κρεμάσουν” τα παπούτσια τους. Οι παίκτες κάνουν λόγο για την πιο ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα τους, η απόφαση της μετάβασης σε μια άλλη… ζωή, σε μια άλλη καθημερινότητα. Έτσι και για τον Μίρο. Δεν ήταν εύκολο μέχρι να πάρει στα χέρια της την κατάσταση η κ. Σνάουτσνερ…
-Πως περάσατε την μετάβαση από τον ποδοσφαιριστή Μίρο στον προπονητή;
«Όταν “κρέμασε” τα παπούτσια του και ήρθε ο Σεπτέμβριος, τα παιδιά ξεκίνησαν σχολείο, διάφορες δραστηριότητες και ο Μίρο για δύο μήνες, επειδή είναι και φαν των video games, κλεινόταν σε ένα δωμάτιο και έπαιζε playstation μέχρι τις δύο, που γυρνούσαν τα παιδιά και γινόμασταν πάλι κανονική οικογένεια. Ήξερα ότι θέλει να γίνει προπονητής. Έτσι και εγώ πήρα κάποια τηλέφωνα και γύρισα του είπα «Νοέμβριο πρέπει να πας στην Πολωνία, ξεκινάς στην σχολή προπονητών». Έτσι πήγε και πήρε το δίπλωμά του. Είχα συνηθίσει ως παίκτης να λείπει Τετάρτη – Κυριακή και μετά τον είχα όλη μέρα στο σπίτι, δεν το είχα συνηθίσει και έτσι κανόνισα να πάρει το δίπλωμα προπονητή (σ.σ. γελάει)»
“Δεν ξέρω αν θέλουν να γίνουν τα παιδιά μου ποδοσφαιριστές”
Η κουβέντα δεν θα μπορούσε παρά να στραφεί και στη νέα γενιά… Σνάουτσνερ, οι οποίοι αποδεικνύουν στην πράξη πως το μήλο πέφτει κάτω απ΄ τη μηλιά. Παιδιά των ακαδημιών του ΠΑΟΚ, μαθαίνουν τα μυστικά της μπάλας σε μια θέση που έχουν την ευκαιρία να την γνωρίζουν και από πρώτο χέρι, από τον Μίρο. Κι ας διαφωνεί η μαμά…
-Σε ποιον μοιάζουν οι γιοι σας σαν χαρακτήρες;
«Ο μικρός, ο Λέων μοιάζει στον Μίρο είναι ήρεμος και δεν μιλάει πολύ. Ο μεγάλος, ο Μαξιμίλιαν δυστυχώς μοιάζει σε εμένα (σ.σ. γέλια)»
-Το να γίνουν ποδοσφαιριστές το σκέφτεσαι σαν μαμά;
«Πηγαίνουν στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, αλλά εγώ θέλω να είναι χαρούμενοι στην ζωή τους και να κάνουν αυτό που θέλουν. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γίνουν ποδοσφαιριστές, γιατί είναι δύσκολο επάγγελμα. Θα προτιμούσα να είναι σε μια πιο… νορμάλ δουλειά, γιατί η δουλειά του ποδοσφαιριστή δεν είναι… Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Ούτε ο Μίρο δεν το σκέφτεται. Τώρα, που δουλεύει σαν προπονητής, δεν μου αρέσει, γιατί τα βλέπει πιο αυστηρά και για εμένα δεν είναι έτσι… Είναι ακόμη μικρά τα παιδιά. Εμένα δεν μου αρέσει να κρίνει γενικά μικρά παιδιά…»
ΜΙΡΟΣΛΑΒ ΣΝΑΟΥΤΣΝΕΡ
Ένας… συνεπής εργάτης
Ήταν καλοκαίρι του 2003, όταν ο Μίροσλαβ έπαιρνε τον δρόμο για την Ελλάδα, μαζί με την Πατρίτσια. Άφησε την Κατοβίτσε, στην οποία έπαιξε τέσσερα χρόνια, έχοντας ξεκινήσει από τις ακαδημίες της, για να συνεχίσει την καριέρα του στον Ηρακλή.
Μετά από τέσσερα χρόνια στους κυανόλευκους, ο Σνάουτσνερ ήταν το καλοκαίρι του 2007 η πρώτη μεταγραφή της διοίκησης Ζαγοράκη, που μόλις είχε αναλάβει τον ΠΑΟΚ.
Στην Τούμπα έμεινε πέντε χρόνια, έπαιξε άλλο ένα χρόνο στη Βέροια και το καλοκαίρι του 2013 κρέμασε τα παπούτσια του.
Αφού πήρε το δίπλωμα προπονητή, ο Σνάουτσνερ ξεκίνησε από τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ. Ανέλαβε την Κ16 και γρήγορα πήγε δίπλα στον Ίβιτς, βοηθός του στην Κ20. Μαζί ανέβηκαν και στην πρώτη ομάδα, όταν τον Μάρτιο του 2016 ο Ίβιτς διαδέχτηκε τον Τούντορ.
Ο Σνάουτσνερ έμεινε στην πρώτη ομάδα μετά την αποχώρηση του Ίβιτς, ήταν στο τημ του Στανόγεβιτς κι όταν ο Σέρβος απολύθηκε στις αρχές Αυγούστου, ο Μίρο επέστρεψε στην Κ20, ως βοηθός του Γκαρσία, πλέον.
Όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν 15 πια, το όνομά του έγινε συνώνυμο της… συνέπειας. Πάντα μακριά από τα φώτα, αλλά πάντα συνεπής στους ρόλους, που αναλάμβανε! Είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής…
ΠΗΓΗ : FORZA
