Σ’ αυτές τις πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες, είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για ποδόσφαιρο. Για ποιο ποδόσφαιρο, άραγε; Το ποδόσφαιρο είναι για να δίνει χαρά, για να ψυχαγωγεί. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι χαρά να δώσουν και πως να ψυχαγωγήσουν, οι πρωταγωνιστές του, άνθρωποι με τις ίδιες ανησυχίες; Σε κάτι τέτοιες στιγμές, άλλωστε, βλέπεις ότι κι αυτοί είναι κοινοί θνητοί. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι.
Και μιλώντας για ποδόσφαιρο, και αθλητισμό γενικότερα, έχω την εντύπωση πως, ότι είδαμε, είδαμε. Βλέποντας το πως εξελίσσονται τα πράγματα σε άλλες χώρες, αδυνατώ να φανταστώ πως θα συνεχιστούν οι αθλητικές διοργανώσεις για φέτος. Αυτή βέβαια, είναι μια απλή, προσωπική εκτίμηση.
Έγραψα για “πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες” και αναρωτιέμαι πραγματικά, αν αυτό το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι μας! Κι αυτό νομίζω ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας. Ότι καθυστερούμε να αντιληφθούμε!
Είναι πια φανερό ότι δεν μιλάμε για μια “απλή γρίπη”, όπως πολλοί ήθελαν να πιστεύουν. Μιλάμε για κάτι διαφορετικό, μιλάμε για… αχαρτογράφητα ύδατα, όπως συνήθως λέμε, όταν μπροστά μας έχουμε κάτι σχετικά άγνωστο.
Στην Ιταλία έχασαν τον έλεγχο και η κατάσταση ξέφυγε, γιατί άργησαν να αντιληφθούν τι συνέβαινε και τι τους περίμενε. Δεν είχαν φανταστεί πόσο γρήγορα μπορεί να εξαπλωθεί. Στην γειτονική χώρα, τα κρούσματα και οι θάνατοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, και προσπαθούν να αναχαιτίσουν την εξάπλωση του ιού βάζοντας όλη τη χώρα σε καραντίνα.
Η Ιταλία είναι ο μπούσουλας για όλους τους άλλους, για να προετοιμαστούν, να πάρουν τα μέτρα τους, να μην επιτρέψουν αυτόν τον ιό να εξαπλωθεί και να γίνει επικίνδυνος.
Δεδομένο είναι πως πρέπει να αντιληφθούμε πρώτα την σοβαρότητα της κατάστασης, δυστυχώς δεν είναι παιχνίδι. Δεν πρέπει να πανικοβληθούμε, αλλά δεν είναι παιχνίδι.
Στις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε διαφορετικά. Θα πρέπει να μάθουμε να περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο μέσα στο σπίτι μας και να περιορίσουμε την επαφή μας με τον έξω κόσμο.
Δεν είναι θέμα επιλογής. ΠΡΕΠΕΙ.
Βλέπω κόσμο να τριγυρνά έξω, να συγχωτίζεται με άλλο κόσμο, και αναρωτιέμαι : Πόσο ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ και πόσο ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ (κοινώς, ηλίθιοι…), μπορεί να είμαστε;
Το πρόβλημα δεν είναι αν κολλήσει ένας νέος. Στους περισσότερους, απ΄ ότι φαίνεται, τα συμπτώματα είναι ήπια.
Πρέπει να φροντίσουμε να μην εξαπλωθεί ο ιός. Αν εξαπλωθεί, θα φτάσει και στους ανθρώπους με αδύναμο ανοσοποιητικό.
Και το μεγάλο πρόβλημα, όπως βλέπουμε και στην Ιταλία, όπου το σύστημα υγείας είναι ΑΠΕΙΡΩΣ καλύτερο από το δικό μας, είναι πως το σύστημα υγείας ίσως να μη μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη φροντίδα, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Όλα αυτά είναι εκτιμήσεις, ίσως είναι και κινδυνολογίες.
Το βέβαιο είναι ένα. Πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να μάθουμε να πειθαρχούμε, πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σοβαρευτούμε, πρέπει επιτέλους να προσπαθούμε έστω, να αντιλαμβανόμαστε.
Δεν έχουμε δικαίωμα να συμπεριφέρομαστε διαφορετικά…
