(Η φωτογραφία είναι από τους πανηγυρισμούς της Εθνικής στο Βουκουρέστι. Κάποτε, όταν βλέπαμε… θέαμα, οι Ρουμάνοι μας κοκκίνιζαν τον σβέρκο, τώρα τους τον κοκκινίζουμε εμείς. Κι όχι μόνο των Ρουμάνων!)
Δεν είδα το φιλικό της Εθνικής με την Πορτογαλία, νομίζω ότι αυτά τα φιλικά, είναι περισσότερο για αργόσχολους. Τα φιλικά προετοιμασίας είναι για τους προπονητές. Είναι παιχνίδια χωρίς προφανές κίνητρο, και παιχνίδια χωρίς κίνητρο, δεν είναι κανονικά παιχνίδια.
Ειδικά τα φιλικά παιχνίδια της Εθνικής, που είναι και παιχνίδια χωρίς θέαμα και φοβερό ρυθμό, δεν έχεις κανένα λόγο να τα βλέπεις.
Ως συνήθως μετά από κάθε παιχνίδι της Εθνικής εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, η συζήτηση είναι για το θέαμα, που δεν βλέπουμε.
Πότε ξεκίνησε αυτή η συζήτηση; Μήπως από τότε που άρχισε να κερδίζει η Εθνική του Ρεχάγκελ; Γιατί μέχρι τότε, σα να μην είχαμε και μεγάλες απαιτήσεις.
Εν πάση περιπτώσει, στη ζωή πάντα πρέπει να ξέρεις ότι αν δεν συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι, δεν θα γίνεις ποτέ, αυτός που θα ήθελες να είσαι (αυτό ισχύει 100% και για τον ΠΑΟΚ, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση).
Θεωρώ σαχλαμάρες αυτά περί θεάματος, διότι η συγκεκριμένη ομάδα παίζει έτσι ακριβώς όπως πρέπει να παίξει, για να έχει επιτυχίες. Μόνο με το συγκεκριμένο στυλ, αυτή η ομάδα, μπορεί να έχει επιτυχίες. Θέαμα βλέπαμε επί Δανιήλ, όταν τρώγαμε τεσσάρες με παίκτη παραπάνω.
Η Βοσνία μπορεί να προσφέρει και θέαμα, γιατί παράγει πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, με άλλα χαρακτηριστικά. Δεν είναι όμως ομάδα εμπιστοσύνης. Μπορεί να χάσει κι από την Ισλανδία. Και πάει πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση.
Η Ολλανδία μπορεί να παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο σε υψηλό τέμπο, γιατί παράγει ποδοσφαιριστές που μπορούν να παίξουν αυτό το ποδόσφαιρο.
Το Βέλγιο μπορεί πλέον να παίζει κατακτητικό ποδόσφαιρο. Μετά από μια μεγάλη περίοδο παρακμής, οι Βέλγοι έχουν κάνει παπάδες την τελευταία δεκαετία, έχουν δουλέψει χαμηλά κι έχουν βγάλει παιχταράδες.
Η Πορτογαλία μπορεί να παίξει κατακτητικό ποδόσφαιρο, διότι έχει επίσης τη δική της σχολή ποδοσφαίρου και μια συνεχή παραγωγική διαδικασία εδώ και 20 χρόνια. Κι έχει και προπονητές υψηλού επιπέδου.
Μ΄ αυτές τις χώρες, μπορούμε να συγκρινόμαστε.
Όποιος συγκρίνει την Εθνική μας με χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία ή η Αγγλία, είναι απλά ανόητος. Μιλάμε για άλλες δεξαμενές, άλλα μεγέθη, άλλες σχολές, άλλες κουλτούρες.
Σχολές και παραγωγική διαδικασία…
Μπορείτε να μου πείτε ΕΝΑΝ Έλληνα προπονητή, που αν φύγει από τη χώρα, μπορεί να βρει δουλειά (ως προπονητής, όχι ως ταξιτζής) σε κάποια χώρα εκτός της Κύπρου; Μη σκέφτεστε, δεν θα βρείτε.
Για ποιο ποδόσφαιρο μιλάμε; Για ποια παραγωγική διαδικασία; Τι εφόδια δίνουμε στον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή να πολεμήσει;
Η Βέρντερ Βρέμης του Ρεχάγκελ, ήταν η πιο θεαματική ομάδα που έχω δει στα τέλη των 80ς και αρχές των 90ς. Μια ομάδα που έπαιζε φουλ επίθεση παντού, σε τρελό τέμπο. Στην Ελλάδα τι έπαιζε ο Ρεχάγκελ;
Ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος είναι δύο πανέξυπνοι άνθρωποι, άρα και προπονητές.
Παίρνουν τα φασόλια που τους δίνουν και φτιάχνουν μια ωραία φασολάδα. Αν τους ζητήσετε να φτιάξουν μπριζόλες με πατάτες, ενώ στο ντουλάπι έχουν φασόλια, θα μείνετε νηστικοί.
Δεν είδα το φιλικό με την Πορτογαλία, αλλά θα δω τα τουλάχιστο τρία παιχνίδια της Εθνικής στη Βραζιλία.
Είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια ομάδα με συνοχή, μια ομάδα που θα παίξει καλύτερα από το ταλέντο που έχει, μια ομάδα που θα πολεμήσει, μια ομάδα που θα μπει στο γήπεδο να πουλήσει ακριβά το τομάρι της, μια ομάδα, που θα μας αρέσει κι ας μην προσφέρει θέαμα. Ακόμα και τρεις ήττες να κάνει, θα έχει πολεμήσει.
(Θα αρέσει σε όσους την αγαπούν, γιατί εδώ έχουμε δημιουργήσει ένα αρρωστημένο κοινό, που τη μισεί, χωρίς να ξέρει στην πραγματικότητα το λόγο)
Τουλάχιστο, θα αρέσει σε όσους ξέρουν τι πρέπει να περιμένουν απ΄ αυτήν, τι πρέπει να περιμένουν από μια ομάδα, που εδώ και 10 χρόνια, είναι παρούσα σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού του κόσμου, εκτός από το Μουντιάλ της Γερμανίας, κάτι που δεν συμβαίνει με χώρες, με πολύ περισσότερο ταλέντο.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο βγάζει Τζιόλη και Μανιάτη, δεν βγάζει Ινιέστα. Βγάζει Μανωλά, δεν βγάζει Κομπανί ή Βερτόγκεν. Βγάζει Γκέκα, δεν βγάζει Ιμπραήμοβιτς ή Φαν Πέρσι. Βγάζει Σαμαρά, δεν βγάζει Τζέκο ή έστω Ιμπίσεβιτς. Βγάζει Καραγκούνη δεν βγάζει Ράκιτιτς, Πιάνιτς ή Μουτίνιο. Βγάζει Φετφατζίδη, παίκτες χωρίς πνευμόνια, δεν βγάζει Βίτσελ ή Φελαϊνί. Αυτό το χωράφι βγάζει φασόλια, δε βγάζει μπριζόλες.
Υ.Γ. Γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για την απόφαση του Σάντος να αποκλείσει τον Κλάους. Δεν θα γινόταν αυτή η συζήτηση, αν ο Κλάους ήταν π.χ. παίκτης του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ ή του Άρη. Γίνεται κυρίως από τους ΠΑΟΚτσήδες επειδή είναι παίκτης του ΠΑΟΚ. Αυτό, λοιπόν, από μόνο του, αποδυναμώνει την «κριτική», που δεν είναι κριτική για το λεγόμενο «καλό της Εθνικής», είναι κριτική να υποστηρίξουμε τον Κλάους επειδή είναι παίκτης του ΠΑΟΚ ή να κράξουμε την Εθνική επειδή δεν την γουστάρουμε. Επειδή δεν γουστάρουμε τον Σάντος, επειδή δεν γουστάρουμε τον Σαρρή, ή επειδή ο ΠΑΟΚ δεν πήγε καλά με τόσους διεθνείς (λες κι έφταιγαν αυτοί). Τους παίκτες τους επιλέγει ο προπονητής, και συνήθως οι προπονητές επιλέγουν παίκτες που ταιριάζουν σ΄ αυτό που θέλουν να παίξουν. Εσείς τι λέτε δηλαδή; Ότι το 2004 ο Ρεχάγκελ πίστευε ότι Ζήκος, που ήταν βασικός με την Μονακό, στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν ήταν καλός παίκτης;
