Πέρασε κι αυτή η εβδομάδα, ήρθε το Σαββατοκύριακο, το οποίο ως συνήθως θα είναι μία από τα ίδια.
Αν εξαιρέσει κανείς τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Μάντσεστερ, που με βάση την εικόνα του αγώνα, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αποφύγει και να είναι τώρα στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ, νομίζω πως το γεγονός της εβδομάδας ήταν αυτό που έγινε στο κλειστό του ΟΑΚΑ στην επιστροφή του Ομπράντοβιτς.
Σε τελική ανάλυση, νομίζω πως αυτό είναι και το νόημα του αθλητισμού. Το συναίσθημα. Αυτό που τον κάνει, άλλωστε, να διαφέρει από τις υπόλοιπες μορφές ψυχαγωγίας, ειναι η δημιουργία δυνατών συναισθημάτων. Στον αθλητισμό, ακόμη και η απογοήτευση της αποτυχίας, δεν παύει να είναι ένα συναίσθημα δυνατό. Αν δεν το ζήσεις, δεν θα χαρείς και το συναίσθημα της επιτυχίας, στην πλήρη διάστασή του.
Αυτό που έγινε με τον Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ, και οι μοναδικές στιγμές αποθέωσης από 20.000 κόσμο, που έκαναν έναν πέτρινο άνθρωπο να δακρύσει, ήταν ξεχωριστό, γιατί ακριβώς το επέτρεψε και η ομάδα του.
Είναι δεδομένο πως η φόρτιση αποσυντονίζει από την προσπάθεια, γι΄ αυτό και οι πονηροί ζητούν αυτές οι βραβεύσεις να γίνονται στο τέλος του αγώνα. Η Φενέρμπαχτσε σ΄ ένα παιχνίδι – πρόκρισης, την οποία μάλλον έχασε, δέχτηκε να τιμηθεί ο προπονητής της στο ημίχρονο και αγωνιστικά το πλήρωσε. Με τι μυαλό θα μπορούσε να κοουτσάρει ο Ομπράντοβιτς στο δεύτερο ημίχρονο;
Είναι, όμως, μερικές φορές, που ακόμη και σ΄ αυτό το επίπεδο, το ίδιο συναίσθημα που προκαλεί ο αθλητισμός, αλλά κι η ανάδειξη του «προϊόντος», βάζει τη σκοπιμότητα σε δεύτερο πλάνο. Είναι φοβερό.
Βλέποντας τις σκηνές στο κλειστό του ΟΑΚΑ, έψαξα να βρω ένα βιντεάκι από ένα από τα αγαπημένα μου γήπεδα, στις κερκίδες του οποίου πέρασα αρκετά απογεύματα Σαββάτου.
Είναι πρόσφατο, αυτό το παιχνίδι έγινε την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι γειτονικό ντέρμπι, ανάμεσα σε δύο ομάδες που φιλονικούν για το ποια είναι η… κανονική Μπορούσια, κι έπαιζε η αγαπημένη μου ομάδα, που είναι η φιλοξενούμενη, στο αγαπημένο μου γήπεδο.
Δείτε το όλο και θα σας αρέσει!
Αυτό, που βλέπετε, δεν έγινε μόνο του, το προκάλεσαν οι άνθρωποι, που δημιούργησαν ένα σούπερ ελκυστικό προϊόν, το οποίο κάνει τρελούς τζίρους και φυσικά, χαρίζει το ζην, αλλά και το ευ ζην, σε αμέτρητο κόσμο.
Πέραν της καταπληκτικής κατάστασης, που επικρατεί σ΄ αυτό το γήπεδο, στο οποίο σε κάθε ματς έχει 82.000 κόσμο, το βίντεο ξεκινά με καζούρα (η Μ’Gladbach αναφέρεται ως Gladbeck), αλλά η κάμερα της Ντόρτμουντ (δικό της είναι το βίντεο), ζουμάρει και στην κερκίδα των φιλοξενουμένων, την ώρα που αυτοί πανηγυρίζουν με τους παίκτες (μας) την νίκη.
Έχοντας ζήσει τέτοιες καταστάσεις, στις οποίες περνάς ένα φανταστικό τρίωρο σ΄ ένα γήπεδο, πληρώνοντας 15-20 ευρώ, δεν μπορείς παρά να νιώθεις αποστροφή βλέποντας αυτά τα κωμικοτραγικά και γραφικά, που συμβαίνουν εδώ. Εδώ, όπου το ποδόσφαιρο γίνεται ένα μέσο δημιουργίας έντασης και μίσους.
Αναρωτιέσαι, πότε θα δούμε κι εμείς κανονικό ποδόσφαιρο σ΄ αυτό το κράτος – οπερέτα.
Η απάντηση είναι ότι «μάλλον ποτέ», όσο ανεχόμαστε και ρίχνουμε νερό στον μύλο, όσων βλέπουν το ποδόσφαιρο, ως ένα προσωπικό παιχνίδι ή ως ένα παιχνιδάκι που εξασφαλίζει και αυτό το μήνα τη μισθοδοσία «λίγων» (όχι ποσοτικά πια, αλλά ποιοτικά), ως ένα μέσο απόκτησης κοινωνικής ισχύος. Γενικώς, ως ένα παιχνίδι στα χέρια λίγων, ενώ το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι υπόθεση πολλών και σ΄ αυτό δυστυχώς «συνεργούν» και τα απεγνωσμένα και απελπισμένα ΜΜΕ, που (σημεία των καιρών…) έχουν γεμίσει χουλιγκανίσκους.
Αν αυτό δεν σας αρέσει, αν δεν κερδίζετε κάτι απ΄ αυτή, αντισταθείτε στην γραφικότητα. Μόνο έτσι θα την νικήσετε.
Καλημέρα σας…
