Μερικές φορές κάθεσαι και σκέφτεσαι…
Τι έχει άραγε αυτή η έρμη η πόλη, που να την διαφημίζει έξω από τα σύνορά της; Τι έχει που να κάνει γνωστή την ύπαρξή της και να προκαλεί ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον το άκουσμα του ονόματός της;
Λες “Θεσσαλονίκη” και τί έρχεται στο μυαλό κάποιου που ζει μακριά απ΄ αυτή την πόλη ή και μακριά από την Ελλάδα;
Πήγαινε στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στο Μόναχο και πες “Θεσσαλονίκη”. Είναι κάτι πολύ λιγότερο οικείο στο αυτί, από το να λες “ταλιατέλες με κολοκυθάκια”.
Στη Θεσσαλονίκη διεξάγεται κάθε Σεπτέμβριο μια διεθνής έκθεση κι εμείς νομίζουμε ότι αυτή την περίοδο είμαστε το κέντρο του κόσμου!
Είναι μια έκθεση που στο εξωτερικό δεν την ξέρει κανείς. ΚΑΝΕΝΑΣ, όμως. Την ξέρουν, όσο ξέρουν και τα σεμινάρια για τις διατροφικές συνήθειες του θαλάσσιου ελέφαντα στα νησιά Κιριμπάτι.
Η Θεσσαλονίκη είναι η καρδιά της ξακουστής Μακεδονίας, θα πει κανείς. Η Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Μα από το 1991, αν πεις στο εξωτερικό “Μακεδονία”, όλοι νομίζουν ότι αναφέρεσαι στη γειτονική χώρα… Η εξωτερική μας πολιτική είναι φοβερή και τρομερή, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
Η Θεσσαλονίκη έχει τον Λευκό Πύργο, θα πει κανείς! Και ποιος τον ξέρει ρε παιδιά τον Λευκό Πύργο έξω από τα σύνορά μας; Μήπως ξέρουμε εμείς οι ίδιοι τί ήταν ο Λευκός Πύργος;
Ας μην πάμε μακριά, όμως.
Τι έχει άραγε αυτή η πόλη, που μπορεί να την καταστήσει ηγέτιδα σε κάποια τομέα εντός της ελληνικής επικράτειας;
Μήπως έχει βιομηχανία; Μήπως είναι κανένας δυνατός οικονομικός πόλος; Μήπως “εξάγει” τέχνη και πολιτισμό; Τι έχει ρε παιδιά;
Αν πεις στην υπόλοιπη Ελλάδα “Θεσσαλονίκη”, θα σου πουν μπουγάτσα, που έλκει την καταγωγή της από τα Σέρρας και… ερωτική πόλη. Που έρχονται χωρίς τις γυναίκες τους οι Αθηναίοι και τους φαίνεται ερωτική ακόμη και η μπόχα του Θερμαϊκού.
Τι έχει ρε παιδιά, τελικά, αυτή η πόλη; Τι έχει που να την αναδεικνύει, να την κάνει σημείο αναφοράς, να την κάνει ηγέτιδα σε κάποιον τομέα, να την προβάλει και να μην την προσβάλει;
Aλλά ας αφήσουμε τη δημοφιλία και το… branding της πόλης, ας πάμε σε πιο πρακτικά και απλά ζητήματα.
Τι έχει άραγε αυτή η πόλη που να της δίνει οξυγόνο; Τι έχει αυτή η πόλη που να κάνει τον κόσμο της χαρούμενο; Τι μπορεί να κάνει τους πολίτες της να χαρούν, να βγουν στον δρόμο κατά χιλιάδες για να πανηγυρίσουν, να γιορτάσουν; Έχει πολλά πράγματα;
Πάει κάπου αλλού το μυαλό σας εκτός από μια ομάδα, που φορά ασπρόμαυρα;
Η Θεσσαλονίκη δεν είναι φτωχομάνα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια ωραία πόλη, με περήφανους κι ωραίους ανθρώπους, που σε κρίσιμες στιγμές λειτουργούμε επιπόλαια.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, που πάντα ανέχεται σε θέσεις ευθύνης ανθρώπους λίγους, ρηχούς και πολλές φορές υποτελείς.
Ξέρω που πάει το μυαλό σας, αλλά εγώ αναφέρομαι στον τελευταίο κλητήρα, στον τελευταίο που έχει μια σφραγίδα στο χέρι.
Ανθρώπους, που δεν έχουν το μπόι να υπερασπιστούν τα συμφέροντά της πόλης, ανθρώπους που αντί να πολεμούν για ότι δίνει οξυγόνο σ΄ αυτή την πόλη, στην πραγματικότητα βάζουν εμπόδια σε ότι της δίνει χαρά. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να πάνε αυτοί μπροστά…
Είναι να τρελαίνεσαι…
