Ο πρώτος στόχος πέταξε για τον ΠΑΟΚ, διότι σε ένα παιχνίδι στόχου, η μπαταρία είχε αδειάσει. Θα μπορούσε να έχει αδειάσει στο Μίνσκ, στα Γιάννενα, στα Χανιά. Άδειασε με τους Γάλλους, σ΄ ένα παιχνίδι που η ατομική ποιότητα που έχει ο ΠΑΟΚ δεν έφτανε για να καταβάλει μια καλή και αθλητική ομάδα, που έτρεχε και μάλιστα με πλάνο. Κάτι που ίσως θα συνέβαινε στα Γιάννενα. Ατυχία…
Έχει πλάκα αυτή η συζήτηση για μεταγραφές και κυρίως γι΄ αυτές που δεν έγιναν το καλοκαίρι, σχεδόν τέσσερις μήνες μετά! Αλλά και γι΄ αυτές που θα πρέπει να γίνουν τον Ιανουαριο. Τι σας κάνει, αλήθεια, να πιστεύετε ότι ο ΠΑΟΚ θα πάρει 5-6 παίκτες ενδεκάδες και θα είναι άλλη ομάδα στον δεύτερο γύρο;
(Είναι φοβερό, εδώ και σχεδόν 15-20 χρόνια που ασχολούμαι με το ρεπορτάζ αυτής της ομάδας, ΠΑΝΤΑ όλοι πιστεύουν ότι οι λύσεις είναι στην ερχόμενη μεταγραφική περίοδο!)
Τον Ιανουάριο παραδοσιακά δεν υπάρχουν ελεύθεροι παίκτες (πλην Σκανδιναβίας, αλλά οι καλοί από εκεί δεν περιμένουν εσένα), διαθέσιμοι είναι μόνο παίκτες που δεν παίζουν στις ομάδες του, για αγωνιστικούς ή εξωαγωνιστικούς λόγους, ή παίκτες με συμβόλαια που πρέπει να πληρώσεις σχετικά ακριβά σε σχέση με το καλοκαίρι και δεν θεωρούνται απολύτως απαραίτητοι στις ομάδες τους.
Αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να βρει έναν – δύο παίκτες που θα παίξουν κατευθείαν, θα είναι επιτυχία και μάλιστα μεγάλη.
Ήταν παρένθεση αυτό για τις μεταγραφές, νομίζω ότι το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν λύνεται στις μεταγραφές, διότι τον Ιανουάριο, τηρουμένων των αναλογιών και των χρημάτων που αναμένεται να ξοδευτούν, πολλά πράγματα δεν μπορούν να γίνουν.
Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι έχοντας δημιουργήσει μια καθόλου αθλητική και ολιγομελή ομάδα, ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα έμενε από ενέργεια και θα “κλάταρε”.
Σ΄ αυτή την περίπτωση, το μείζον είναι η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Τελευταία φαίνεται πως δεν είναι καλή, διότι πιέζει κι η ανάγκη για το αποτέλεσμα. Ποιος περίμενε ότι Δεκέμβρη μήνα, ο ΠΑΟΚ θα ήταν μέσα σε τρεις στόχους με μεγάλες βλέψεις;
Το ζητούμενο αυτή την εποχή, είναι να νιώσει δυνατός ο Αναστασιάδης, γιατί δεν φαίνεται να νιώθει έτσι. Όχι μόνο από τις δηλώσεις του διημέρου, που ήταν κόντρα στον Αναστασιάδη που γνωρίσαμε (για Τζαβέλλα, Μάρτενς, Μαντούρο…) κι αμφιβάλω πολύ αν συμβαδίζουν με τα “πιστεύω” του (για να μην πω ότι είμαι σίγουρος πως δεν συμβαδίζουν).
Όπως είμαι σίγουρος ότι δεν συμβαδίζει με τα “πιστεύω” του η κατ’ επανάληψη χρησιμοποίηση τραυματιων ποδοσφαιριστών, με την δική τους σύμφωνη γνώμη βεβαίως, μια κατάσταση που στο τέλος τους εκθέτει όλους.
Αν ο Αναστασιάδης, που με το ρόστερ που ξεκίνησε να δουλεύει, έχει κάνει καταπληκτική δουλειά, νιώσει δυνατός, θα το διαχειριστεί το καράβι καλύτερα και μπορεί να το ξαναφέρει στην κατάσταση που έδειχνε ότι ήταν νωρίτερα. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να είναι αποτελεσματικός με ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, το οποίο δεν μπορεί πια να το παίξει, στα χάλια που είναι οι περισσότεροι από τους βασικούς του παίκτες, όντας ξεζουμισμένοι, με κουρασμένο σώμα και μυαλό.
Αυτή τη στιγμή ο ΠΑΟΚ είναι στα σκοινιά με τον κόσμο να χάνει σιγά σιγά την πίστη του στην ομάδα, η Τούμπα άλλωστε αδειάζει όσο περνάει ο καιρός, και η απογοήτευση που προσφέρει η ομάδα στον κόσμο, να επιστρέφει στην ομάδα, σε μεγαλύτερο βαθμό.
Η φετινή σεζόν, στην οποία ο ΠΑΟΚ ξεκάθαρα και λογικά θεωρείται διεκδικητής του τίτλου, του έφερε κάτι, για το οποίο το σύστημα της ομάδας, δεν είναι έτοιμο να υποστηρίξει. Ο πρωταθλητισμός, δεν θέλει μόνο καλούς παίκτες, θέλουν και χαρακτήρα και “ψήσιμο” σ΄ αυτές τις συνθήκες.
Ο Ολυμπιακός, μέσα σε 72 ώρες, έχασε απο τον ΠΑΟΚ κι έφερε ισοπαλία με τα Γιάννενα στο Καραϊσκάκη, αλλά… σα να μην συνέβη τίποτα. Έμεινε ήρεμος και πήγε και κέρδισε την Μάλμε, εκμεταλλεύτηκε την γκέλα του ΠΑΟΚ, και περιμένει και άλλες.
Στον ΠΑΟΚ, μετά τη νίκη στο Καραϊσκάκη, ψάχναμε βάθρο να κάνουμε την απονομή, μετά την ήττα στην Ξάνθη, έγιναν όλοι χαμένα κορμιά, και μετά την ήττα και τον αποκλεισμό από την Γκινγκάμπ, αρχίσαμε να βλέπουμε τους καημένους αναξιοπαθούντες με συμπάθεια και συμπόνοια.
Δεν χτίζονται έτσι οι “πρωταθλητές”. Κι ο ΠΑΟΚ δεν θα γίνει ποτέ “πρωταθλητής”, όσο δεν μαθαίνει να ελέγχει το συναίσθημα και να μην επιτρέπει να τον κυριεύσει.
Κι αυτό ισχύει για όλο τον ΠΑΟΚ. Από την κορυφή, ως τα νύχια.
