Χθες το βράδυ η Λίβερπουλ αυτοκτόνησε στο “Σέλχαρστ Παρκ” του Λονδίνου, όταν η Κρίσταλ Πάλας μετέτρεψε το 0-3 του 79′, σε 3-3 μέσα σε 9 λεπτά και έκοψε δύο πολύτιμους βαθμούς από τους “κόκκινους”, που μάλλον έχασαν και το πρωτάθλημα. Ο Σουάρεζ έβαλε τα κλάματα με τη λήξη του αγώνα, που χάθηκε ένας στόχος, αλλά δεν είναι ο μοναδικός που κλαίει μέσα σε αγωνιστικούς χώρους. Άλλοι κλαίνε από χαρά, άλλη από λύπη, άλλοι από… νεύρα.
Το γερμανικό κανάλι Sat1 μας θύμισε μερικές περιπτώσεις…
Η πιο πρόσφατη είναι του Μαρκ Αντρέ Τερ Στέγκεν, του τερματοφύλακα της Γκλάντμπαχ, που το Σάββατο στο παιχνίδι με την Μάιντς, αποχαιρέτησε το Μπορούσια Παρκ. Ο Τερ Στέγκεν ξεκίνησε από το… βρεφονηπιαγωγείο της Μπορούσια και τώρα αποφάσισε να φύγει, μάλλον για τη Βαρκελώνη. Για την ακρίβεια, από 4 ετών εντάχθηκε στις ακαδημίες της Γκλάντμπαχ και σήμερα είναι 22!
Στο ίδιο γήπεδο, είχε “λυγίσει” πέρσι τέτοια εποχή ο Γιουπ Χάινκες. Ο “Δον Γιούπ” ξεκίνησε την ποδοσφαιρική, αλλά και την προπονητική του καριέρα από την Γκλάντμπαχ, και σ΄ αυτό το γήπεδο, έμελε να τερματίσει την προπονητική του καριέρα στην Μπουντεσλίγκα, ως προπονητής της Μπάγερν και αποθεώθηκε κι από τα τσιμέντα.
Τα κλάμματα έπιασαν και τον Ότμαρ Χίτσφελντ, όταν αποχαιρέτησε την Μπάγερν το 2008. Ο πάντα βλοσυρός και σχεδόν πάντα ανέκφραστος Χίτσφεντ, δεν άντεξε και λύγισε στο τελευταίο παιχνίδι στην “Αλιάντς Αρένα” και χρησιμοποίησε ένα μπουκέτο με λουλούδια για να κρύψει τους λυγμούς του.
Μια και πιάσαμε τους προπονητές, ο Χόλγκερ Στανισλάβσκι δεν είναι ευρέως γνωστός στην Ελλάδα, αλλά για τους οπαδούς της Ζανκτ Πάουλι, είναι κάτι σαν ήρωάς του. Για 18 ολόκληρα χρόνια ήταν στην ομάδα τους, αρχικά ως ποδοσφαιριστής, και το 2011 αποφάσισε να φύγει. Τα δάκρυα τον έπιασαν κι αυτόν στην αποχαιρετηστήρια συνέντευξη τύπου.
Η περίπτωση του Μαρκ Φαν Μπόμελ είναι λίγο “ιδιαίτερη”. Αυτός δεν έκλαψε γιατί θα έφευγε, αλλά γιατί συγκινήθηκε όταν έμαθε ενός αγοριού από το Ντίσελντορφ που χάθηκε και το 2010, πριν από ένα φιλικό με την Ρεάλ, κράτησε αυτή την κορνίζα στα χέρια του, ζητώντας από τον κόσμο να βοηθήσει να βρεθεί ο μικρός…
Ιδιαίτερη είναι και η περίπτωση του Μάνουελ Νόιερ, ο οποίος αν και παιδί της Σάλκε, της οποίας ήταν και οργανωμένος οπαδός, ενώ έπαιζε στις ακαδημίες της, αποφάσισε να μετακομίσει στην Μπάγερν. Οι οπαδοί δεν του το συγχώρησαν, ο ίδιος έκλαψε τη μέρα, που ανακοίνωσε ότι φεύγει.
Ποιος σας είπε ο ευρισκόμενος συνήθως σε μια χαζή ευφορία, Μάριο Μπαλοτέλι, δεν θα μπορούσε να βάλει τα κλάματα; Ο γκανέζος με την ιταλική υπηκοότητα το εκανε στον τελικό του Euro 2012, όταν δεν άντεξε την ήττα και την απώλεια του τροπαίου…
Αυτή την εικόνα σίγουρα τη θυμάστε! Ήταν 4 Ιουλίου 2004, όταν ο Ζαγοράκης σήκωσε το τρόπαιο στο Ντα Λουζ της Λισαβόνας κι ο νεαρός, τότε, Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν μπορούσε να αντέξει την πρώτη μεγάλη απογοήτευση της καριέρας του…
Κλάμα έχει και σε άλλα αθλήματα. Ο μεγάλος και συνήθως ψύχραιμος Ρότζερ Φέντερερ έκλαψε το 2ο12 στη Βασιλεία όταν κέρδισε το πρώτο τουρνουά μετά από 10 μήνες…
Αφήσαμε τελευταίο τον Ρούμπενς Μπαρικέλο. Ο πιλότος της Φεράρι άφησε σκόπιμα τον Μίχαελ Σουμάχερ να τον προσπεράσει και να πάρει την πρώτη θέση, για να βοηθηθεί στην παγκόσμια κατάταξη. “Όταν υπέγραψα το συμβόλαιο με την Φεράρι, αποδέχτηκα ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο” δήλωσε, αφού στο βάθρο τον είχαν πάρει τα ζουμιά…
