Ο Πορτογάλος ξεχώρισε τόσο για την αναμφισβήτητη ποιότητά του, όσο και για την προσωπικότητά του. Πραγματικός ηγέτης. Έστω κι αν ο ίδιος στην συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Toumba Magazine είχε διαφορετική άποψη. «Είμαι της άποψης πως ο καθένας πρέπει να είναι αρχηγός του εαυτού του. Είναι το μάθημα που έχω πάρει από τη συνύπαρξή μου με μεγάλους ποδοσφαιριστές. Δεν μου αρέσει να φαίνομαι ο αρχηγός, να φωνάζω στους υπόλοιπους και να τους λέω τι να κάνουν. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ποιος είμαι εγώ για να πω στους άλλους τι να κάνουν; Αυτό είναι δουλειά του προπονητή. Προτιμώ στην προπόνηση και στον αγώνα να δείξω τι είναι αυτό που θεωρώ σωστό παρά να φωνάζω. Για μένα, λοιπόν, δεν υπάρχει αρχηγός. Υπάρχει αυτός που φοράει το περιβραχιόνιο, αλλά μέσα στο παιχνίδι εγώ πρέπει ν’ ακούσω τι μου λένε οι συμπαίκτες μου και το αντίστροφο. Μόνο έτσι μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά».

Το paokfc.gr δημοσιεύει ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα της συνέντευξης του Αντρέ Βιεϊρίνια στο Toumba Magazine, το επίσημο περιοδικό του ΠΑΟΚ.

Τι σε έκανε ν’ αγαπήσεις τον ΠΑΟΚ;

Ο κόσμος, η ατμόσφαιρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη προπόνηση στην Τούμπα που το γήπεδο είχε 15.000 κόσμο. Ήμουν στ’ αποδυτήρια κι ένιωθα τον παλμό της κερκίδας. Έτρεμε το πάτωμα. Αυτό το πράγμα δεν είναι απλή αγάπη για την ομάδα. Είναι τρέλα. Και στο καλό και στο άσχημο. Επίσης, ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω και ν’ αποδείξω τι μπορώ να κάνω. Είχα ακούσει για τον ΠΑΟΚ, αλλά τότε δεν ήξερα τίποτα πέρα απ’ ότι προπονητής ήταν ο Σάντος. Ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά. Κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ.

Σε σένα τι έχει αλλάξει σε σχέση με την πρώτη σου θητεία στον ΠΑΟΚ; Γιατί ο κόσμος περίμενε να δει πάλι τον Βιεϊρίνια του 2011.

Δε γίνεται να δει αυτόν τον Βιεϊρίνια . Έχω μεγαλώσει, βλέπω το ποδόσφαιρο με διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να κάνω αυτά που έκανα, αλλά πλέον βλέπω το παιχνίδι πιο σοβαρά. Παλιά δεν σκεφτόμουν πριν κάνω μια ντρίπλα στην άμυνα. Τώρα αποκλείεται να με δεις να το κάνω. Τότε ήθελα να δείξω αυτό που μπορώ να κάνω. Τώρα νομίζω πως δεν πρέπει να δείξω τι παίκτης είμαι. Το έχω δείξει ήδη. Είμαι πιο συγκροτημένος και ξέρω ανά πάσα στιγμή του αγώνα τι πρέπει να κάνω. Παλιότερα ξέρεις πόσες φορές με έβρισε ο Σάντος επειδή έκανα τακουνάκια ή ντρίπλες χωρίς λόγο; Έρχεται μια στιγμή που αναλογίζεσαι «αυτός είχε δίκιο».

Αυτή η εμπειρική σοβαρότητα σου στερεί κομμάτι της απόλαυσης του ποδοσφαίρου;

Η αλήθεια είναι πως μου λείπει να κάνω τις… τρέλες μου μέσα στο γήπεδο, αλλά έτσι όπως είναι το ποδόσφαιρο σήμερα ακόμα κι ένα μικρό λάθος κοστίζει. Έτσι, πριν κάνεις την οποιαδήποτε τρέλα το σκέφτεσαι 100 φορές. Τώρα προτιμώ να δίνω ασίστ από το να σκοράρω. Παλιά σούταρα από το κέντρο του γηπέδου!! Δεν είναι λοιπόν, πως δεν μπορείς να κάνεις πράγματα μέσα στο γήπεδο, αλλά όταν είσαι έμπειρος οφείλεις ν’ αποφεύγεις τα λάθη του παρελθόντος. Αλλιώς δεν έχεις μάθει τίποτα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει λοιπόν;

Έχω πάρει πράγματα απ’ όσους έχω συνεργαστεί. Είναι αυτό που σου είπα. Το πως βλέπω το παιχνίδι, το πως πρέπει να δουλεύω για να πετύχω τους στόχους μου, το πως να προσεγγίζω κάθε αγώνα. Έμαθα πολλά τα πεντέμισι χρόνια που ήμουν μακριά από την Τούμπα. Έπαιξα πολλούς δύσκολους αγώνες κόντρα σε ομάδες όπως η Μπάγερν του Γκουαρντιόλα την οποία κερδίσαμε 4-1. Πήραμε το Κύπελλο, πήγαμε στους 8 του Champions League. Όλα αυτά δεν είναι θέμα τύχης. Επίσης, με τα χρόνια μαθαίνεις να εκτιμάς και όσους δουλεύουν γύρω από την ομάδα για να είναι καλά οι ποδοσφαιριστές. Ακόμα κι αυτόν που καθαρίζει τα παπούτσια. Στη Γερμανία τα καθάριζα μόνος μου γιατί αν δεν το έκανα εγώ, δεν θα το έκανε κανείς άλλος.  Όσα έμαθα προσπαθώ να τα περάσω στα νέα παιδιά για να μην χάσουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται. Είναι τόσο ωραίο στο τέλος της καριέρας σου να μπορείς να υπερηφανεύεσαι για όσα έχεις πετύχει και μακάρι να είχα κι εγώ τέτοιους παίκτες δίπλα μου, να συμβουλεύσουν για να μην υποπέσω τα λάθη που έκανα. Για παράδειγμα, όταν με αγόρασε ο ΠΑΟΚ ήμουν σχεδόν 80 κιλά!! Και δεν υπήρχε κανένας δίπλα μου να μου πει «τι κάνεις;». Ήμουν μικρός και δεν μ’ ένοιαζε. Σκεπτόμουν «αφού βάζω δέκα γκολ τη σεζόν με 80 κιλά, χέστηκα». Γι’ αυτό πρέπει ν’ ακούς. Ακόμα κι από τον πιο άσχετο προπονητή, κάτι θα μάθεις. Εγώ τη φυσική κατάσταση που έχω τώρα την κράτησα από τον Φέλιξ Μάγκατ, τον πιο κακό από τους προπονητές με τους οποίους έχω δουλέψει. Και τον ευχαριστώ που με βοήθησε να φτιάξω αυτή τη φυσική κατάσταση.

Έχει αλλάξει κι ο τρόπος που προετοιμάζεσαι πριν από τα παιχνίδια;

Ναι, έχει αλλάξει. Τα τελευταία χρόνια διαβάζω τον αντίπαλο, ποιους παίκτες θα έχω απέναντί μου, προσπαθώ να μάθω τις κινήσεις του γιατί τώρα είμαι και αριστερό μπακ!! Παλιά πήγαινα στο δωμάτιο, έπαιζα PlayStation, έβλεπα μια ταινία και τέλος. Τώρα, μέσα στην εβδομάδα πρέπει να κάνω δυνατές προπονήσεις γιατί αν χαλαρώσω στην προπόνηση δεν τα πάω καλά στα παιχνίδια – είναι και η ηλικία βλέπεις! – πρέπει να προσέξω στο φαγητό, σε όλα. Στην προετοιμασία ενός αγώνα μας βοηθάει πολύ ο προπονητής. Σ’ αυτό υπάρχει φανταστική οργάνωση, μας λέει ό,τι πρέπει να ξέρουμε.