O Κόνορ Ντόχερτι εγκατέλειψε την ομάδα βόλεϊ του Άρη κι επέστρεψε στις ΗΠΑ και πολλοί υππέθεσαν ότι ήταν μια από τις συνηθισμένες αποχωρήσεις. Δεν ήταν όμως!
Ο Αμερικάνος μίλησε στο volleyplanet.gr και κατήγγειλε σοκαριστικά πράγματα, που εφόσον ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα έστω και τα μισά, θα πρέπει να ντρέπονται όλοι στον Άρη, για την ξεφτίλα, στην οποία οδηγούν τον σύλλογο.
Διαβάστε τα όσα απίστευτα είπε στο volleyplanet.gr ο Ντόχερτι :
Η αρχή: «Στην αρχή έμεινα στο ξενοδοχείο Iris για τις πρώτες δυο εβδομάδες μαζί με δύο συμπαίκτες μου. Η πρώτη μου πληρωμή υπήρξε μία καθυστέρηση 2 εβδομάδων, αλλά δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα. Ίσως γιατί απλά ήμουν χαρούμενος που βρισκόμουν εδώ.
Τελικά όμως με έδιωξαν και από αυτό το ξενοδοχείο και μετακόμισα στο Hotel Avalon. Ακολούθησε μια ακόμη έξοδος και περίπου στις 10 Νοεμβρίου πήγα στο σπίτι του μάνατζερ της ομάδας, Δημήτρη Kουτσμανή, ο οποίος έμενε με τους γονείς του, τον αδελφό και τ’ ανίψια του» δήλωσε στο Volleyplanet o Αμερικανός κεντρικός.
Η συνέχεια: «Μαζί με τους δύο Χρήστους (σ.σ Μπέλο, Χατζηπαραδείση) και το Νίκο (σ.σ Μίλη) μετακόμισα στο υπνοδωμάτιο ενός διαμερίσματος. Αυτό το σπίτι όμως δεν είχε ζεστό νερό, δεν είχε θέρμανση και πολλά άλλα πράγματα, απαραίτητα για να πει κανείς πως η διοίκηση εκπλήρωσε από την πλευρά της τις συμβατικές της υποχρεώσεις απέναντί μου.
Το κρεβάτι που μου έδωσαν ήταν 1,75 μέτρα (σ.σ ο Ντόχερτι είναι 2.01μ) και ήταν παρόμοια φαντάζομαι με αυτά του στρατοπέδου. Μεταλλικά και πτυσσόμενα. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να διαμαρτύρομαι.
Εκτός του ότι δεν μου είχαν καταβάλλει το ποσό για να έρθω, δεν μου είχαν ούτε σπίτι όπως μου είχαν υποσχεθεί βάσει συμβολαίου μου. Όσον αφορά το φαγητό, το συμβόλαιό μου ανέφερε τρία γεύματα την ημέρα.
Από τεχνικής απόψεως, αυτό μου το παρείχαν, αλλά τα γεύματα ήταν σε μικροσκοπικές μερίδες και επρόκειτο για τα φθηνότερα είδη τροφίμων που υπήρχαν. Μικρές μερίδες ρύζι, φασόλια ή hot dog ήταν αυτά που έτρωγα ουσιαστικά για 5 ολόκληρους μήνες».
Οι περιπέτειες: «Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ σπίτι. Τους είπα ωστόσο, ότι θα μείνω αν μου παράσχουν θέρμανση και ζεστό νερό, καλύτερα τρόφιμα, και ένα πραγματικό κρεβάτι για να κοιμάμαι. Δεν είχα καν ζητήσει το μισθό μου. Αυτό έγινε το Νοέμβριο…
«Φτάσαμε Δεκέμβριο και δεν μου πρόσφεραν τίποτα από όσα μου είπαν. Κάπου εκεί έχασα κάθε ελπίδα και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να περάσω τις γιορτές των Χριστουγέννων με την οικογένειά μου, και όχι μόνος μου, μέσα στο κρύο και πεινασμένος. Υπέβαλα μια καταγγελία στην διοίκηση, την οποία αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν μέχρι που άρχισα να καταγράφω τις συζητήσεις για να έχω αποδεικτικά στοιχεία.
Υποσχέσεις: «Στη συνέχεια, μου υποσχέθηκαν ότι θα στείλουν αεροπορικώς σπίτι μου για να δω την οικογένειά μου, αν τους υποσχόμουν ότι θα έπαιζα στο εκτός έδρας ματς στην Σύρο. Ταξίδεψα στη Σύρο και την παραμονή του αγώνα με ενημέρωσαν ότι δεν έκλεισαν πτήση, όπως είχαν υποσχεθεί γι ‘αυτό τους είπα ότι δεν θα έπαιζα. Τελικά όμως, επειδή ο Χατζηπαραδείσης ήταν άρρωστος όλη την εβδομάδα και οι συμπαίκτες μου με χρειάζονταν για αυτό τον αγώνα, δέχθηκα και έπαιξα για αυτούς».
Οι υποσχέσεις των ανθρώπων του Άρη για πληρωμές, έμεναν πάντα στα λόγια. Από τις 15 Δεκεμβρίου, που αρχικά είχαν πει, το «πήγανε» στις 15 Ιανουαρίου, φτάσαμε στις 15 Φεβρουαρίου και μέχρι σήμερα… όλα αποδείχθηκαν ότι ήταν ψέματα»!
Χωρίς ρεύμα: «Αρχές Μαρτίου και δεν είχαν καν ηλεκτρικό ρεύμα σπίτι μου! Ο Άρης ισχυρίστηκε ότι ήταν απλά ένα πρόβλημα με το διακόπτη, αλλά επειδή ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει κάποια αλήθεια από αυτούς, υπέθεσα πως δεν είχαν πληρώσει τον λογαριασμό.
Κάποιοι παίκτες που είχαν σταματήσει από την ομάδα, είχαν αφήσει τους λογαριασμούς απλήρωτους για τον κ. Γαβριηλίδη, αλλά επειδή εγώ δεν ήξερα άπταιστα ελληνικά, δεν ήμουν σε θέση να αποκρυπτογραφήσω το πραγματικό νόημα.
Τελικά, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν είχα χρήματα να αγοράσω τρόφιμα για να φάω, ούτε ψυγείο να τα βάλω, αλλά και ούτε κουζίνα για να μαγειρέψω. Το μόνο φως που είχα ήταν από τον ήλιο. Ούτε κρεβάτι, ούτε ζεστό νερό ούτε θέρμανση.
Το φαγητό δεν βελτιώθηκε. Ο σύλλογος μου χρωστούσε, 5 μισθούς μήνες σε αυτό το σημείο. Δεν είχα χρήματα να φάω! Τελικά δεν είχα άλλη επιλογή από το να ψάξω για μια δουλειά στην Αμερική. Τους ζήτησα να μου βρουν μια πτήση να επιστρέψω στη χώρα μου. Αρνήθηκαν να μου βρούνε… Μετά από 3 εβδομάδες συζητήσεων κατάφερα να κλείσω το ταξίδι μου, κάνοντας χρήση bonus milles από την American Airlines»
Οι φίλοι του: «Ενώ ίσως το ταξίδι μου στην Ελλάδα δεν ήταν το ιδανικό, αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Είναι μια όμορφη χώρα, γεμάτη με τους ανθρώπους να ταιριάζουν. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμπαίκτες μου, Στίγκα, Μίλη, Χατζηπαραδείσης, Τοζίδη, Μπαμπαλιούτα, Πιπέργια Μαυροβουνιώτη και Γιάννης Κυριακίδης. Χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν σε θέση να αντέξω για τόσο διάστημα» υποστήριξε ο Ντόχερτι, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το βαθμό φιλοξενίας των Ελλήνων. Δεν μπορώ να πω πολλά για τους Έλληνες, να μιλήσω αρκετά για το λαό της σας. Άγνωστοι με τους όποιους δεν είχα μιλήσει πάνω από μία φορά, ή οι φίλοι φίλων που δεν γνώριζα, προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν.
Γιατί αισθάνεται ένοχος: Δέχθηκα πολλές προτάσεις για να φάω με τις οικογένειες ανθρώπων που μόλις γνώριζα η δε με ξέρανε και καθόλου. Και κάπου εκεί αναρωτήθηκα αν είναι πράγματι τόσο μεγαλόψυχοι; Εμείς στη χώρα μου δεν συμπεριφερόμαστε ανάλογα, στην πραγματικότητα, είμαστε πιο δύσπιστοι με τα άτομα που δεν γνωρίζουμε. Έτσι, το να προσφέρουν τόσο απλόχερα τη φιλοξενία τους σε μένα, το θεώρησα πραγματικά συγκινητικό εκ μέρους τους. Για αυτό αισθάνομαι ένοχος που άφησα πίσω τους συμπαίκτες μου σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Αλλά, όπως σας είπα, είχα παρακαλέσει τη διοίκηση του Άρη για να βρει κάποια λύση αλλά στο τέλος δεν μου άφησαν άλλη επιλογή»
