Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία της ζωής του Μάρκο Ντέβιτς που όπως όλα δείχνουν θα αποτελέσει σύντομα ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ. Η ζωή του Σέρβου φορ δεν ήταν εύκολη και την ιστορία του την ξετυλίγει στο sdna.gr ο Σωτήρης Μήλιος…
Διαβάστε την…
Μερικές φορές θα ευχόταν να μην ακούει κι αυτός. Να είναι ευτυχισμένος στον δικό του βουβό κόσμο. Να μην ακούει σφαίρες να σφυρίζουν. Να μην ακούει βόμβες να σκάνε. Σειρήνες να ουρλιάζουν. Να είναι κλεισμένος σε ένα βαθύ πέπλο σιωπής. Όπως οι δύο του γονείς: “Δεν ήταν εύκολα.
Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν κωφάλαλοι και θυμόμαστε όλοι καλά ότι η κατάσταση στις αρχές των 90’s δεν ήταν εύκολη στην χώρα μου. Όταν είσαι μικρό παιδί, είναι φυσιολογικό να θέλεις τα πάντα. Οι γονείς μου όμως δεν είχαν λεφτά να μου πάρουν αυτά που ζητούσα.”.
Αυτό το καταδικασμένο σε σιωπή σπιτικό στο Βελιγράδι ήταν συνάμα γεμάτο φωνές. Όχι χαράς: “Ο θείος μου ο Ντράγκαν έπαιξε μεγάλο ρόλο στην διαπαιδαγώγηση μου. Αυτός με μεγάλωσε. Ζούσαμε όλοι σε ένα διαμέρισμα: παππούς, γιαγιά, εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο θείος και η γυναίκα του.
Η Σούπερ Γιαγιά Νταρίνκα ήταν ο αρχηγός του σπιτιού. Αυτή έκανε τα πάντα. Μας γέμισε αγάπη. Κάθε φορά που την σκέφτομαι, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Έφτασε τα 81 της, όμως νιώθει πολύ μικρότερη”, έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Μάρκο. Από πολύ μικρός έμαθε πως τίποτα στην ζωή δεν χαρίζεται.
Πρέπει να παλεύεις για να το αποκτήσεις. Δεν θα ξεχάσει ποτέ, πως μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν να πουλάει παγωτά σε άλλα παιδάκια που είχαν. Αυτός, απλώς κοιτούσε. Και δούλευε.
Δεν του δόθηκε τίποτα έτοιμο. Δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη ομάδα. Δεν τον πρόσεξε ποτέ κανείς μεγάλος σύλλογος. Κανένας κυνηγός ταλέντων δεν ήρθε να τον ψάξει. Γι’ αυτό και θυμάται ένα-ένα τα ονόματα των ανθρώπων που τον βοήθησαν. Από τον Μίλαν Τόντιτς, τον Νεμπόισα Τζούριτς και τον Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς στα τσικό της Ζβέζνταρα (τοπική ομάδα του Βελιγραδίου), τον παλιό του προπονητή Μπράνισλαβ Τρογιάνοβιτς. Δεν ήταν ποτέ του το μεγάλο ψάρι. Ήταν ένας παίκτης σαν όλους τους άλλους, που μετά από μία ανώνυμη καριέρα στην Ζβέζνταρα, την Ζελέζνικ, την Ραντνίτσκι και την Βόζντοβατς, μπήκε σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το… άγνωστο.
Κάπως έπρεπε να ζήσει την οικογένεια του: “Προσγειώθηκα στο Κίεβο. Το Λουτσκ δεν είχε αεροδρόμιο. Τα πάντα ήταν παγωμένα. Μπορεί και να είχε 20 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Δεν ήξερα που είμαι. Ήμουν εντελώς μόνος, χωρίς κανέναν δίπλα. Πρέπει να ταξίδεψα άλλες 6 ή 7 ώρες με το λεωφορείο. Ήταν σκοτάδι. Θυμάμαι ότι είδα κάπου ότι είχε -17! Μπήκα σε ένα μικρό δωμάτιο, πήρα ένα χαρτί και στυλό και μου είπαν να υπογράψω. Δεν είδα καν τι υπέγραψα!”.
Στα 22 του ο Μάρκο Ντέβιτς αφήνει το πατρικό του στο Βελιγράδι για να πάει στην Βόλιν Λουτσκ. Για πρώτη του φορά κατάλαβε πως ήταν να ζεις καταδικασμένος σε μία σιωπή: “Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Πολύ δύσκολες. Είχα συνηθίσει η γιαγιά να κάνει όλες τις δουλειές. Να μαγειρεύει, να πλένει, να με προσέχει. Ήμουν προπόνηση-σπίτι. Δεν είχα κανένα να μιλήσω. Μετά από τις πρώτες 4-5 μέρες, έσπασα. Γύρισα σπίτι και άρχισα να κλαίω. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω. Αμέσως όμως θυμήθηκα τον θείο μου. Τα παγωτά που πουλούσα. Σκέφτηκα ότι με 100 ή 200 μάρκα στην τσέπη δεν θα ήταν και τόσο άσχημα. Δεν ήξερα καν τι νόμισμα είχα στην τσέπη μου. Νόμιζα ότι ήταν μάρκα! Αποφάσισα να μείνω διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συνεισφέρω στην οικογένεια μου. Αποδείχθηκε ότι έκανα το σωστό”.
Μέχρι εκείνη την ημέρα, ο Μάρκο Ντέβιτς δεν ήταν παρά ένας αεράτος εξτρέμ, με χαίτη λασπωτήρα, που έβλεπε με τα κυάλια την αντίπαλη περιοχή. Ο καλός του άγγελος λέγεται Μίρον Μάρκεβιτς. Αυτός εισηγήθηκε την μεταγραφή του στην Μέταλιστ μετά από ένα χρόνο (2006) και είδε πάνω του στοιχεία από ένα σιωπηλό εκτελεστή. Τον βάφτισε επιθετικό και… αυτό ήταν
Σήμερα, ο Μάρκο Ντέβιτς είναι κάτοχος από ένα σωρό ρεκόρ. Είναι ακόμα πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μέταλιστ με 96 γκολ. Είναι μέλος στο κλειστό κλαμπ “Όλεγκ Μπλαχίν” έχοντας σκοράρει τριψήφιο αριθμό τερμάτων (115), βγήκε μία φορά πρώτος σκόρερ (2007-08), κι άλλη μία παίκτης της χρονιάς σύμφωνα με ψηφοφορία της εφημερίδας “Sport Express” (2010), μα το σημαντικότερο: έγινε σημαία μιας ομάδας που από ανυπόληπτη δύναμη τα έβαλε στα ίσα με τα θηρία (Σαχτάρ Ντόνετσκ, Ντιναμό Κιέβου), αμφισβητώντας ανοιχτά την κυριαρχία τους.
Ένα από τα μεγάλα του παράπονα είναι πως ποτέ του δεν έλαβε μία πρόσκληση από την Εθνική Σερβίας. Ως εκ τούτου αποδέχθηκε την ουκρανική υπηκοότητα, έγινε ο πρώτος… νατουραλιζέ που παίζει στην Εθνική, ο πρώτος γενικά που κάνει χατ-τρικ με την φανέλα της (συνολικά έχει 35 συμμετοχές και 7 γκολ) και μία παρουσία στο πρόσφατο Euro 2012, όπου το αμφισβητούμενο γκολ του απέναντι στην Αγγλία υποχρέωσε την ΦΙΦΑ να αποδεχθεί πλήρως την goal-line technology.
Έχει κι ένα άλλο παράπονο. Η αγαπημένη του ομάδα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για αυτόν: “Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, όπου όλοι υποστήριζαν την Παρτίζαν. Πήγαινα κι εγώ φανατικά στο γήπεδο. Σαν 16χρονο παιδί έκανα κι εγώ τις… βλακείες μου κι έτρεχα μετά να γλιτώσω από την αστυνομία. Ελπίζω κάποια στιγμή να φορέσω την φανέλα της”, έλεγε. Ο ίδιος γνωρίζει την σχέση Παρτίζαν-ΠΑΟΚ. Για τους καλά μυημένους στην ιστορία της μετακίνησης του στον ΠΑΟΚ, ένας καλός… Παρτιζάνος έβαλε το χεράκι του να φέρει τις δύο πλευρές πιο κοντά.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον λατρέψει ο Άγγελος Αναστασιάδης. Είναι διαβασμένος (έχει πτυχίο φοροτεχνικού), είναι οικογενειάρχης (παντρεμένος με την Μιλίτσα και πατέρας της δίχρονης Σάρα), μα το κυριότερο: είναι βαθιά θρησκευόμενος: “Έπαιζα στους νέους και τότε δεν πήγαινα στην εκκλησία. Την προηγούμενη χρονιά είχα βάλει 17-20 γκολ, όμως εκείνη την σεζόν δεν είχα σκοράρει στα πρώτα 7 ματς. Κάποιος μου είπε να πάω στην εκκλησία και να ανάψω ένα κερί. Το έκανα και στο επόμενο ματς σκόραρα. Από τότε πηγαίνω συνέχεια στην εκκλησία και είμαι βαθιά θρησκευόμενος. Κάθε φορά που πάω στο Βελιγράδι επισκέπτομαι την εκκλησία του St.Petka. Είμαι ένα παιδί του Θεού”.
Δύο φορές απαρνήθηκε την ομάδα που του πρόσφερε στέγη, φήμη, χρήματα, ευτυχία. Η πρώτη του απόπειρα στην Σαχτάρ Ντόνετσκ (2012-13) κράτησε λίγο: “Το έκανα για να παίξω στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν σαν να πήγα σε ένα διαφορετικό κόσμο. Τα λεφτά ήταν πολύ καλύτερα, αλλά η καρδιά μου ήταν αλλού”.
Μετά από μήνες επιστρέφει στην προστατευτική αγκαλιά της Μέταλιστ, όμως ο πόλεμος και η οικονομική κρίση, τον ανάγκασαν να ετοιμάσει πάλι βαλίτσες το περασμένο καλοκαίρι (έναντι 5 εκατομμυρίων ευρώ) για την Ρούμπιν Καζάν. Κι εκεί άλλος κόσμος: “Ο προπονητής μου είπε να πάρω κιλά για να αντέξω στις μάχες με τα θηρία στο ρωσικό πρωτάθλημα! Εγώ, πάντα έπαιζα στα ίδια κιλά”.
Η ρωσική περιπέτεια κράτησε μόλις 6 μήνες. Ο Μάρκο Ντέβιτς αφήνει το Ρωσο-ουκρανικό κρύο κι έρχεται όσο πιο κοντά πάει στο πατρικό του. Τις ιαχές της “Τούμπας” σε κάθε γκολ του… σιωπηλού εκτελεστή είναι βέβαιο πως μπορούν να τις ακούσουν ακόμα και οι -καταδικασμένοι σε αιώνια ησυχία- γονείς του.
