Βλέποντας το παιχνίδι στη Μυτιλήνη, δεν μπορείς να μη συμφωνήσεις με τα παράπονα του ΠΑΟΚ για την διαιτησία του Μήτσιου. Η επιστήμη της διαιτησίας, άλλωστε, έχει ξεφύγει… Αν αποφασίσουν να σε καθαρίσουν, δεν υπολογίζουν τίποτα και συνήθως το κάνουν χωρίς πέναλτι κι αποβολές.
(Πραγματικά είναι να τους λυπάσαι αυτούς τους ανθρώπους, διότι κάποια στιγμή σβήνουν τα φώτα και μένουν πεταμένοι, σα στυμένες λεμονόκουπες)
Προσπαθούν να σε εκνευρίσουν, να σε βγάλουν από το ρυθμό σου, να χάσεις τη συγκέντρωσή σου, να βγεις από το παιχνίδι. Αυτό είχε κάνει κι ο Σπάθας στο Χαριλάου κι όλοι στάθηκαν στις ευκαιρίες, που δεν έκανε ο ΠΑΟΚ.
Το ερώτημα είναι πως μπορεί να αντιδράσει ο ΠΑΟΚ απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές, που δίνουν στον κόσμο το δικαίωμα να πιστεύει ότι υπάρχει προθεση, και δεν μιλάμε για ανθρώπινα λαθη.
Μπορεί να είναι ανθρώπινο λάθος το φάουλ που δεν δίδεται υπέρ του Μαντούρο κάπου στο κέντρο και στην εξέλιξη παίρνει κίτρινη ο Βίτορ; Μπορεί να είναι ανθρώπινο λάθος το μη σφύριγμα στο καραμπινάτο φάουλ που γίνεται στον Κάτσε, πριν μπει στην περιοχή, και οδηγεί στην αποβολή του; Μπορεί να είναι ανθρώπινο λάθος το μη σφύριγμα σε χτύπημα του Αντέτζο στον Κλάους, μπροστά σε διαιτητή και βοηθό; Μιλάμε για φάσεις, που τις είδαν μέχρι απέναντι, στην Τουρκία, στα 5-6 μίλια.
Πως μπορεί να αντιδράσει, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ;
Ακούσαμε σήμερα από τον Ιβάν Σαββίδη, ότι σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της αποχώρησης από το πρωτάθλημα. Είναι κάτι που θυμίζει την γραφικότητα του Ηρακλή, που όταν τον είχαν βάλει στο στόχαστρο, ήθελε να πάει να παίξει στο πρωτάθλημα των… Σκοπίων.
Είναι πιασάρικες ατάκες, μπορεί να χτυπούν στην ψυχολογία του κόσμου, αλλά όσοι σκέφτονται, δεν μπορεί να τις παίρνουν στα σοβαρά.
Κατ΄αρχήν, το να αποχωρήσεις από το πρωτάθλημα, σημαίνει ότι αυτοδιαλύεσαι. Δεν μπορείς να παίξεις πουθενά. Ούτε σε πρωτάθλημα, ούτε σε Κύπελλο Ευρώπης.
Στο μπάσκετ μπορεί να γίνεται, εκεί η Ευρωλίγκα είναι μια ιδιωτική επιχείρηση. Στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να πιστέψει ότι κάποια ομάδα θα αποχωρήσει από ένα πρωτάθλημα;
Κι από την ώρα που προαναγγέλεις κάτι που δεν γίνεται, πως μπορεί να ιδρώσει το αυτί, αυτών που σε οδηγούν σε τέτοιες σκέψεις;
Το ζητούμενο για τον ΠΑΟΚ, είναι να επικοινωνήσει το πρόβλημα και να πάρει με το μέρος του την φίλαθλη κοινή γνώμη, που νιώθει αποστροφή γι΄ αυτό το ποδόσφαιρο της κοπριάς. Αυτό το καταφέρνεις πηγαίνοντας ευθεία, με ειλικρινή προσέγγιση. Με κορώνες του στυλ “φεύγουμε από το πρωτάθλημα”, που δεν μπορείς να φύγεις, δε νομίζω ότι ανυψώνεσαι στα μάτια του μέσου φιλάθλου, που παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, δεν νομίζω ότι είναι χάφτας.
Υπάρχει μια πολύ μεγάλη σκεπτόμενη μάζα, η οποία είναι αυτή ακριβώς που λείπει από τα γήπεδά μας, και τα κάνει να φαίνονται τόσο άδεια.
Ένα άλλο ζητούμενο είναι να επικοινωνήσεις το πρόβλημα εκτός Ελλάδας. Πως γίνεται, δηλαδή, η ΟΥΕΦΑ να ορίζει σε δικούς της αγώνες διαιτητές, σαν κι αυτούς, που στο Αστέρας Τρίπολης – Ολυμπιακός, κατέλυσαν κάθε έννοια κανονισμών; Πως γίνεται η ΦΙΦΑ να δέχεται στους πίνακές της διαιτητές όπως ο Καλογερόπουλος ή πιθανώς μελλοντικά και τον Μήτσιο;
Ποιος όμως μας λέει ότι σ΄ αυτό το επίπεδο στην ΟΥΕΦΑ ή στη ΦΙΦΑ, η “λαμογιά” είναι μικρότερη;
Υπάρχει βέβαια, κι ένας ακόμη τρόπος να λύσεις το πρόβλημα, που ζεις. Να βάλεις στην ΕΠΟ διοίκηση της δικής σου επιλογής και να κάνεις κουμάντο. Εκεί πρέπει απλά να πείσεις τους μπουρτζόβλαχους που διοικούν τις Ενώσεις, κι ετοιμάζονται τώρα να ψηφίσουν τον Γκιρτζίκη για να φέρει άλλο… αέρα με τις φρέσκιες ιδέες που κουβαλά, να ψηφίσουν τον άνθρωπό σου. Προφανώς, γίνεται.
Όποιον δρόμο και να διαλέξεις, είναι ένας δύσκολος δρόμος, στην διάρκεια του οποίου δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις, ότι η δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας , πάνω σε στέρεες βάσεις, δεν είναι ήσσονος σημασίας…
