Το προηγούμενο ΠΣΚ πήγα στη Γερμανία. Συμβαίνει μια φορά το χρόνο, καμιά φορά και δύο. Πήγαμε με τον γιο μου να χορτάσουμε μπάλα!
Την Παρασκευή είδαμε Σάλκε – Ουνιόν Βερολίνου, μαζί με άλλους 61.000, εκ των οποίων οι 4.800 ήταν οπαδοί της Ουνιόν, που ήρθαν από το Βερολίνο, εργάσιμη μέρα.
Το Σάββατο είδαμε Κολωνία – Άουγκσμπουργκ, sold out κι αυτό με 49.200 κόσμο.
Την Κυριακή είδαμε Γκλάντμπαχ – Φράιμπουργκ, μαζί με άλλους 51.000, σε γήπεδο 54.000 θέσεων.
Καθίσαμε περίπου στο «κόρνερ» και στα τρία γήπεδα, πλήρωσα 41 ευρώ εισιτήριο στη Σάλκε (από τα ψιλοακριβά εισιτήρια), 33 ευρώ στην Κολωνία (μέση τιμή) και 19,90 ευρώ στην Γκλάντμπαχ (φτηνό). Για να κάνετε τους υπολογισμούς, τι τζιράρουν οι ομάδες…
Μπήκαμε σε φοβερά γήπεδα, και τα τρία διανύουν τη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους. Της Σάλκε χτίστηκε το 2001, της Γκλάντμπαχ και της Κολονίας το 2004. Γήπεδα, που ντρέπεσαι να μπεις μέσα, χωρίς να σκουπίσεις τα παπούτσια σου!
Και στα τρία παιχνίδια, είχε φοβερή ατμόσφαιρα. Οι Γερμανοί δεν το έκαναν θέατρο, όπως οι Άγγλοι, γιατί -κόντρα στις επιταγές της ΟΥΕΦΑ- κράτησαν το πέταλο των ορθίων, όπου πηγαίνουν οι φανατικοί με φτηνό εισιτήριο και κάνουν ατμόσφαιρα, όντας μέρος του θεάματος. Στα γήπεδα υπήρχαν οπαδοί και των δύο ομάδων (μέρος του θεάματος), ακόμη και στην ίδια κερκίδα, κάτι που είναι φυσιολογικό. Στην Ελλάδα το φυσιολογικό, είναι αντικείμενο συζήτησης!
Είδαμε ματσάρες με ένταση, είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο, πολλά γκολ, με τη μπάλα να πηγαίνει από τη μια εστία στην άλλη με γρήγορο ρυθμό, και στα τρία παιχνίδια. Παίζεται ποδόσφαιρο μια ταχύτητα πάνω από το δικό μας.
Στη Γερμανία το ποδόσφαιρο είναι μια βιομηχανία, που παράγει χρήμα.
Τα τελευταία 20 χρόνια έχουν φτιάξει σχεδόν όλες οι ομάδες καινούρια γήπεδα, τελευταία έμεινε η Φράιμπουργκ, που θα μπει τον Σεπτέμβριο στο καινούριο.
Αναβάθμισαν το προϊόν τους, αφήνουν τον ανταγωνισμό να δουλέψει, μπορεί να κερδίσει ο καθένας τον καθένα, δεν ξέρει κανείς τα ονόματα των διαιτητών (εμείς ξέραμε τους δύο από τους τρεις, γιατί έχουν παίξει ελληνικά ντέρμπι!), έφεραν καλό και εύπορο κόσμο στο γήπεδο, το οποίο έκαναν φιλικό για όλους, έχουν αυξήσει τους τζίρους (τα τηλεοπτικά έσπασαν το φράγμα του ενός δισ. ευρώ το χρόνο), βγάζουν πολλά λεφτά και περνάνε όλοι ωραία.
Στα γήπεδα δεν ακούσαμε μπινελίκια, δεν είδαμε αγριεμένο πρόσωπο, δεν κάπνιζε κανείς δίπλα μας, οι τουαλέτες δεν μύριζαν τουαλέτα.
Σε σέβονται, τους σέβεσαι, αυτό είναι όλο. Από αυτό ξεκινούν όλα κι αν δεν το μάθεις μικρός, δύσκολα το μαθαίνεις μεγάλος.
Περάσαμε φανταστικά, το απολαύσαμε κι επιστρέψαμε, με την ελπίδα να το ξανακάνουμε στην πρώτη ευκαιρία.
Στην επιστροφή, σκεφτόμουν γιατί πρέπει να μπαίνουμε σε αεροπλάνο και να πηγαίνουμε στη Γερμανία για να απολαμβάνουμε το ποδόσφαιρο, όπως πραγματικά πρέπει να είναι!
Η απάντηση κάτω…
ΕΜΕΙΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ
Στην Ευρώπη, το ποδόσφαιρο αναπτύχθηκε τα τελευταία 20 χρόνια, όταν άρχισε να μπαίνει σ΄ αυτό το πολύ χρήμα, για να φέρει περισσότερο χρήμα.
Αυτές τις δύο δεκαετίες, εμείς τις χάσαμε. Αυτά τα χρόνια, που στην Ευρώπη έχτιζαν καινούρια γήπεδα και ένα άλλο ποδοσφαιρικό προϊόν και δημιουργούσαν συνθήκες για να μπουν κεφάλαια και υγιή επιχειρηματικά σχήματα σ΄ αυτό, για να συνεχίζει να εξελίσσεται και να πιάνει μεγάλους τζίρους, το δικό μας ποδόσφαιρο έπεφτε θύμα των παραγκών και του φαταουλισμού.
Εμείς δυστυχώς το χάσαμε το τρένο. Την εποχή που οι άλλοι προχωρούσαν, εμείς βλέπαμε όλους τους περίεργους να καταστρέφουν το ποδόσφαιρο, να το πηγαίνουν πίσω αντί για μπροστά, για να εξυπηρετήσουν άλλα συμφέροντα, ξένα προς το ποδόσφαιρο.
Η μάχη με τον φαταουλισμό, δυστυχώς, δεν έχει τελειώσει. Μαίνεται ακόμη.
